Veertigdagenpakket (slot!)

Tags

beleven, geven, Goede Vrijdag, leven, Pasen, veertigdagenpakket, veertigdagentijd

‘Vandaag begint de veertigdagentijd…’ zei ik vandaag tegen Marin. ‘Gaan we….’ en ik wist al wat ze wilde vragen. Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Eerlijk gezegd hangen er aan de binnenkant van de kast nog steeds een aantal briefjes die nog niet voldaan zijn. Tja. Ik heb toch weer veertig briefjes volgeschreven.

Ik vind het wel eens lastig om aan de veertigdagentijd invulling te geven. Daar schreef ik al eerder een blog over. Een paar jaar geleden begonnen we in ons gezin met een veertigdagenpakket en met wat aanpassingen was er zelfs een versie 2.0. Veertig briefjes, onderverdeeld in geven, leven en beleven. Elke avond na het eten trekt één van de kinderen een briefje.

Het is een leuke traditie geworden hier in huis. Ik hoop echter dat het waarden zijn die we los van de veertigdagentijd en van deze briefjes uitdragen aan onze kinderen. Dat ze ervaren dat het fijn is om te geven aan anderen en uit te delen zonder daar iets voor terug te willen krijgen. Delend van de rijkdom, van wat ze hebben of wat ze willen kopen voor de ander. Delend door waardering uit te spreken aan de ander, een compliment kunnen geven. Ik hoop dat ze merken dat het niet erg is om een keer wat te laten staan, moeite willen doen voor iets, tijd kunnen vrijmaken. Ik hoop ook dat ze leren ontvangen. Je handen openen, iets krijgen waar je volop van mag genieten. Dat ze kunnen genieten van wat de ander krijgt.

We zijn onderweg naar Goede Vrijdag en Pasen. Veertigdagentijd. Ik worstel er soms mee hoe we dat invullen en aandacht aan geven. Het is een tijd van stil zijn, rust zoeken en je laten verwonderen. Omhoog kijkend naar Christus, naar het lijden en naar het kruis. Stil staan bij het graf en bij de opstanding uit de dood. Het nieuwe leven. Geraakt worden door het evangelie van genade, genade dichtbij. Voor jou, voor mij.

Dat mag je elke dag uitdragen in je leven, in wat je uitdeelt aan anderen en je mag het beleven, ontvangen.

‘Laatste jaar, je zit nu in groep acht!’ zeg ik tegen Marin. Ze begrijpt het. Veertig gekleurde briefjes liggen klaar. Geven, Leven, Beleven. 

Ik geniet mee, op afstand en dichtbij.

 

Broos en kostbaar

Tags

Broos, kostbaar, leven, mens

Een bericht in het nieuws. Vrachtwagen rijdt in op een file. Chaos op de weg, één dode. Ik bleef er met mijn gedachten mee bezig. Eén dode, één persoon. Waar was je naar op weg? Met één klap was je leven voorbij.

Wat is ons leven broos.

Broos leven. Zo kwetsbaar soms. Wat gaan wij daar vaak onvoorzichtig mee om. Dat doen we zelf op heel veel manieren. Soms overduidelijk in onze manier van leven. Hoe we slapen, drinken, eten en bewegen. Hoe we bezig zijn met onze tijd en werkzaamheden. Soms zijn we niet zo zuinig op onszelf. Terwijl elk leven waardevol is, kostbaar. Ook jouw leven.

Broos leven, wat kwetsen we elkaar snel. Kleine krasjes aan de buitenkant. Krasjes van eenzaamheid en roddels. Krasjes die we aanbrengen als we de ander negeren of veroordelen. Krasjes van beloften die we niet nakomen, van wantrouwen en pestgedrag. Krasjes omdat we zo slecht luisteren en het te graag hebben over onszelf. Krasjes aan de buitenkant, maar van binnen brokkelt steeds meer af.

Zo broos en teer kan ons leven zijn, dat krasjes scheuren worden. Onze kwetsbaarheid is soms zo groot dat we er moedeloos van worden.  Soms lukt het niet weerstand te bieden tegen alles wat ons bestaan aantast. Voelen we heel diep en dichtbij hoe wankel ons leven is.

Wie ziet je echt? Wie ziet je in je kwetsbaarheid? Wie heeft oog voor de ander, wie raakt het nog dat een leven kostbaar is?

Een mensenleven, in één klap voorbij. Het schokt je als je dat hoort. Hartverscheurend nieuws. Verslagenheid. Een leven dat zo hardhandig afgebroken is.

Broos leven, broos bestaan. Zo kostbaar! Als de dood plotseling toeslaat word je daarbij bepaald. Maar als het om onze omgang met elkaar gaat en met de zorg voor jezelf, sta je daar dan ook wel bij stil?

Beseffen jij en ik wel genoeg hoe broos, maar ook kostbaar, elk mensenleven is?

 

 

 

 

 

Blij met je leven

Tags

blij, leven

Zak patat in de fietstas, Iris die achterop zit. Fietsend in de zon. Zo’n dag waarop ik van alles heb gedaan, maar het gevoel heb dat ik niet ben opschoten.
Ik ben moe. Vandaag trakteer ik mijn gezin op patat.

‘Oh mama, ik ben zo blij met mijn leven’ hoor ik ineens achter mij.
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik haar.
‘Gewoon, dat ik er ben, dat ik besta! Dat ik thuis heb, dat ik naar school ga, dat ik kan logeren bij opa en oma en de andere oma.’

Blij meisje van zeven jaar, achterop mijn fiets.

Waar was ik vandaag zo druk mee? Waar maak ik me vaak druk om?
Ik bedenk me dat je zo snel langs alles heen leeft.
Je loopt en draaft, je wast en vouwt. Je brengt en haalt de kinderen, doet de boodschappen, zet de vuilnis buiten. Je koopt schoenen om ze vervolgens te slijten.

Soms heb je zo’n stem achter je rug nodig die je wijst op de mooie momenten in je leven. Die je laat kijken naar de mensen om je heen. Die je laat zeggen: ‘Ik ben zo blij dat ik besta.’

Kan jij dat zeggen?
Ik hoop het wel en ik hoop dat je dezelfde reactie krijgt als mijn dochter van mij: ‘Ik ben blij dat jij er bent!’