• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: Hulp

Ik heb honger!

25 donderdag okt 2018

Posted by lydiascheringa in denken en dromen, maatschappij

≈ 5 reacties

Tags

Anissa, gebed, helpen, honger, hongersnood, Hulp, Jemen, oorlog

‘Ik heb honger’ stond er op het bord dat de man om zijn nek had hangen. Hij hield zijn handen op. Mijn vriendin en ik, twee pubers in een melige bui op stap in Amsterdam, liepen hem voorbij, puntzak friet met mayo in de hand. We lazen de tekst en boden hem spontaan ons patatje aan. De man reageerde boos. Hij had dan wel honger, maar hij wilde geld, geen patatje mayo.

Gisteren op tv was er ook iemand die me aankeek. Anissa, een meisje van acht. Ze had geen bordje om haar nek, maar haar ogen zeiden genoeg. Meisje van acht. Ze hoort te spelen en naar school te gaan. Ze hoort te dansen en te kletsen met vriendinnen. Ze hoort gewoon kind te zijn. Dat is ze niet. Meisje van acht, vel over been.

Heb je het gezien?

hongerIk keek naar het journaal. Marin zat in de stoel, als mijn meisje van negen. Meisje dat voetbalt en op pianoles zit. Dat de luxe heeft van drie maaltijden op een dag en zoveel nog tussendoor. Dat lacht en zingt, dartelt en speelt. Meisje van negen in de stoel en ze keek mee.

Anissa stond alleen maar toe te kijken, haar ogen starend naar de camera. Neergezet om de wereld wakker te schudden voor het immense leed dat er in Jemen is. Dunne benen, ribben die uitsteken. Meisje van acht in een land verscheurd door oorlog en lijdend aan honger. Door haar moeder is ze naar het ziekenhuis gebracht. Laatste strohalm, een moeder in nood. Wat ging er door haar heen? Wist ze dat dit mogelijk en zeer waarschijnlijk het afscheid van haar dochter zou zijn?

Het raakte me.

Dat ogen je zo kunnen aankijken en zo kunnen schreeuwen om hulp. Dat je ineens wakker wordt geschud en hoort voor hoeveel inwoners de hongersnood bedreigend is. 14 miljoen…dat kan ik niet bevatten. Dat is zo onnoemlijk veel. Daar zit ik dan op de bank, kop koffie voor me.

Wat kan ik doen?

Als mens ben je maar een klein schakeltje in een groter geheel. Mensenhanden zijn te klein om de grote problemen op te lossen. Op afstand sta je daar, maar door de beelden van tv komen de problemen van ver weg ineens heel dichtbij. Meisje van acht, Anissa, ze dwingt ons wel te kijken en je hoofd niet weg te draaien.

Kan je wat doen?

Ja natuurlijk kunnen we wat doen. Er zijn organisaties die hulp bieden. Denk aan: UNCHR , Oxfam Novib, ZOA, Nederlandse Rode Kruis en het zullen er meer zijn. Het is de kunst om niet weg te kijken en niet te denken dat het niet helpt. Elke hand die geeft, hoe klein ook, is een druppel. Vele druppels samen is een emmer vol en kan het verschil zijn tussen leven en sterven.

Hieronder staat een filmpje van RTL4 over Anissa. Als je het nog niet gezien hebt, kijk dan even. Ze heeft geen bordje met tekst nodig. Je ziet het zo ook wel dat ze je aankijkt en zegt: ‘Help me. Ik heb honger!’

 

 

 

Lopen op het water

09 zondag okt 2016

Posted by lydiascheringa in denken en dromen, Geloof

≈ 2 reacties

Tags

Bang, Hulp, Lopen op het water, moed, schreeuwen

Lopen op het water, stap voor stap over de golven. Steeds dichter naar de handen die me vastpakken, die me dragen tot ver achter de horizon. Naar de stem die me aanmoedigt om nooit op te geven, hoe het ook stormt in het leven. Ik hoef alleen maar te vertrouwen, ik hoef alleen maar mijn voeten op de golven te zetten.

Lopen op het water, maar ik ben geen watermens. Te vaak ging ik koppie onder, werd ik meegevoerd met de stroom. Zo vaak hapte ik naar adem, werd ik overweldigd door het zoute water. De zee is geen spiegelglad oppervlak, het zijn golven. Ik ben in niets een watermens.

img_0353

Ik roep dat ik niet durf, ik schreeuw het uit. Waarom blijft mijn stem ergens steken, gaat het verloren in het rumoer van de ruige golven? Ik zie zoveel voetstappen in het zand die leiden naar de zee. En ik….ik sta hier en heb de moed niet om te lopen. Lopen op het water, maar ik ben geen watermens.

Hij staat daar. Vol geduld. Hij moedigt aan, maar dwingt me niet. Hij wil me leren om te vertrouwen en te geloven. De zee staart me grijs en zwart aan. Wie zegt me dat ik niet zal zinken? Wie fluistert me moed in als ik toch de stap ga wagen?

Lopen op het water, stap voor stap. Zonder bodem onder mijn voeten, zonder houvast. Zonder dat ik iets van mezelf mee kan nemen. Enkel gebed en de blik vooruit.

img_0354

Zijn handen om mijn leven. Hij trekt me op, als ik niet lopen kan. Als ik hap naar adem, schenkt Hij mij Zijn Geest. Adem van de wind. Op momenten van zwemmen tegen de stroom in, geeft Hij mij kracht om door te gaan. Verruimt Hij mijn blik en wijst mij op de horizon die er altijd blijft en is.

En ik ontdek dat ik mag falen, maar Hij doet dat nooit. Ik ontdek dat als ik twijfel, Hij niet twijfelt. Ik zie in dat ik zelfs kan zinken, maar verdrinken doe ik niet.

Lopen op het water. Ik ben geen watermens. Niet de mens die vol vertrouwen haar voeten nat laat worden. Maar het geeft niet. Hij strekt Zich naar mij uit en tilt mij over hoge golven heen, totdat ik stevigheid onder mijn voeten vind.

Lopen op het water, dat voelt veilig met Hem.

 

 

 

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 143 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Regenpak.
  • Wees een eend!
  • Stroomuitval
  • Voelborden

Meest recente berichten

  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Biotoop en hoekje
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid