Met open armen!?

Tags

Jezus, kerk, kwetsbaar, open armen, teleurstelling

‘Met open armen word je ontvangen‘ zo schalt het door mijn woonkamer. Het is een mooi lied van Schrijvers voor gerechtigheid. ‘Welkom, welkom in Gods huis…..hier is het goed, hier mag je zijn….kom….hier ben je veilig, hier is rust.’ Flarden van teksten en ik zing ze gedachteloos mee.

Totdat ik ineens stil ben en het lied nogmaals beluister.

Hoe kwetsbaar kan je zijn? Hoe veilig is het eigenlijk in de kerk om je gevoelens te delen, je leven en je verleden? Hoe zichtbaar ben je? Word je gemist als je er niet bent? Als je nooit meer komt, wie zoekt je dan op?

Ik wil niet negatief zijn, die tijd ligt al ver achter mij. Ik weet hoeveel moed het mensen soms kost om dat tere punt in je leven bespreekbaar te maken. Dat ben ik steeds meer gaan waarderen, maar ik heb ook een periode gehad dat ik dat niet zag. Dan frustreerde het me als men erom heen praatte. Over je huis, tuin en auto was het makkelijker te praten dan over het verdriet en gemis dat ze ook wel zagen. Soms was er dat stukje veroordeling, onbedoeld, maar ik voelde het wel. Dan klapte ik dicht.

Hoezo open armen?

Ik kom het tegen bij mensen om me heen. In de gesprekken en ontmoetingen. Vaak is het de schreeuw en de roep: ‘Zie je mij wel? Mag ik er zijn? Gewoon zoals ik ben? Met mijn verdriet en zorgen, met mijn verleden en mijn karakter, met mijn gemis en mijn pijn?’

Ik herken het gevoel en het doet pijn als mensen aangeven dat ze dat missen in de kerk. Het raakt me als mensen daarom niet meer naar de kerk gaan of daarin drempels ervaren. Als mensen soms heel terecht aanwijzen wat de pijnpunten zijn.

Open armen.

Bij Jezus zijn open armen. Daar zijn we veilig, bij Hem mogen we schuilen. We mogen onze pijn bij Hem neerleggen. Huilen en rustig worden. Bij Jezus ben je altijd in beeld en word je stem gehoord. Al fluister je, Hij hoort je echt.

Het lied spoort je aan om dat wat Jezus ons leerde waar te maken, in je eigen leven en in de kerk. Met vallen en opstaan, dat zeker. Samen onderweg.

Met open armen!

 

 

Kleurplaat

Tags

God de vader, Jezus, Kleurplaat, waardevol

‘Mijn moeder houdt niet van kleurplaten die niet netjes zijn ingekleurd’ zei mijn klasgenootje van de kleuterschool. Dus belandde de kleurplaat niet bij de moeder en waar die wel bleef, weet ik niet meer.

Als ik geduld had, kon ik netjes kleuren. Geduld had ik echter niet. Ik had geen rust in mijn gat om de vele stukken lucht blauw te maken. Ik keek veel liever naar de lucht. Naar de wolken die speels overdrijven en de vogels die verder vliegen dan mijn gedachten konden gaan. Ik huppelde het liefst over paadjes in het gras op zoek naar schatten. Bij schatten moet je dan denken aan wormen en torren, stenen en bijzondere takken.

Ik geloof niet dat ik anderen daarin meenam. Welk meisje geniet van mieren die over haar hand een weg zoeken, van zanderige wormen kronkelend in een rode emmer? Wie ligt er graag op een zonnige dag met de rug in het gras te staren naar de wolken? Bij elke wolk een nieuw verhaal. Wie zong er mee als ik schommelde? Wie begreep dat meisje in de tuin?

Op zoveel manieren bleef ik niet binnen de lijnen van wat gebruikelijk is. En weet je…..soms, eigenlijk heel vaak, dacht ik dat ik daarom niet goed genoeg was. Was het net alsof mijn kleur de ander niet aanstond of raakte. Alsof het gekras in mijn leven de ander weg deed kijken. De strepen er niet mochten zijn.

Ik denk dat we allemaal die momenten wel herkennen, dat we voelen en merken dat we de buiten de lijntjes gaan. Dat we kleur geven aan ons leven op een andere manier dan de ander had verwacht. Soms lichter en soms zoveel tinten donkerder dan de ander graag wil zien. Soms zijn er ineens de krassen vol boosheid en pijn. Soms missen we teveel om alle vlakken in te kunnen kleuren, soms is het nog niet ingevuld.

