Het is druk in huize Scheringa. Gezellige drukte die ineens ontstaat omdat alles zo snel gaat. Begin van dit jaar hebben we ons huis te koop gezet. Ondanks dat het allemaal niet zo vlot ging als ik wilde, hadden we geduld. Veel te klein huis voor ons als gezin, maar ach we schikten ons erin.
Halverwege dit jaar hebben we een bod gedaan op een huis. Een huis dat een goed gevoel bij ons samen had.We durfden het risico aan. Het moest ook wel, ons gezin had echt meer ruimte nodig. Tuurlijk was dat spannend, maar soms moet je er ook op vertrouwen dat het loopt zoals het loopt. Dat je momenten die voorbij komen, aangrijpt en niet uit je handen laat glippen.
Tijdens al die perikelen van het kopen, was daar ineens een bod op ons eigen huis. Wat een gevoel van dankbaarheid, een sprong in de lucht.
Vandaag hebben we de (voorlopige) koopovereenkomst getekend, ons huis is nu officieel onder voorbehoud verkocht. Vreemd om de koper in de ogen te kijken, te weten dat die persoon in ons huis gaat wonen. Ons plekje van meer dan 15 jaar lief en leed. Toch voelt het goed en zijn we allemaal langzaam aan het wennen aan het idee. Kleuren voor de muren worden bedacht, lampjes voor in de kamer en Aron heeft zelfs het balkon al ingericht dat aan zijn kamer grenst.
Deze week heb ik al veel kunnen inpakken en het geeft de nodige gedachten en herinneringen als je bepaalde spullen in je handen houdt. Passeren al die jaren even de revue. De verdrietige momenten, de momenten van zorg, maar vooral ook de mooie momenten en de momenten van zegen. Dat overheerst, die zegen, keer op keer. Zegen, zelfs als het vertrouwen klein is, als je het bijna niet merkt. Het is er wel. Druppeltjes, zoals ik mijn vorige blog schreef.
Dankbaar. Tijdens al die parafen en handtekeningen die we moesten zetten, is dat een gevoel dat alsmaar naar boven borrelt. Zo ontzettend blij!
