‘Omarm elkaar’ was de afsluitende zin van een scholing die we als team een tijdje terug gevolgd hebben. We hadden veel geleerd over elkaars kwaliteiten en vooral ook inzicht gekregen in de eigen plek binnen het team en de valkuilen bij onszelf. Als je elkaar omarmt, omarm je ook de verschillen die er onderling zijn. Dan blinkt iedereen uit op zijn eigen gebied en is er balans in taken die uitgevoerd worden.
‘Omarm elkaar’ was de aansporing voor ons team om te kijken naar de pareltjes die er zijn. Om de schittering van de ander te zien en welke uitwerking dat heeft in de zorg naar onze bewoners. De ene schittert in het maken van een dienstlijst, de ander in het regelen van een uitstapje. Waar de één graag een spelletje doet met de bewoners, is bij de ander de was altijd netjes opgevouwen als je de dienst overneemt. Zie waar de ander iets aanvult binnen je team, waar jij minder goed in bent. Waardeer dat!
‘Omarm elkaar’, de mooie zin die wij als team meekregen, is een zin die de laatste tijd veel door mijn hoofd gaat. In onze kerk draaien we op dit moment een project: ‘Samen één’. Zes weken lang komen we wekelijks in kleine groepjes bij elkaar. Sommige deelnemers ontmoet ik voor de eerste keer, anderen ken ik al heel lang. Nou ja kennen? Als je van hart tot hart met elkaar spreekt, ga je elkaar echt leren kennen. We spreken met elkaar over de kerk, over de plek die je daarin hebt. Je gaven en je talenten, je taken en rollen en hoe je tijd en aandacht aan elkaar kan geven
‘Omarm elkaar’ dat is de verbinding zoeken. Mijn hand op jouw schouder en jouw hand op de mijne. Voel je dat ik dat ongemakkelijk vind? Het komt dichtbij. Tegelijk moedigt het me aan om bewuster te worden van de hartslag van de ander en vanuit een omarmende houding de ander aan te spreken. Dat is echt anders dan dat je dat doet met de armen in je zij of op je rug. Probeer het maar!
‘Omarm elkaar’, dat mag juist in de kerk. Als we zeggen dat we elkaar van harte liefhebben en als we uitdragen dat we elkaar nodig hebben, kan je niet anders dan de verbinding zoeken. In plaats van de ander weg te duwen met je verwijten, je kritiek of je mimiek, zoek je de ander op. Misschien denk ik wel anders dan jij, waardeer ik in de kerk andere dingen dan jij en toch wil ik naast je staan. Ik sla mijn arm om je schouder, ik omarm je.
Ik vind dat wel eng. Soms voelt het niet zo veilig en denk ik teveel na over wat jij denkt of kan denken of ben ik te overtuigd van mijn eigen gelijk. Ook dat. Omarmen is kwetsbaar en er kan veel kapot gaan daarin. Omarmen is ook ontspannend. Als ik de ander laat schitteren in waar hij goed in is, hoef ik dat niet te doen. Dan mag ik dat loslaten. Als ik de ander omarm, verdwijnen vooroordelen en word ik mild. Ik voel jouw hartslag, voel jij de mijne?
‘Omarm elkaar!’ Dat geldt op mijn werk en zeker ook in de kerk. Daar mag het vooral een plek zijn waar armen elkaar vasthouden, bemoedigen, aansporen en troosten.
‘Omarm elkaar!’
Durf je dat?
Dat achtervolgt je dan een paar dagen. Eerst gisteravond en vanmorgen tijdens het ontbijt zei Zahra lachend: ‘Rug, he mama!’ In geschreven tekst kan de lezer mijn uitspraak natuurlijk niet horen, maar neem maar van mij aan dat ik dat niet heel Engels uitsprak. Hilariteit dus. Ik lach maar lekker mee en ik zit er ook niet mee. Ik weet wel waar ik goed in ben en waarin niet.
In deze maatschappij lijken prestaties het belangrijkste te zijn. Ik moedig mijn kinderen inderdaad ook aan om hun best te doen, eruit te halen wat mogelijk is en te schitteren in dat wat ze juist goed kunnen. Zo kan de een beter rekenen en is de ander supergoed in spelling. Is het ene kind heel goed in zingen en de ander in toneelspelen. Haalt de ene hele hoge cijfers en knokt de ander om er een voldoende uit te halen. Dat is buitenkant en belangrijk, zeker weten. Het belangrijkste vind ik wie je bent binnenin. Wie je bent als mens.