Geraakt

Tags

angst, geloof, Goede Vrijdag, liefde, onzekerheid, Pasen, twijfel, vertrouwen

Op weg naar Goede Vrijdag, raak ik dat gevoel niet kwijt. Ik herlees mijn blogs en weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Misschien hoeft dat ook niet. Ik weet niet of je het herkent? Dat het lijden van Christus je zo intens kan raken. Dat je zo dankbaar kunt zijn voor het offer dat Hij bracht en dat het tegelijk zo schuurt aan een knagend gevoel in je hart.

Ja, ik weet wel dat Hij ook  voor mij gestorven is. Toen Hij aan het kruis hing, hing Hij daar ook voor mij. Door Hem is de weg naar God open. Dat geloof ik en daar vertrouw ik op.

Wat raakt dan toch mijn twijfel aan? Wat maakt me zo verdrietig en laat spontaan mijn tranen stromen? Wat geeft onrust?

Ooit doofde dat gevoel van rust. Ergens werd het van me afgenomen. Dat kinderlijke vertrouwen dat het veilig is bij Hem. Vertrouwen werd wantrouwen en overgave werd moedig alles zelf op de schouders dragen. Muur van hardheid en van niemand in de ogen durven kijken. Ik haalde mijn hand uit de handen van anderen en nam de stappen zelf. Een enkeling mocht mij in balans houden.

In de loop van de jaren brokkelden de stenen af. Ik schreef er wel vaker over. Door de rust die er kwam, kwam er vertrouwen. Ook in mezelf. Door vertrouwen zag ik steeds meer de liefde van Jezus, ook voor mij. Onvoorstelbaar, dat die warmte dwars door mijn muur heen ging en dat ik het kon voelen. Tot diep in mijn hart.

Waar ik altijd mijn hoofd afwende als het om Goede Vrijdag ging, kijk ik nu naar Jezus. Ik hoef niet onzeker te zijn. Dat neemt niet weg dat ik rond deze tijd de littekens voel van een tijd die heel donker en eenzaam was. Dat ik dat gevoel naar boven kan halen van een diep besef van kleinheid en oprechte angst dat het allemaal niet voor mij kan zijn.

Dat is het wel. Ik geloof het. De pijn en de twijfel die soms nog bovenkomt, leg ik neer bij Hem. Ik weet dat Hij mijn onzekerheid en mijn onrust kent en dat Hij het goed maakt. Dat Hij de wonden aanraakt met Zijn liefde.

Zoveel liefde. Heel diep van binnen voel ik dat. Op weg naar Goede Vrijdag raak ik dat gevoel niet kwijt.

Herken je dat?

 

 

 

 

Advertenties

God van het zolderraam.

Tags

Goede Vrijdag, meisje, Pasen, schuld, Zolder

Soms zat ik op de zolder en tuurde uit het raam. Ik zag de bloesem aan de bomen en de rozen naast de struik. Ik keek naar de wolken, diep grijs of wollig wit. Ik tuurde naar de hemel en zocht naar de zon.

Genietend van schoonheid, een veelheid aan kleuren. Toch dat gevoel, heel sluimerend aanwezig in mijn gedachten. Bij warmte en zon kon ik dat gevoel wegdrukken, bij regen en wind is het volop aanwezig. Ik zocht je in alles, ik vond je juist in de storm.

Het maakte me verdrietig dat de God die ik zocht, een God is van boosheid. Een God die de vinger verwijtend opsteekt bij alles waarin ik tekort schiet. Meisje op zolder en God zo ver weg. Zo ver weg, dat God de Vader een God van de zolder werd.

Zoveel treden lager, bijna bij de overloop, leer ik steeds meer van Zijn liefde. Geen vinger die alleen maar verwijtend is, maar een arm om me heen. Een God die met zoveel zorg en liefde naast ons wil staan, boven ons, onder ons, om ons heen. Wat begrijp ik nog weinig van Zijn liefde en grootheid.

Misschien heb jij ook zo’n zolder. Een donker plekje in je gedachten. Waar je rommel ligt opgeslagen, de verwijten, je boosheid en je onzekerheid. Misschien kijk je ook vanuit een zolderraam door een gebroken glas. Dat knagende gevoel van twijfel en niet kunnen begrijpen wie God werkelijk is.