Ik heb moed moeten verzamelen om de kleurplaat van mijn leven te tonen in mijn gebed. Zo bang geweest voor de afwijzing. Hij ziet de krassen toch ook? Hij merkt toch ook mijn ongeduld en daar waar ik wat makkelijk was? Hij ziet toch echt wel de plekken waar ik buiten de lijntjes ging en de vlakken die ik weg had willen gummen, maar wat niet is gelukt.

Ja dat ziet Hij. Jezus ziet hoe je kleur geeft aan je leven. Op jouw eigen persoonlijke manier. Met de tinten en patronen die passen bij jou. Jouw eigen stijl. Hij zegt niet dat het waardeloos is. Dat geloof ik niet. Als je met je eigen leven bij hem komt, kijkt hij mee. Sterker nog, hij pakt je hand en helpt je als het je alleen niet lukt. Hij laat je ook zien hoe het anders kan, maar hij veroordeelt jou niet.  Hij vindt jouw leven waardevol. Zelfs zo dat je door hem bij God de Vader kunt komen. Met heel je leven, gewoon zoals je bent.

Ik luister

Tags

Jezus, Luisteren

‘Ik luister’ lazen we op de borden langs de spoorlijn. We reden er in vakantiestemming voorbij. Wachtend voor de spoorboom las één van de kinderen het hardop voor. ‘Lijkt je leven uitzichtloos? Wat je verhaal ook is, ik luister graag’ gevolgd door een telefoonnummer dat gebeld kon worden. Bedoeld om te voorkomen dat mensen voor de trein zouden springen.

Bij elke spoorwegovergang hetzelfde bord. ‘Ik luister…’

Die zin bleef hangen in mijn hoofd. Hoe vaak luister je echt? Hoeveel stemmen gaan verloren in de drukte, in de tijd die je opslokt? Hoe snel is je aandacht weg, mis je de essentie van het verhaal?

‘Ik luister…’ wanneer hoorde je dat voor het laatst? Hoe waardevol is het als je die mensen om je heen hebt. Die zwijgend kunnen luisteren, vol aandacht, zonder vooroordeel. Wie hoort tussen de zinnen door?

‘Ik luister’ als een zin bij een spoorwegovergang. Spiegel voor mezelf. Hoeveel tijd maak ik vrij om te luisteren? Ik wil wel luisteren, maar denk zo vaak dat het in mooie zinnen schuilt.

Terwijl ik hetzelfde bord weer voorbij fiets, bedenk ik me dat de zin ook zo in de Bijbel kon staan. Als er iemand is die kan luisteren, is dat Jezus. Hij heeft heel veel aan de mensen verteld toen hij op aarde was, maar Hij luisterde ook. Naar de mannen, de vrouwen en kinderen. Naar mensen van zijn eigen volk, naar buitenlanders. Hij luisterde naar mensen vol aanzien en naar mensen die op de hoek van de straat hun geld verdienden. ‘Wat je verhaal ook is….ik luister graag.’

Dat geldt ook vandaag. Wat je verhaal ook is, je kan altijd bij Hem terecht. Je hoeft maar te spreken, Hij hoort je, Hij luistert. Bij Hem is je verhaal altijd veilig.

‘Ik luister’ probeer het maar!

 

 

 

Kerst met een randje (21 jaar geleden)

Tags

Jezus, kerst, rouw, verdriet

Kijk iedereen eens blij zijn, een sfeer van schittering en glans. Op weg naar feest en samenzijn. Van samen praten en samen eten, lachen, plezier. Ja, ze hadden wel kaartjes gestuurd en een enkeling een bos bloemen. Blikken van medelijden, een klopje op de schouder. Maar toch….

Mijn weekendtas staat klaar. Volgepakt met kleren voor een kerstvakantie thuis. Wat is thuis? Thuis zijn de scherven, de brokstukken van wat ooit was. Thuis zijn de tranen en de verhalen over een tijd dat alles nog gouden randjes had. Staren en zoeken naar woorden. In de ander geen licht van Kerst zien, maar diepe gebrokenheid.

Ze wensen me fijne feestdagen toe. Ze vertellen me hoe goed het is dat we elkaar steunen, maar het liefst zou ik in mijn eigen hoekje willen kruipen. Ik brand mijn eigen kaarsjes wel om warm te worden. Kerst is voor blijde mensen, voor mensen die zich thuis voelen. Thuis voelen bij elkaar, thuis voelen bij God.

Iedereen gaat op weg. Weekendtas om de schouder. Ik twijfel, ik aarzel. Ik sta op de drempel en wens de ander ook het beste toe. Stemmen in mijn hoofd die raken aan jaloezie. Moet ik echt op weg naar dat wat zo diep raakt aan mijn gemis en verdriet? Ziet niemand hoe donker het is?

