Tussen de laagjes…

Tags

diepgang, kwetsbaarheid, laagjes, onzekerheid, twijfel

Tussen de laagjes van mijn leven, zit de twijfel en de angst. Tussen alle zekerheden, neemt de onrust soms de overhand. Van de brokken die er blijven, naast alles wat er al is opgebouwd. Van de krassen op de muren en de houtworm in het hout.

Tussen de laagjes van mijn leven, zitten de vragen die er blijven en de zoektocht naar een doel. Van ambities die ik waar wil maken, maar ik weet niet of ik moedig genoeg ben. Van zorg die ik wil geven, maar mijn armen zijn niet lang genoeg. Niet sterk genoeg, of is dat een zwakke smoes?

Tussen de laagjes van mijn leven, knaagt de onzekerheid. Zo ineens als ik niet kan slapen, als mijn dag geen ritme kent. Van de afstand die er is, tussen mij en de spiegel.   In elke blik schuilt imperfectie, nooit goed genoeg. Van grijze stoeptegels die ik soms onder mijn voeten zie.

Tussen de laagjes van mijn leven, schuilen laagjes kwetsbaarheid. Ik laat ze met mijn woorden dansen, in de speling van taal ontdek je daar iets van. Zie je het meisje die wil dansen en zingen, die huppelend de tuin ontdekt. Met ogen dicht de wind langs haar nek laat glijden. Als een voelbare arm die om haar schouder ligt.

Tussen de laagjes van mijn  leven….soms bekruipt me dat ineens. Als ik ergens even naast mocht schuilen, als de ander mij een doorkijk gaf. Als ik naast de ander mag ontdekken dat het niet erg is, dat er laagjes mogen zijn. Laagjes in je blijdschap, maar ook laagjes in je verdriet. Dat het juist geen zwakte is om dat te tonen, maar dat het diepgang geeft.

Tussen de laagjes van mijn leven, ontdekken dat de arm om mijn schouder er nog altijd is.

 

 

Advertenties

Muren en deurposten

Tags

bidden, deurpost, kwetsbaarheid, muur

Ik loop geregeld tegen muren aan. Soms ook letterlijk. Ik heb het talent om tegen deurposten aan te lopen. Tot grote hilariteit uiteraard van mijn omgeving. Zoals ik ook  heel goed van trappen kan glijden of kan struikelen over drempels. Niet dat me dit dagelijks overkomt, althans niet meer. Ooit….ach wat maakt het ook uit.

Muren zijn ook onzichtbaar aanwezig. Zelfs voor mensen die nooit onhandig zijn, denk ik. Ik voel ze geregeld. Muren om mensen, muren bij mezelf. Stenen die keurig opgestapeld zijn, maar ook muren opgebouwd uit keien kriskras naast elkaar.

Muren van pijn en twijfel. Dat eindeloze getob en gepieker over alles wat er om je heen gaande is. Muren van zorgen en van verdriet, dat een enkeling maar ziet. Op die momenten dat het muurtje er niet is, raken woorden je meer dan anders. Blijven hangen in je hoofd. Bij zoveel kwetsbaarheid trek je het liefst die muur weer op.

Ik herken het zo. Die ommuurde wand rondom je leven. Daarachter verscholen lijkt het zo veilig, lijkt niemand je te kwetsen of te raken. Tegelijk geeft het zoveel teleurstelling, want wie ziet dan wie jij werkelijk bent?

Wie raakt jouw schouder aan? Wie troost je als jij moet huilen? Wie fluistert woorden van hoop, wie vouwt zijn handen voor jou?

Mooie woorden, verlichten niet altijd de pijn en laten zorgen niet verdwijnen.Was dat maar zo. Kon ik maar meer doen, meer zijn. Als je over eigen muren heen gaat kijken, ervaar je meer en meer de pijn van de ander. Voel jij dat ook? Ik vind het lastig. Zou wel jouw stenen willen afbreken, maar ik ben niet sterk en mijn armen reiken niet zo ver. Daar word ik verdrietig van.

