Afscheid van de zomer

Tags

herfst, herstel, rust, schepping, seizoenen, stilte, Water, zomer, zon

Lente, zomer, herfst…seizoenen gaan en komen. De afgelopen periode was ik me daar erg bewust van. Ik zat er letterlijk met mijn neus bovenop. Een dagelijkse ademteug, inhalering van wind en lucht. Van volop geuren opsnuiven. Van bloesem, gemaaid gras en lavendel. In de stilte bij het water, mijn vaste stekkie, zag ik de bloemen in bloei komen. Ik zag de jonge vogels zwemmend in het water, ik zag de bomen volop in het blad.

Deze week zat ik er weer, op het steigertje, mijn voeten in het water. Het voelde koud. De bramen die nog aan de struik zaten, zagen er wat zielig uit. De bomen lieten zich wiegen in de wind. Nog even en de groene bladeren verdwijnen en dan genieten we van herfsttinten, wat ook prachtig is.

Het water te koud, de wind te guur, de regen om je heen. Ik nam met een beetje somber gevoel afscheid van de zomer. Van het plekje bij het water, waar ik zo heerlijk de rust kon voelen. Waar de schepping zo te voelen is, in de wind en in het water, in de meerkoeten en de ganzen, in de wolken en de zon op mijn gezicht. Waar de rietpluimen mij zien zitten en ze zwaaien voortdurend naar mij. ‘Speciaal voor mij’ denk ik stiekem, want ik zit daar toch alleen.

Elk seizoen heeft mooie beelden, maar hier aan het water zitten is fijn. Hier kan ik mijn gedachten ordenen en gewoon maar laten gaan. Hier kan ik eindeloos bidden voor iedereen die gebed nodig heeft, dank ik, klaag ik, kan ik huilen. Lees ik stukjes uit de Bijbel en schrijf ik in mijn kriebelige en onleesbare handschrift mijn gedachten op in een schrift dat altijd meegaat. Frustratie, maar ook veel pareltjes die ik juist nu zo ontdek. Soms schrijf ik ook niets, eigenwijs en tegendraads. Gewoon zitten en genieten. Dromend, eindeloos turend en mijmerend en vaak sluit ik mijn ogen. Dommel ik weg, maar slapen doe ik niet.

Ik vind het even slikken dat het water koud geworden is. Dat het écht herfst gaat worden en dat er minder rustmomenten zullen zijn hier. Hier in de rust geniet ik zo van de schepping. Meer dan ooit ben ik bewust geweest van de seizoenen. Het komt en gaat en komt weer terug. In de schepping is God. Dat ervaar ik in de rust en in de stilte, op mijn plekje op de steiger. Soms vraag ik ook eerlijk: ‘God, waar ben je dan?’ maar Hij is er wel. Ik zie het in de schepping, zo dichtbij is dat.

Al is het even slikken, God is niet alleen op ‘mijn’ plekje bij de steiger. Hij fietst met mij mee als ik weer naar huis ga. Zelfs als dat in een traag tempo gaat. Hij is erbij, in de wisseling van seizoenen, in alles wat we meemaken. In alle onrust, in de zorgen die er zijn, in het verdriet, maar ook in de mooie momenten waar we van mogen genieten.

Dus laat het dan maar herfst worden. Ik kleed me warmer aan en zie wel waar ik een bankje ontdek om op uit te rusten. Als het weer lente wordt, dan weet ik waar ik terecht kan. Met mijn voeten in het water en mijn gezicht in de zon!

Mooie schepping. Mooie God!

Herfstweer.

Tags

heimwee, herfst, hoop, jaargetijden, seizoenen

Herfst is mooi, maar ik heb er toch wat moeite mee. Heimwee naar de zomer en alweer ongeduldig uitzien naar het voorjaar. Gisteren bekroop me dat gevoel helemaal. Uit school fietste ik met de kinderen door de stromende regen. We hadden regenpakken aan, maar het water droop langs onze haren. Wind tegen, natuurlijk! Voorovergebogen trotseerden we de herfst met zijn regen en wind.

Thuis waren er de handdoeken, de douche, het fleecedekentje op de bank en het warme kopje thee. Pyjama’s aan, zo werd het lekker knus. De geur van regenpakken in de keuken en de schoenen bij de verwarming herinnerden ons er aan dat buiten de herfst begonnen is.

Vanmorgen opende ik de keukendeur. Frisse lucht, die toch echt wel fris aanvoelt. Toch was daar ook de blauwe lucht. Het regende niet meer, de wind was amper voelbaar. Als we wegfietsen, schijnt de zon in ons gezicht. Fel licht die ons wil verblinden. Die volop bezig is om ons te overtuigen, dat de herfst ook anders is.

Buiten staat de boom in blad. Tinten oranje, rood en geel komen langzaam tevoorschijn tussen het groen. In de schijnwerper van de zon, begroet de boom mij als eerste als ik bijna thuis ben. Standvastige boom, die er altijd is. In het heimwee naar de zomer, mij fijntjes weet te vertellen dat er ook schoonheid schuilt in het najaar. De boom toont mij de jaargetijden en wisselingen. Cyclus van tijd, dat steeds weer terugkeert.

In de regen en de grijze luchten zie ik de schoonheid daar niet altijd van in. Kou en kilte en frisse wind laten me huiveren. Ik kijk omhoog, of de wolken al verdwijnen. Gaat de wind ooit liggen?

Door de zon en kleurschakeringen word ik aangeraakt. Warm gevoel dat opborrelt, zomaar van binnenuit. Waar heimwee leeft, groeit ook hoop. Omdat de herfst de winter aankondigt, maar je ook influistert dat er daarna weer een lente is.