Een handdruk als laatste groet. De aarzeling wordt opgemerkt en eerlijk geef ik toe dat ik er tegenop zie om naar huis te gaan. Vervelende stilte en ik durf niet te kijken. Schaamte, schuld, kleinheid.

Ineens zijn er zinnen, woorden die langs mij heen gaan. Toch geraakt worden door de laatste zin: ‘Kerst is dat Jezus is gekomen naar de mensen. Hij kwam ook voor jou.’
Wat kende hij mij nou? Ik slikte mijn tranen in, boog mijn hoofd. Grijze stenen als teken van mijn kwetsbaarheid. Ik pakte mijn weekendtas op. Lopend achter de groep studenten aan, op weg naar huis.

‘Ook voor jou…’ echo in mijn hoofd.
Jaren later nog steeds de echo in mijn hoofd. Ook als Kerst niet meer benadrukt de gebrokenheid, maar veel meer de heelheid. Als Kerst niet de duisternis aanraakt, maar het licht.

Dat gevoel van toen, kan ik zo naar bovenhalen. Ik proef het in de woorden om mij heen, ik zie het in de ogen van de ander. Ik ervaar daarin mijn eigen onmacht.

Ik weet niet hoe ik jou kan helpen en hoe ik dat gevoel kan wegnemen. Ik kan Kerst niet mooier voor je maken als je gemis, pijn en leegte voelt. Ik weet wel dat Jezus naar deze wereld kwam. Voor jou, voor mij. Daarmee blijven mensen soms op afstand, maar daardoor is God altijd dichtbij.

 

 

 

 

In de wolken

Tags

Jezus, lucht, wolken

In de kinderbijbel die we vroeger thuis hadden, zat achterin een plaat van Johannes op Patmos. Je ziet hem in een wit gewaad staan op het eiland en om hem heen zijn de stralen van de zon aanwezig. In lange banen werpen de zonnestralen hun licht op de aarde. Je ziet de zon niet, maar wel zijn gloed.
Ik vond dat vroeger een hele mooie plaat en mede door de verhalen uit het Bijbelboek Openbaring, verbond ik deze lucht met de wederkomst van de Here Jezus. Als ik vanuit mijn zolderraam een soortgelijke lucht zag, dan tuurde ik de hemel af. Zou Jezus terugkomen?

Na de begrafenis van mijn oma, jaren geleden, was die lucht er ook op de terugweg naar huis. Het had iets troostvols. Alsof de wolken me vertelden dat ik haar weer terug zou zien. Als teken om mij heen.

Gisteren regende het heel hard. Het onweerde, het water kwam met bakken uit de lucht vallen en het werd donker in huis. De lichten gingen aan. Na een tijdje was het ineens weer licht in huis. Een oranje gloed sierde de lucht. Samen met mijn zoon keken we uit het raam. Vurige wolken leken het wel. Ze dreven voorbij, geduwd door de wind. Bijna met open mond keken we daar naar. Wat mooi was dat. Als je kon schilderen, zou je hier heel veel inspiratie uit kunnen halen. Wat een mooi schilderij vanachter ons raam. Ook zo’n lucht waarbij je denkt aan de komst van de Here Jezus. Met alles wat er om je heen gebeurt, wat er in de wereld speelt aan ellende…’ja Here Jezus kom maar.’

Er was ook een regenboog. Boog van hoop.
Een boog die als teken werd ingesteld na de zondvloed. Teken van Gods verbond met de aarde en met alles wat daarop leeft.

‘Zolang de aarde bestaat, zal er een tijd zijn om te zaaien en te tijd om te oogsten, zal er koude zijn en hitte, zomer en winter, dag en nacht-nooit komt daar een einde aan.

Gisteren kleurde de lucht oranje en rood. Verwondering en stilte. Wat mooi!
Soms kleurt de lucht dreigend, grijs en grauw. Soms ook stralend, strakblauwe lucht.
De ene lucht of situatie in je leven, kan je verlangen naar de terugkomst van de Here Jezus aanwakkeren. Je tuurt de hemel af.
Tegelijk spoort het teken van de regenboog je aan, om hoop te houden. Om vertrouwen te hebben in Gods zorg voor de wereld en ook voor jou. Op het ritme van de seizoenen, in het werk dat je doet, ziet God jou. In de zorgen van alledag, kleine en grote, laat God je niet alleen.

Ooit komt er een dag dat Jezus terugkomt op de wolken.
Hoe mooi zal dat zijn?