Ik heb honger!

Tags

Anissa, gebed, helpen, honger, hongersnood, Hulp, Jemen, oorlog

‘Ik heb honger’ stond er op het bord dat de man om zijn nek had hangen. Hij hield zijn handen op. Mijn vriendin en ik, twee pubers in een melige bui op stap in Amsterdam, liepen hem voorbij, puntzak friet met mayo in de hand. We lazen de tekst en boden hem spontaan ons patatje aan. De man reageerde boos. Hij had dan wel honger, maar hij wilde geld, geen patatje mayo.

Gisteren op tv was er ook iemand die me aankeek. Anissa, een meisje van acht. Ze had geen bordje om haar nek, maar haar ogen zeiden genoeg. Meisje van acht. Ze hoort te spelen en naar school te gaan. Ze hoort te dansen en te kletsen met vriendinnen. Ze hoort gewoon kind te zijn. Dat is ze niet. Meisje van acht, vel over been.

Heb je het gezien?

Ik keek naar het journaal. Marin zat in de stoel, als mijn meisje van negen. Meisje dat voetbalt en op pianoles zit. Dat de luxe heeft van drie maaltijden op een dag en zoveel nog tussendoor. Dat lacht en zingt, dartelt en speelt. Meisje van negen in de stoel en ze keek mee.

Anissa stond alleen maar toe te kijken, haar ogen starend naar de camera. Neergezet om de wereld wakker te schudden voor het immense leed dat er in Jemen is. Dunne benen, ribben die uitsteken. Meisje van acht in een land verscheurd door oorlog en lijdend aan honger. Door haar moeder is ze naar het ziekenhuis gebracht. Laatste strohalm, een moeder in nood. Wat ging er door haar heen? Wist ze dat dit mogelijk en zeer waarschijnlijk het afscheid van haar dochter zou zijn?

Het raakte me.

Dat ogen je zo kunnen aankijken en zo kunnen schreeuwen om hulp. Dat je ineens wakker wordt geschud en hoort voor hoeveel inwoners de hongersnood bedreigend is. 14 miljoen…dat kan ik niet bevatten. Dat is zo onnoemlijk veel. Daar zit ik dan op de bank, kop koffie voor me.

Wat kan ik doen?

Als mens ben je maar een klein schakeltje in een groter geheel. Mensenhanden zijn te klein om de grote problemen op te lossen. Op afstand sta je daar, maar door de beelden van tv komen de problemen van ver weg ineens heel dichtbij. Meisje van acht, Anissa, ze dwingt ons wel te kijken en je hoofd niet weg te draaien.

Kan je wat doen?

Ja natuurlijk kunnen we wat doen. Er zijn organisaties die hulp bieden. Denk aan: UNCHR , Oxfam Novib, ZOA, Nederlandse Rode Kruis en het zullen er meer zijn. Het is de kunst om niet weg te kijken en niet te denken dat het niet helpt. Elke hand die geeft, hoe klein ook, is een druppel. Vele druppels samen is een emmer vol en kan het verschil zijn tussen leven en sterven.

Hieronder staat een filmpje van RTL4 over Anissa. Als je het nog niet gezien hebt, kijk dan even. Ze heeft geen bordje met tekst nodig. Je ziet het zo ook wel dat ze je aankijkt en zegt: ‘Help me. Ik heb honger!’

 

 

 

Schouder vasthouden.

Tags

duwen, helpen, schouder

‘Als jij me bij de schouder vasthoudt, ben ik nooit bang’ zei Marin vanmorgen. Het klonk lief en oprecht.

We stonden samen bij het kruispunt. Met haar kleine kinderbenen stapt ze niet altijd even snel en makkelijk op haar fiets. Soms ben ik al midden op de weg, als zij nog een meter achter mij aan fietst. Bij dit kruispunt is dat niet veilig. Dus pakte ik haar vast bij haar schouder en duwde ik haar vooruit.

‘Door de blaadjes is de weg wel eens glad. Soms rijden de auto’s heel snel voorbij…maar als jij me bij de schouder vasthoudt, ben ik nooit bang’ licht ze nog even toe. Ik vind het mooi dat ze dat zo ervaart. In de chaos van het verkeer, van kruisingen, stoplichten en geen voorrang krijgen, fietsen we daar samen. Mijn hand op haar schouder. Waar ze een duwtje kan gebruiken, is er een steuntje in haar rug.

Zo zijn er ook in het dagelijkse leven momenten dat je een hand op je schouder kan gebruiken. Zomaar even, een moment van aandacht en begrip. Soms ook voor langere tijd. Fijn als er mensen zijn die de hand op jouw schouder willen neerleggen en je het zetje geven die je nodig hebt. De hand die je voelt als pijn, verdriet en gemis je weg bedekken. Als alles langs je heen lijkt te gaan, in de chaos van de tijd.

Ik kan mijn hand niet altijd op de schouder van Marin neerleggen. Soms fiets ik niet naast haar, soms fietst ze me vooruit, soms moet ik letten op mijn eigen evenwicht. Ik weet dat als ze echt dat zetje nodig heeft, ze er zelf ook om vraagt: ‘Mama, wil je even..’

Moedig als je durft te vragen om handen die je duwen, daar waar jezelf niet meer vooruit komt. Mooi als je de hand op de schouder van de ander mag zijn en de ander zich veilig en geborgen voelt bij jou.

‘Als jij me bij de schouder vasthoudt….’

Welke schouder raak jij vandaag aan?