Juist in deze tijd, als Goede Vrijdag dichterbij komt, kom ik nog wel eens op zolder. Ik zie het meisje voor het raam. Ik kniel naast haar neer, ik huil met haar mee. Samen kijken we door het raam en ik wijs naar de horizon. Ik wijs haar de weg, die na Goede Vrijdag kwam. De opstanding van Jezus, de dood die overwonnen is. De weg naar God is vrij.

God is niet de God van de zolder, zoals het meisje het zich eigen had gemaakt. God is de Vader die ons zo lief heeft gehad, dat Hij Zijn eigen zoon gegeven heeft, liet sterven. Hoe groot is Zijn liefde wel niet voor jou, voor mij en voor dat meisje.

Als je zo leert te kijken, is het zelfs niet erg om op zolder te zijn.

 

 

 

Goede Vrijdag

Tags

Goede Vrijdag, Pasen, The Passion

Gisteravond trof ik in de huiskamer manlief, Zahra en Aron aan. Ze zaten met elkaar een film te kijken, dekens om en drinken op tafel. Gezellig tafereel. ‘Zal ik een frikandel of kroket halen?’ vroeg ik spontaan. Daar hadden ze wel zin in. ‘Zomaar ’s avonds een frikandel eten?’ vroeg Aron en zijn ogen straalden.

Dus stapte ik weer op mijn fiets om richting snackbar te gaan. Terwijl ik al wachtende de krant aan het lezen was, kwamen er twee jongens binnen. In joggingpak, zwarte jasjes, petje op. Ik nam ze goed in me op. Ik zag ze namelijk al zo over de balie springen om het meisje te dwingen de kassa leeg te halen. Als trouw kijker van ‘Opsporing verzocht’ wist ik dat het geen kwaad kon om het signalement alvast in me op te nemen.

De beide jongens bestelden echter heel netjes en gingen net als ik wachten op het bankje. Ik voelde al wat schaamte in mij naar boven borrelen. Ik met mijn vooroordelen.
Nog meer verrast was ik toen één van de jongens vroeg of het meisje de tv op één wilde zetten. Dus dat deed ze.
‘Wil je daar geen geluid bij hebben’ vroeg ze nadat ze Simone Kleinsma zag zingen in beeld. ‘Nee, hoor’ zei de jongen ‘de beelden zijn ook goed’.
‘Dit is The Passion’ zei hij. Het meisje haalde haar schouders op, ze begreep hem niet. ‘Je kent het paasverhaal toch wel?’ vroeg hij. Nee meisje van de snackbar wist niets van het paasverhaal.

En ik…ik zweeg.
Ik had zoveel kunnen vertellen. Opgegroeid met de verhalen van de Bijbel, christen en dan toch zwijgen. Ik met mijn vooroordelen…ik zweeg.

Vandaag is het Goede Vrijdag.
Ik zie de discipelen die weglopen, die zwijgen.
Ik zie de mensen die schreeuwen: ‘Kruisig hem!’
Ik zie mezelf met mijn vooroordelen, mijn snelle conclusies. Mijn weglopen wanneer het erop aan komt.
Ik met mijn vele vragen en mijn veelvuldig roepen naar boven: ‘Waar bent U, waarom lijkt het alsof U weg bent? Waarom?’

Jezus riep het ook. Aan het kruis riep Hij naar God Zijn vader. Hij riep het niet naar zijn discipelen, niet naar de mensen die lachten en spotten, niet naar mij. Jezus schudt ons wakker met Zijn woorden, Zijn liefde en soms ook met het kraaien van een haan.

In al mijn roepen, vergeet ik zo vaak mijn leven met Hem te delen.
In al mijn vragen, loop ik vast in mijn beperkte blik en vooroordelen.

Hij hoort me wel.
Daar mag ik op vertrouwen.
Door Zijn sterven.
Door Zijn lijden.
Door Zijn volkomen verlaten zijn, ook door God.
Door Zijn opstanding.

Ik wens je die troost toe in alles wat je in je eigen leven meemaakt.