Tags
Ik kan weer ruiken! Toen ik ziek werd, was ineens mijn reukvermogen kwijt. Dat is erg raar. Ik ruik altijd heel goed. Ineens rook ik niets meer.
Het vermoeden had ik al, omdat ik het gevoel had dat de koffie anders smaakte. Toen ik vervolgens onder de douche mezelf inzeepte en niet de frisse 7 kruiden shampoo rook, begon ik te vermoeden dat ik niets meer rook.
Dat gaf, in een toch wel verdrietige situatie van ziek zijn, hilariteit. De kinderen vonden het een vreemd idee dat ik niets kon ruiken. Dat wilden ze uiteraard wel eens uittesten. Dus als ze me iets te eten kwamen brengen, vroegen ze elke keer of ik het rook. ‘Nee, ik ruik echt niets!’ was dan mijn antwoord.
Ik rook de bloemen op de vaas niet, ik rook de geur van barbecue niet en zelfs de ‘sensatie van de toiletgang’ zoals één van de kinderen dat zo mooi uitsprak, rook ik niet. Om te bevestigen dat ik ze niet in de maling nam, werd de oksel van één puberkind op veilige afstand op mij gericht. Waar de anderen bijna flauwvielen, bleef ik heel kalm mijn neus ophalen. Niet kunnen ruiken heeft ook zo zijn voordelen.
Een gezin in quarantaine dat is, zoals iemand schreef, als Noach met zijn gezin in de ark. Opgesloten, je kan geen kant op. Noach laat een raaf los, vervolgens een duif. Ze vinden geen plek om te rusten. Als hij de duif wéér loslaat, komt deze terug met een olijfblad in de snavel. Dat is het teken voor Noach dat het water zakt. Zo voelde ik me ook een beetje. Als manlief een kop koffie ’s ochtends bracht, probeerde ik de geur van koffie te ruiken, maar ik rook niets.
Totdat op een dag ik wel iets begon te ruiken. Ik snoof en rook de geur van koffie. Mijn reuk kwam terug! Dat was een klein stapje, maar wel een stapje waar ik erg blij mee was.
Net als Noach met zijn duif. Daarmee was het water niet meteen weg, dat duurde nog wel even. Maar hij wist dat het daalde, dat de aarde weer droog werd. Zijn gezin moest nog even volhouden, zo met elkaar in de ark, met al die dieren om hen heen. Wat een gezellige bende zal dat zijn geweest. Wat zal er trouwens ook veel te ruiken zijn geweest.
Het water zakte, de aarde werd weer droog. Ach, misschien een vreemde vergelijking, maar op het moment dat ik weer kon ruiken, voelde dat ook als hoopvol en als een aanmoediging. Nog even volhouden. Ik ben er nog niet, het duurt langer dan ik dacht. Ik zie de stapjes wel, soms weer even achteruit, maar vooral vooruit.
Ik ruik weer! Ja, ook de niet zo fijne luchtjes. Ik ruik weer en ik geniet er des te meer van als ik onder de douche sta. Ik zeep me gewoon nog een keer in, zo fijn vind ik het dat ik weer kan genieten van geuren! Dat ik de bloemen ruik, de geur van gras. Mijn dagelijkse kop koffie in de ochtend, ik snuif het elke morgen op. Ik word er blij van.
Ik ruik!
Nagels lakken en weer afpoetsen met Aceton kan niet hier in huis. Dat hebben de meiden wel eens gedaan en manlief sliep toen noodgedwongen op de bank. De hele bovenverdieping rook er naar. Vuurwerk en paasvuren hier in de omgeving, zorgen voor brandende ogen en hoofdpijn. Naar de kerk gaan op zondag lukt wel, maar daarna heeft hij last van alle geuren van parfums die hij om zich heen heeft gehad.
Ontloop maar eens de geuren.
Ontloop maar eens die geuren.