Ik leg die stenen waar ik tegenaan loop neer. Ik ga er maar niet mee sjouwen en ik bouw er ook geen nieuwe muurtjes mee. Al die stenen op een hoop, als een groot stil gebed. Ik weet zeker dat Hij wel hoort en Zijn armen reiken ver. Ik hoop en bid dat daarmee stenen verdwijnen en muurtjes omvallen. Laat God het maar doen, ook in jouw leven.

Tot die tijd kijk ik toch wel over die muren heen. Hoe het me ook raakt, ik laat me niet afschrikken. Ik pak desnoods een ladder. Misschien blijft er altijd wel een muur overeind staan. Als er maar een venster is, zon schijnt warmer daar doorheen. Als er maar een deur is, waar een opening kan zijn. Ik gun het je zo en kijk daar naar uit. Dat opeens die deur openzwaait en er lucht is om volop te leven. Vol verbazing kijk ik toe, blij verwonderd.

Ik zal mijn best doen om niet tegen de deurpost aan te lopen. Maar ik ben ik, ik kan het niet beloven.

 

 

 

Klaproos

Tags

Klaproos, kwetsbaarheid

Arnold is allergisch voor heel veel in zijn omgeving, waaronder een groot aantal bloemen. Het lied: ‘Dank U voor alle bloemengeuren….’ zingen we daarom ook met een veelbetekenende glimlach op ons gezicht. In ons huis staan daardoor niet vaak bloemen. Dat is jammer, want ik hou wel van bloemen.

Dus buiten geniet ik des te meer van alles wat groeit en bloeit. Waaronder mijn lievelingsbloemen. Ze bloeien meestal niet in bloemenperken, ze worden niet ingevoegd in een mooi gemengd boeket. Het is een bloem die groeit op het veld, in de berm of soms een beetje eenzaam aan het spoor. 

Klaprozen, de titel heeft het al verraden. Klaprozen kan je niet plukken. Als je ze plukt, verliezen ze iets van hun schoonheid. Verliezen ze juist dat wat hen zo uniek maakt. Teer, kwetsbaar tussen het gras.

Kwetsbaarheid raakt me, is puur en oprecht. Tegelijk ook heel breekbaar. Een klaproos heeft geen dorens nodig om je op afstand te houden. Een klaproos schept afstand door zijn kwetsbaarheid.

Kijkend naar bloemen geniet ik van kleuren. Ik heb zo mijn voorkeur, liefst niet te groen. Ik hou niet van dorens, ik ga meer voor fijntjes. Voor boeketten die ontstaan, als je wandelt langs de weg. Van alle mooie bloemen, raakt de klaproos mij het meest.

Ik weet stiekem wel waarom.

Barst.

Tags

barst, blog, kwetsbaarheid

Er zit een barst in het raam van onze voordeur. (Dubbel glas, dus nee je hand kan er niet door!)  Dat vind ik irritant. Wat matglas was, is nu helder en doorzichtig. Voor mijn gevoel kan iedereen zo naar binnen kijken. In mijn ondergoed snel naar beneden lopen om het boek op te halen dat ik in bed wil lezen, is er niet meer bij. Stel dat de buurman net zijn hond uitlaat en precies via dat stukje glas mij ontwaart in de gang. We hadden niet voor niets gekozen voor matglas.

De nieuwe bank was echter wat breder dan onze ingang. ‘Duwen maar’ zei mijn man. Dat deden we. De poot van de bank schuurde langs de deur, we hoorden het kraken. Scherven in de gang.

Vandaag kwam ik thuis. Mijn jas ophangend keek ik naar de barst. Via het gaatje keek ik naar buiten. Ik zag de takken van de bomen, wiegend in de wind. Kleine knopjes die me vertelden dat de lente er aankomt. Hoopvolle gedachte, kijkend door een barst.

Barsten zijn niet fijn. Als er barsten zijn, is het waardevol als je de gaten kunt ontdekken. Plekje in het raam van je gedachten, waar een teken van hoop zichtbaar is. Ook een plekje van waaruit je kunt roepen, kunt schreeuwen, kunt vragen. Een plekje in het raam van waaruit je de moed kunt opbrengen, om iets van je kwetsbaarheid los te laten. Te delen met de ander.

