Straatje van…

Tags

dromen, Huis, kind, Vermeer

Het raadsel van het straatje van Vermeer is opgelost. Het adres is ontdekt, men weet het zeker. Nieuws van gisteren.

Toen het schilderij in beeld kwam, voelde ik me ineens weer dat kleine meisje in het grote huis. Herenhuis aan een drukke straat. Dwars door het huis een lange gang, mozaïeken tegeltjes in groen, blank en rood. In de gang hing een plaat van dat schilderij. Wat heb ik daar vaak voor gestaan. Ik wist het zeker: ‘Dat was ons huis!’

Kijk maar, drie verdiepingen en ramen naast de voordeur. Het meest overtuigende was het straatje ernaast. Precies het pad waarlangs wij liepen richting de bijkeuken. Aan het eind de fietsenschuur. Die vrouw kon zo mijn moeder zijn.

Plaatjes in je hoofd, beelden van een huis. Een huis dat af en toe nog in mijn dromen terugkeert. De lange gang, de trappen en de overloop. Het krakende geluidje van de kamerdeur,  de geur van de open haard. Soms loop ik er zomaar weer.

Huis van mooie momenten, huis van verdrietige momenten. Huis van de tuin, maar ook het huis van het meisje op zolder. Alleen.

Gisteren kwam het antwoord van het raadsel van het straatje van Vermeer.  Stiekem was er iets van teleurstelling, heel stiekem hoor. Dromen wil je wel eens koesteren, al zijn het maar flarden van wat was.  Dromen van een meisje, op haar tenen staand om te kunnen turen naar het huis.

Huisje en straatje van Vermeer…maar stiekem ook van mij!

Begrafenis van een kip.

Tags

begrafenis, kind, kip

Vroeger hadden we thuis kippen. Krielkippen.
Ik weet nog goed dat we ze kregen. Een haan en drie hennen. Op een zondagmorgen hebben we ze namen gegeven. Wij als drie zussen kregen ieder een kip toegewezen. Mijn moeder gaf de andere kip een naam. Die zondagmorgen was er in de kerk o.a. gepreekt over Claudia, de vrouw van Pilatus. Dus noemde mijn moeder de hen ‘Claudia’. Mijn oudste zus kreeg de haan. Die werd ‘Roodkam’ genoemd.

Mijn kip was zwart van kleur met bovenaan mooie kleine bruine veertjes. Zij was een trotse en fiere kip, duidelijk het alfavrouwtje. Ze bestierde alles in het kippenhok. Ik noemde haar ‘Doekie’. Vraag me niet waarom, niet echt een naam voor een hen die de baas is van de harem van de haan. Mijn zusje noemde haar kip toen ‘Sjoekie’. Dat rijmde mooi.

Sjoekie had niet zo’n goed leven bij mijn kip Doekie, vrees ik. In ieder geval ging Sjoekie als eerste dood.
Er werd een heuse begrafenis geregeld door ons. Onder een grote boom werd een gat gegraven. Sjoekie werd er in gelegd, het gat ging weer dicht. Met twee stokjes en een groot elastiek hadden we een kruis geknutseld en dat werd bovenop het graf van Sjoekie gepoot.
Oudste zus had ook heel creatief een lied gemaakt. Gedrieën zongen we dit als afsluiting van de ceremonie.
‘Sjoekie, je bent nu dood, je was nog maar een kuiken’ het sentiment droop ervan af.
Op de achtergrond stond mijn moeder toe te kijken. Ik weet niet of ze krampachtig haar lachen heeft ingehouden. Ik vermoed van wel.

Ik vertelde dit voorval gisteren aan Zahra, Iris en Marin. Ze moesten er wel om lachen. Toen kwamen ineens de verhalen los. Marin vertelde over de slak, de worm en de sprinkhaan. Diertjes die ergens in de tuin een grafje hadden gekregen.

