• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: heimwee

Dromen over zee

23 zaterdag mei 2020

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

dromen, heimwee, verlangen, zee

Ik droomde over zee. Vakantie aan zee, zomaar! Ik was blij, ik was zo ontzettend blij. Ik hoefde maar een duin over en dan was ik er. Ik werd echter wakker in mijn eigen bed. Geen golven, geen duinen, geen strand.

Zee is fijn.

Vroeger gingen we op vakantie naar Ameland. Als meisje vond ik dat heerlijk. Ameland was vrijheid, was de geur van de zee. Dat was met blote voeten over het schelpenpaadje lopen en met volle vaart de duinen afrennen tot aan het strand, tot aan de zee. Voeten in het water, golfjes die dichterbij komen en dan weer wegkruipen. Wind die je streelt, zand dat schuurt langs je wangen, langs je roodverbrande huid. Ik schreef er al eens blogs over, over de Zee en Bij de zee.

In zee zit de heimwee, maar ook het verlangen. Dat rolt en gaat en komt zoals het komt. In de woeste golven de kracht van woorden en in het kabbelen de fluistering van tederheid en nabijheid. In de zee zit de diepte verscholen waar ik vaak niet bij kan, laat staan me zomaar aan overgeef. In zee zit geen spiegeling, geen stilstaand oppervlak. In de golven ligt mijn angst en mijn liefde tegelijk.

De zee laat me rennen, laat me onbevangen kijken naar de horizon. Wakkert aan wat ik niet durf te hopen, laat me kijken zonder oordeel, raakt me aan waar niemand anders bijkomt. Laat me zingen zonder dat een ander me hoort. De zee laat me zwijgen en leert me te luisteren. De zee geeft me rust en laat me voelen dat je los mag laten, dat je vrij mag zijn. Hoe dan ook.

Ik droomde zo heerlijk over de zee, maar ik werd wakker in mijn eigen bed. In mijn gedachten en mijn woordeloos bidden, in mijn ongeduld. Ik kan er erg naar uitkijken, naar een wandeling bij zee. Bij het zitten in het zand en gewoon maar kijken, zee opsnuiven, voelen, horen. Gezicht in de zon, wind langs mijn rug.

De zee wacht wel. Tot die tijd droom ik, droom ik over zee.

Kerst en gevoel

16 maandag dec 2019

Posted by lydiascheringa in Geloof, Ik

≈ 2 reacties

Tags

gevoel, heimwee, kerst, verlangen

Het is net of er iets wordt aangeraakt, zo rond de tijd van Kerst. Als het donker is, als de dagen korter zijn. Het is net of er van binnen een snaar gaat trillen, die ik anders wel in bedwang heb. Getemd heb, tot en met.

Het is een vlammetje van verlangen, van een beetje heimwee waar ik geen woorden aan kan geven. Ik word er week van en ik loop er graag voor weg. Alsof ik in de lichtjes van de huizen weer even op mijn plek wordt gezet. Tussen de glinstering en de sterren, tussen het kaarslicht en spiegeling van mezelf.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

20191014_202416.jpg

Ik zou zo graag de herders willen volgen. Met ogen dicht het engelengezang in me willen opnemen, grootsheid van God. Ik zou mijn lege handen, eeltige handen, net als de herders willen vouwen. Lege handen, maar vol eerbied voor dat kindje in de kribbe. Voor de baby, die in zijn kleinheid óók mijn Verlosser is.

Het is een vlammetje van verlangen, van heimwee naar iets waar ik geen woorden aan geven. Van een stemmetje in mijn hoofd, mijn gevoel in duizend zinnen. Van mijn twijfels en mijn zorgen, van mijn blijdschap en diepe dankbaarheid, mijn verwondering en alles daar tussen in.

Kerst raakt aan mijn gevoel.

Hoe meer ik leer te kijken naar de kribbe, hoe meer ik dat gevoel herken. In de splinters en de rafels, in het stro en in de stank van de stal, van het bestaan. In de duisternis van het lijden, in het verdriet en in het gemis. Ik kan er machteloos naar kijken, met mijn armen geregeld volgestapeld met wierook, mirre en goud. Het is zo donker in de nacht, in deze wereld, bij mensen om mij heen.

Het is een vlammetje van verlangen, naar heimwee naar wat komt. Kerst is licht, is leven. Is de hoop die zichtbaar is. Is de ster die wijst naar boven, naar God die er echt wel is. Voor mij. Voor jou!

Kerst raakt aan mijn gevoel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Herfstweer.

18 vrijdag sep 2015

Posted by lydiascheringa in denken en dromen

≈ 5 reacties

Tags

heimwee, herfst, hoop, jaargetijden, seizoenen

Herfst is mooi, maar ik heb er toch wat moeite mee. Heimwee naar de zomer en alweer ongeduldig uitzien naar het voorjaar. Gisteren bekroop me dat gevoel helemaal. Uit school fietste ik met de kinderen door de stromende regen. We hadden regenpakken aan, maar het water droop langs onze haren. Wind tegen, natuurlijk! Voorovergebogen trotseerden we de herfst met zijn regen en wind.

