Goed genoeg! (2)

Tags

geloof, goed genoeg, meisje, onzekerheid, vertrouwen

Mijn bed was een groot schip. Ik zag het voor me, met mijn ogen dicht. De dekens over me heen getrokken, veilig en vertrouwd met mijn knuffel in mijn armen. Mijn knuffel ging altijd mee. De golven waren voelbaar en de zolder verdween. Ik dreef met mijn schip op de grote zee. Ver weg, het maakte niet uit waarheen.

Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.

Mijn gedachten liet ik lopen en ik besprak de dag in een kinderlijk gebed:

‘Ik had een onvoldoende op mijn rekenwerk, ik had slordig geschreven, de meester had het even goed benadrukt met een rode pen. Ik praatte te onduidelijk, te snel en het figuurzagen was werkelijk een groot drama geweest. Ik was gevallen over de drempel, ik had mijn knie bezeerd. Ik had naar buiten zitten staren, had gedroomd over mooie verhalen, maar dromen mocht ik niet.’

‘Sorry God, ik ben vandaag niet goed genoeg geweest.’

Mijn schip drijft niet zo vaak meer op zee. Ik ben geen watermens, zo bleek. Beide voeten op het strand, wel zo veilig. Zand dat mijn tenen kriebelt, de wind langs mijn haren. Ik vind het fijn. Dan staar ik naar de golven en de horizon en drijven mijn gedachten weg. Mijn tranen en mijn zorgen, ik gooi ze neer en de golven komen en gaan. Nemen al mijn woorden en gebeden mee.

In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik.  Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’

Meisje toch!

Ik streel je wangen, ik pak je bij je schouders beet. Ik trek je naar me toe en troost je.

‘Kom maar, ik zorg wel voor je. Laat de zee maar vol lopen met je tranen, laat de wind je gebeden vangen. Laat de hemel blauw zijn, helder en zonovergoten. Laat de horizon verschijnen en kijk. Kijk je ogen uit!’

Ik kijk omhoog. Goed genoeg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed genoeg!

Tags

goed genoeg, imperfect, perfect, waardevol

Voor we op de fiets stapten richting huis, was het werkje van Marin dat ze op school had gemaakt al kapot. Ze wilde het op het schoolplein laten zien, maar het lag in twee stukken in haar tas. Diep teleurgesteld was ze en twee dikke tranen rolden over haar wangen. ‘Nu kan het wel weg worden gegooid, nu is het niet meer mooi’ zei ze en om het leed nog verder aan te dikken voegde ze er aan toe dat ze het zo graag op haar nieuwe kamer had willen ophangen. Het kunstwerkje dat mooi was, was niet meer goed genoeg.

Dit is maar een kunstwerkje, gemaakt door kinderhanden. Als mens zijn we ook kunstwerken, gemaakt door de Schepper. Mooi zijn we. Ieder op onze eigen manier en met onze eigen talenten.  Toch voelt dat niet altijd zo. In een wereld met zoveel prikkels van perfectie, knaagt de onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg?

Herkenbaar? Ik heb er soms wel last van, van dat fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Het kan zomaar op mij inpraten als ik het gevoel krijg bij mensen dat ik niet mezelf kan zijn. Als ik  de handen voel van anderen die me willen boetseren naar hun smaak en stijl. En voor je het weet verdwijnt het spinrag uit de hoeken en worden ramen schoongeboend. Krampachtig alles glad strijken, omdat de ander dat van jou verwacht. Als ik niet voldoe ben ik dan nog wel goed genoeg?

Ik ben niet altijd goed genoeg. Ik laat in zoveel dingen zien dat ik niet het goede voorbeeld ben van rust, reinheid en regelmaat. Als moeder en echtgenote, als collega en als vriendin, ik faal in zoveel dingen. Was het maar perfect, maar dat is het heel vaak niet. Zoveel scherpe randen, waar een ander zich aan snijdt. Zo weinig tijd om alles aan te pakken en zo vaak te korte armen om alles te kunnen dragen. Dan vreet het soms aan me. Dan sluipt die gedachte van twijfel door mijn gedachten: ‘Ben ik wel goed genoeg?’