‘Oh en ik mis wormpje zóóóóóóó’ zei Marin dramatisch.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘Hij was zo lief.’

Toen hield ik krampachtig mijn lachen in.

Hij kent je naam.

Tags

kind, naam, vergeten

‘Mama, hoe kon je eigenlijk mijn naam onthouden, toen ik geboren was?’ vroeg Marin mij gisteren ineens. Zij spartelend in het zwembadje in de tuin, ik achter een glas sap, zittend op een tuinstoel. ‘Huh?’ vroeg ik ook nog. Dus herhaalde Marin haar vraag nog eens luid en duidelijk. ‘Ja, nou….’ hakkelde ik. Het is zo logisch dat je de naam van je kind onthoudt, dat ik bij het beantwoorden van de vraag spontaan niets meer wist te zeggen. De stilte was uiteraard maar voor even.

‘Papa en ik hebben die naam toch aan jou gegeven?’ Ik dacht dat ik er van af was en leunde weer heerlijk achterover. ‘Ja, maar hoe kon je het dan onthouden?’ Ze keek er zo serieus bij, ze meende het echt. ‘Je bent toch ons kind? Dan vergeet je dat nooit!’

Vanmorgen in de kerk werd er een meisje gedoopt. Teken van Gods belofte. God kent je. Hij kent je naam en je mag Zijn kind zijn. Zoals in de Bijbel ook staat:

‘Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van mij!’
(Jesaja 43:1b NBV)

Hij roept je bij je naam. Hij kent je dus bij naam. Als kind (en nu nog wel) dacht ik daar wel eens over na. Hoe kan het dat God alle mensen kent? Zou Hij in de mensenmassa mij wel zien? Zou Hij weten wie ik ben? Zou Hij echt mij roepen, bij mijn naam? ‘Lydia….’ ik kon het me niet voorstellen.

Toch is God persoonlijk dichtbij. Hij kent je naam. Dat zegt zoveel over hoe groot God is. Groot, maar niet afstandelijk ver weg.

Als je twijfelt of Hij je wel ziet en hoort, mag je toch vertrouwen op Zijn belofte. Hij roept je bij je naam. ‘Emily, Lennart, Debora, Gijs,……..’ Vul je eigen naam maar in.
Waar ik vroeger me bedacht of Hij ‘Lydia’ wel kende, of Hij mij niet vergeten was, ontdek ik steeds meer dat Hij mijn naam door alle jaren heen is blijven roepen.

‘Jouw naam kan ik niet vergeten, ik heb hem zelf aan jou gegeven’
‘Vergeet je mijn naam dan nooit?’
‘Nee, je bent toch mijn kind? Jou vergeet ik nooit!’

Dag van de scheiding.

Tags

dag van de scheiding, echtscheiding, kind

Meisje van net 17 jaar. Twee weken geleden vierden we je verjaardag nog. De zon in je gezicht, het leven lacht je toe. Jij kon niet weten dat alles anders zou worden. Iets wat altijd op de loer lag en sluimerend zijn intrek had genomen in jullie huis. Lang geleden al.

Jij had je aangepast. Geen boze woorden, geen boze dromen. Als je dat wegstopt, is het er niet meer. Dan blijft de warmte aanwezig, heel broos en teer. Jij zag het haardvuur wel, maar keek niet naar de brandplekken op je ziel.

Totdat ineens alles anders werd. Een zuchtje wind die het vuur aanwakkerde en het uiteindelijk niet meer te blussen was. Zichtbare roetvlekken diep in het huis, maar vooral ook aan de buitenkant. Als een lopend vuurtje ging het rond. Het huis van het meisje van net 17 jaar, had zijn eigenheid verloren. Erger nog, de stenen brokkelden langzaam af. Het hart van het huis was verloren gegaan.
Fundament van twee paar handen, viel in stukken uiteen.