Thuis waren er de handdoeken, de douche, het fleecedekentje op de bank en het warme kopje thee. Pyjama’s aan, zo werd het lekker knus. De geur van regenpakken in de keuken en de schoenen bij de verwarming herinnerden ons er aan dat buiten de herfst begonnen is.

Vanmorgen opende ik de keukendeur. Frisse lucht, die toch echt wel fris aanvoelt. Toch was daar ook de blauwe lucht. Het regende niet meer, de wind was amper voelbaar. Als we wegfietsen, schijnt de zon in ons gezicht. Fel licht die ons wil verblinden. Die volop bezig is om ons te overtuigen, dat de herfst ook anders is.

IMG_4756

Buiten staat de boom in blad. Tinten oranje, rood en geel komen langzaam tevoorschijn tussen het groen. In de schijnwerper van de zon, begroet de boom mij als eerste als ik bijna thuis ben. Standvastige boom, die er altijd is. In het heimwee naar de zomer, mij fijntjes weet te vertellen dat er ook schoonheid schuilt in het najaar. De boom toont mij de jaargetijden en wisselingen. Cyclus van tijd, dat steeds weer terugkeert.

In de regen en de grijze luchten zie ik de schoonheid daar niet altijd van in. Kou en kilte en frisse wind laten me huiveren. Ik kijk omhoog, of de wolken al verdwijnen. Gaat de wind ooit liggen?

Door de zon en kleurschakeringen word ik aangeraakt. Warm gevoel dat opborrelt, zomaar van binnenuit. Waar heimwee leeft, groeit ook hoop. Omdat de herfst de winter aankondigt, maar je ook influistert dat er daarna weer een lente is.

Hand op je hart.

15 woensdag okt 2014

Posted by lydiascheringa in Kinderen, moeder

≈ Een reactie plaatsen

Tags

hart, heimwee, missen

Het is stil in huis. Alle kinderen zijn uit logeren. Sommige gepland, twee anderen ineens spontaan. Vanmiddag zijn er drie weer terug. De verhalen in drievoud. Nu is het nog rustig en stil. In mijn pyjama op de bank, koffie op tafel.

Gistermorgen kroop Marin bij mij in bed. Op papa’s helft, want hij was toch al naar het werk. Gezellig samen wakker worden. Van slapen kwam niet veel. Ze kwebbelde over haar dromen van die nacht, ze draaide rond onder de dekens, warme armen om mijn nek.

Die middag zou zij naar een vriendje gaan en mocht ze een nachtje blijven slapen. De klok ging veel te langzaam vooruit. Hoe kom je de ochtend door, als je weet dat je gaat logeren? Haar koffer stond al klaar in de gang. Ze had het geduld niet om dat te laten wachten. Zat alles er wel in? Ik de rust zelve, mijn dochter uitgelaten en een beetje zenuwachtig.

Ze ging knutselen. Knippen en plakken op haar manier. Niemand die zich er mee bemoeide, op haar eigen tempo en ritme haar kunstwerk gemaakt. Het is nog niet af. Ineens was de tijd om, werd de koffer gesloten. Op het randje van de eettafel ligt haar onvoltooide werkje klaar. ‘Dan kan je er morgen zo weer mee verder’ zei ik haar.

Zo gingen we samen weg op de fiets. Zij achterop. Halverwege nog omgekeerd en weer terug naar huis, omdat knuffeltijger nog niet in de koffer zat. Zonder ‘tijgertje’ was het allemaal nog spannender. Want ja…last van heimwee heeft ze wel een beetje. ‘Ik zit in je hart’ zeg ik dan wel eens tegen de kinderen, als ik weet dat ze me gaan missen. ‘Ik denk zoveel aan je!’ en ik spreid mijn armen uit, zover als ik kan.
IMG_2394 (2)
Zo verder fietsend, werd het steeds een beetje stiller achterop mijn fiets. Van gezellig kwebbelen was geen sprake meer.
‘Mama, ik ga je missen’ zei ze ineens. ‘Ja dat weet ik lieverd, maar morgenvroeg zie je me alweer! Dan komen je zussen ook weer terug, zie je papa weer. Je hebt er toch ook heel veel zin in?’
Ja dat had ze zeker.

‘Mama, als ik je mis leg ik mijn hand op mijn hart, dan voel ik je een beetje’ klonk het achter mijn rug. Het klonk zo lief en oprecht.
Wat zou het mooi zijn als we dat zo konden doen met al die mensen die we moeten missen. Die nog zoveel in onze gedachten zijn. Waar de warmte van het dichtbij zijn, niet meer voelbaar is.
Je ogen dichtdoen en je hand op je hart leggen.

Gisteravond via de whatsapp een kus ontvangen van Zahra, Aron vertelde vrolijk door de telefoon dat hij had gezaagd met opa, Iris dat ze met oma naar de Mac is geweest. Hoe zou het met Marin gaan? Zou ze al lekker slapen?

Ik denk aan ze, met mijn hand op mijn hart.

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 142 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Olifantenpaadjes
  • Bellen blazen in de sneeuw
  • Jarige juf.
  • Baardhaar en citroentaart
  • Biotoop en hoekje

Meest recente berichten

  • Olifantenpaadjes
  • Bellen blazen in de sneeuw
  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Blog op WordPress.com.

Annuleren

 
Reacties laden....
Reactie
    ×
    Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
    Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid