Ik mijmer in het gras over de Herder en Zijn schapen. Hoe Hij ze leidt over de paden, de weilanden, de heide. Zo veilig en warm. Waarom zou je niet met de kudde willen meelopen? Waarom ga je als schaap zo snel je eigen gang?
De Herder blijft me raken. Diep verlangen om in Zijn buurt te mogen zijn. Vroeger dacht ik dat er voor mij misschien geen plekje was. Omdat ik simpelweg een beetje anders was. Ik had geen zachte vacht, geen mooi blaatgeluid en liep altijd uit de pas. Het was net of de Herder mij niet zag. Toch liep ik braaf mee, als een echt kuddedier. Niemand die daar iets geks in zag.
Waarom zou je niet meelopen met de Herder? Ik vraag het me zo af, terwijl sprietjes gras mijn gezicht kietelen.
Soms dwaal je zomaar weg, ver weg van de kudde. Is het gevoel van er niet bij horen te sterk. Het willen afzetten tegen alles wat volgzaam is. Tikkeltje eigenwijs, of toch te dromerig. Soms is het schuldgevoel te groot en besef je niet hoe groot de liefde van de Herder is. Gebrek aan vertrouwen, dat zelfs een donker pad wel te bewandelen is, omdat Hij je leidt.
Ik zie de Herder voor me. Zoekend naar dat ene schaap dat aan de wandel is. Verdwaald, verstrikt tussen de takken. Hij neemt het mee, in Zijn armen. Armen, die in mijn leven steeds meer zijn gaan aanvoelen als de armen van de Vader. Wat een wonder is dat!
Het is veilig bij de Herder, ik weet het zeker. Hij zoekt je, Hij roept je. Hij ziet je zo graag thuiskomen, ondanks alles wat er is misgegaan. In Zijn kudde is plaats voor jou en voor mij. Ook voor mij.
Ik mijmer in het gras. Ik zie mezelf. Met mijn vacht dat niet altijd zacht aanvoelt, mijn geblaat dat zo vaak te snel is en te hard. Ik zie mezelf lopen, beetje uit de maat. Althans zo voelt het vaak. Toch voelt het meer en meer vertrouwd en veilig. Bij de Herder en de kudde. Steeds meer op mijn plek!
Ik mijmer en in gedachten loop ik niet alleen maar braaf mee. Nee, ik zie mezelf en ik maak zomaar een blij huppelsprongetje, zoals alleen een schaap dat kan!