Gelukkig zijn er mensen waar ik dat vertrouwen bij heb. Volop! Waar ik mezelf niet hoef te bewijzen en vanachter de muur van mijn gevoel mag wegkruipen. Dan zien ze wel de vlekken, de schrammen en de onzekerheid. Dan voelen ze de woorden en het ritme van mijn tijd. Kwetsbaar en soms ook kwetsend. Als je zelfs dan mag ervaren dat  je als persoon waardevol blijft, is dat iets om heel zuinig op te zijn. Verbondenheid, en dat zeker weten: ‘Voor jou ben ik goed genoeg en jij bent dat ook voor mij!’

Ik hoop dat jij als lezer ook mensen om je heen hebt waar je volop imperfect mag zijn. Waar je niet harder hoeft te rennen of de glimlach van de schijn hoeft op te houden. Waar je je geliefd bij mag voelen, hoe gebroken het soms ook is.

Marins kunstwerk is echt gebroken. Naast het kunstwerk van Iris zie je dat helemaal. Dat is wel verdrietig. ‘Weet je wat’ zei ik ‘ mama is bezig met een blog en die is steeds niet goed genoeg. Ik gebruik jouw kunstwerk voor mijn blog’. Marin zat achterop de fiets, ik kon haar gezicht niet zien. Maar haar hoofd tegen mijn rug aanvoelend, voel ik dat ze daar blij mee is.

‘Ach’ zei Iris thuis ‘ die van mij is ook een beetje gek. Die van mij heeft ijspegelhaar!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Goed genoeg?

Tags

genade, goed genoeg, Pasen, waardevol

Pasen maakt je verdrietig, haalt de onzekerheid bij jou naar boven. Sluimerend gevoel dat soms wakker wordt geschud. Het ‘Halleluja’ gevoel van anderen, maakt je schuldgevoel groter. Alsof je niet verwonderd kunt zijn, de dankbaarheid niet overheerst.

Als je het spoor van Pasen bewandelt, proef je juist je eigen kleinheid. Het maakt je stil, zo stil. Jezus die zijn lijdensweg afloopt, zo alleen en zo verlaten. Voor al die zonden en gebrokenheid in de wereld, voor alles wat kapot gemaakt is. Ook wat kapot is gemaakt bij jou, in jou, door jou.

Diep in je hart is je dankbaarheid zo groot, maar dat ligt verscholen achter een muur van schuldgevoel en onzekerheid. Ze kunnen wel zeggen dat Jezus ook voor jou is gestorven, maar in je gedachten kan je daar niet bij. Het is moeilijk om uit de schaduw van de schaamte te stappen. Het is moeilijk om te beseffen dat Jezus ook zijn armen uitstrekte voor jou. Hardnekkig en knagend gevoel dat je nooit goed genoeg zult zijn.

Nooit goed genoeg. Het is de echo in je gedachten, een terugkerend refrein in je leven. Nooit goed genoeg bij anderen, nooit goed genoeg bij God. Als Jezus in jouw gedachten de kinderen zegent, sta jij daar niet bij. Over het hoofd gezien, geen tijd, niet goed genoeg.

De weg naar Pasen is een tijd van bezinning, van stilte en eenvoud. Daar zoek je het juist in, maar waarom durf je dan niet op te kijken naar Jezus? Zie je niet dat Hij je waardevol vindt? Zo waardevol, zo mooi! Hij knielt zelfs voor je neer, om je voeten te wassen. Waar jij omlaag kijkt in je angst en schaamte, knielt Hij voor je neer. Hij kijkt je aan!

Hij stierf juist voor alles wat niet goed genoeg is. Hij stierf juist voor alles wat kapot geslagen is, gebroken, schuldig, zondig. Hij deed dat voor jou en mij! Ik hoop zo dat je dat mag ervaren. Dat je durft te kijken en durft te voelen. Jij bent zo waardevol!

Je hoeft niet goed genoeg te zijn. Zijn genade is voor jou genoeg.