Meisje van net 17 jaar. Wie moest je geloven, wie kon je nog vertrouwen? Als de schuld lag bij de wind, waarom dook de zon dan voor je weg? Als water en vuur niet samen kunnen zijn, waarom is er dan geen tussenweg? Spiegel jij je in het water, laaien de vlammen op. Steek je je hand uit naar het vuur, komen de golven dreigend op je af.

Zoveel jaren later, ben je net 38 jaar. Jouw handen verstrengeld in de handen van de ander. Samen gebouwd aan een ander fundament. Klein huis, met een groot hart waar jij je nu aan warmt.
De brandblaren zijn niet zichtbaar meer, wie de tijd neemt ziet soms nog de vonken in je ogen.
Aan vuur brand jij je niet meer en water trotseer je.

Je staat er niet meer zoveel bij stil. Soms word je er weer even aan herinnerd. Zoals op een dag als vandaag, uitgeroepen tot de dag van de scheiding. Verbazing bij jezelf dat daar een dag voor is! Stilgezet in je gedachten, besef je dat het misschien ook wel waardevol is. Al was het maar om mensen te laten inzien hoe (hart)verscheurend een scheiding is. Voor echtparen zelf, maar ook voor het kind.

Je voelt medelijden als je de verhalen hoort en leest. Ineens zo achter je laptop zegt een stemmetje in je hoofd: ‘O ja, zo’n kind ben ik.’

Schommelen in gedachten

Tags

bidden, kind

Ik schommel in gedachten. Het is een rare gewaarwording. In diepe overpeinzingen, als ik in mijn hoofd de dagelijkse beslommeringen op een rijtje probeer te krijgen, dan schommel ik, op de schommel van de tuin.

In onze tuin stond vroeger een schommel. Ik schommelde graag als meisje. Ver weg van het huis, in die grote mooie tuin die we hadden. Zwierend, soms hard, soms loom en zacht. De schommel was de plek waar ik graag alleen was en waar ik heerlijk kon kijken naar verschillende plekken in de tuin. Ik kon kijken naar de oprit, waarachter de achterburen hun huis hadden. Dan zwaaide ik vrolijk naar ‘opa en oma’ zoals we hen noemden, als ze samen achter het huis zaten. Ik keek naar de prunus met zijn grote kromme tak, olifantenslurf noemden we die. Wat was het mooi als die bloeide, de roze bloesem langzaam over het gras dwarrelde. Ik keek naar de mieren, als ik met mijn buik op de zitting verveeld heen en weer draaide.

De schommel was vooral de plek waar ik heerlijk hard kon schommelen. De voeten vooruit en met de afgetrapte punten van mijn schoenen probeerde ik de walnotenboom te raken. Liever nog de lucht, de wolken zo ver weg. Soms vrolijk, soms ook intens verdrietig. Als ik boos en teleurgesteld hoopte dat ik door mijn geschommel de wolken kon beroeren.

Mijn voeten raakten de bladeren van de walnotenboom niet, laat staan de hemel.

Ik schommel in gedachten, ik schommel ook wel eens als ik bid. De ene keer kan ik mijn woorden niet in logische zinnen omvormen, dan dwaalt mijn blik af naar een andere hoek van mijn bestaan. Een andere keer probeer ik de hemel te raken met mijn woorden, maar lijkt de hemel zo oneindig ver weg. Hoe hard moet je schommelen om de hemel te raken?

Ik schommel in gedachten en misschien is dat wel een beetje raar. Het herinnert mij er wel aan hoe ik als meisje schommelde in de tuin. Hoe ik zingend en soms huilend de hemel wilde aanraken. Hoe ik tuurde naar de wolken, vlinders volgde, de vogels achterna. Terwijl ik dacht dat ik de hemel niet kon raken met mijn voeten, raakte de zon mij aan.

Schommelen in gedachten, schommelen in de zon. Ik besef het meer en meer, dat is best wel fijn en dan komt ineens die hemel dichterbij!