Een jaar geleden begon ik met het schrijven van dit blog. Dat was spannend. Niet alleen deel ik leuke en grappige voorvallen, het zijn vooral mijn gedachten en mijmeringen. Daarin geef ik de lezer een kijkje in mijn hart. Mijn twijfel, mijn vragen, mijn geloof. Door dat te delen, ontvang ik ook veel. Mijn blog als een handjevol woorden, bezorgde mij verhalen, opening tot gesprekken. Zomaar, onverwachts.

Kwetsbaarheid tonen is lastig, zeker als er barsten zijn. Ook barsten in vertrouwen. Toch stap voor stap proberen. Inkijkjes tussen de lijnen van de barsten door, het hoeft geen schoongewassen raam te zijn.

(Geen schoongewassen raam, maar binnenkort wel graag een raam zonder barst. Matglas, ook dat!)

Pasen in de vensterbank.

Tags

geloof, kwetsbaarheid, Pasen, plantjes

Er pronken vier kleurrijke potjes in onze vensterbank. Voor ieder kind één potje, waar ze zelf iets in hebben gezaaid. Waar ze zelf ook voor zorgen. Terwijl ik voor opruimen, tassen uitpakken, sokken in de was gooien en opstaan uit bed, meerdere keren de opdracht moet herhalen, is dat bij deze plantjes niet het geval. Elke morgen als de gordijnen opengaan staan vier kinderen vol verwachting toe te kijken hoe het gaat met het groen dat naar boven komt. Het óh’ en ‘ah’ galmt door de kamer.
Verbazing dat er zoveel gegroeid is, wat gisteren nog niet zichtbaar was.

Ik geniet met ze mee. Ik voel dezelfde verbazing, verwondering en ongeduld. Hoe kan het toch dat iets groeit, terwijl je het niet ziet? Dat groene stengels zich herhaaldelijk buigen naar de zon, terwijl je het potje voor je gevoel nog maar kortgeleden gedraaid hebt. Om scheefgroei te voorkomen.
Hoe wonderlijk is het dat zaadjes, die soms al meer dan een jaar in mijn laatje wachten, nu uitkomen in de vochtige grond. Iets wat dood, droog en nutteloos lijkt, komt boven en lokt verwondering uit.

Het doet me denken aan Pasen.
Natuurlijk vind ik Pasen een mooi feest om met elkaar te vieren. Er worden activiteiten door onze kerk georganiseerd om met elkaar toe te leven naar Goede Vrijdag, naar Pasen. Ik vind het moeilijk om daar aan mee te doen. Pasen raakt gevoelige snaren bij mij. Dat vind ik lastig om te delen met de ander, dat voelt kwetsbaar.
Stilstaan bij het lijden van de Here Jezus, Zijn volledig verlaten zijn door God en mensen. Christus aan het kruis gespijkerd, voor jou, voor mij.
Daar word ik stil van.

Pasen is óók bevrijding. Is verder kijken dan de dood. Hij is opgestaan!
Wat dood is, komt tot leven, bloeit volop. Hij leeft, wij mogen leven. Dat is de kinderlijke blijdschap die je elke dag mag verwonderen.
Daar waar het dor en droog lijkt, wil Jezus ons laten groeien.
Daar waar we scheefgroeien, geeft Hij de richting aan.

Ik bedacht me dit, bij het zien van die vier potjes in de vensterbank. Toen ik zag hoe ieder kind op zijn eigen manier zorgzaam zijn plantjes wil verzorgen. Kleine vingers die voelen aan de aarde of ze water nodig hebben. Toen ik zag hoe ieder plantje groeit op zijn eigen manier en eigen tempo.

Soms voel ik me klein in mijn geloof. Soms zit tijd en gevoel me in de weg, of zoveel andere dingen waar ik vaak geen woorden voor kan vinden.
Ik mag groeien op mijn eigen manier. Een viooltje groeit niet zoals bieslook, vergeet-me-nietjes zijn geen paprika’s.
Er is wel dezelfde ‘Tuinman’ die mij steeds weer wijst naar het leven, naar de zon.
Naar God.

Ik verwonder me over zoveel zorg en liefde.
Dat raakt me.
Jou ook?