Zondag ging ik wandelen met Iris en Marin. Het mooie weer trok ons naar buiten. ‘We gaan op expeditie’ noemen we dat. Dat is gewoon op weg gaan. Lopen en weggetjes inslaan waar je het bestaan niet eens van kende. Om je heen kijken en mooie en grappige dingen ontdekken.
Op expeditie gaan is niet met je neus in de plattegrond zitten. Integendeel. Het is voortdurend stilstaan, op je hurken kijken naar de mieren en bloemen. Of met je hoofd in de wolken, zoekend naar de vogel die je hoort.
Tijdens onze wandeling, expeditie, kwamen we van alles tegen. Een horde hardlopers, want er was een marathon. Dus we sloegen bijtijds een zijpad in. We aaiden een pony, zagen overal in de berm de krokussen en sneeuwklokjes. Kwamen een boom tegen met een vreemde bult op de stam. We zagen er een gezicht in. We aten een broodje op een omgevallen stam van een boom en Iris en Marin renden een weiland over. ‘Kop in de zon, wind door de haren!’
Soms moet je je gewoon even losmaken van alles waar je mee bezig bent. Je hoofd leegmaken en gewoon maar gaan. Weggetjes ontdekken in je leven, waar je nooit bij stil gestaan had. Herontdekken wat er op je pad voorbij komt, wat eigenlijk heel vertrouwd is, maar wat je nooit zo had bekeken.
Alles uitstippelen heeft voordelen. En toch….Je voortdurend blind staren op een route die gelopen moet worden, met je neus in de plattegrond, heeft ook iets krampachtigs. Dat altijd maar voorovergebogen lopen, je blik naar de grond. Dan gaan al die mooie verrassingen en verwondermomenten aan je voorbij. Het is zo heerlijk om dat los te laten, de zon je wangen te laten kleuren, te rennen als een kind. Vrij en ongedwongen. Blij zijn met de warme stralen en de bladeren die je hoort fluisteren in de wind.
Of valt je dat niet op?
Op expeditie gaan. Gaan waar de weg je voert. Soms ook een olifantenpaadje nemend, of een pad inslaan waar niemand een pad in ziet, maar het stiekem toch wel is. Schatten verzamelen en mooie herinneringen en gesprekken.
Verwonderen, bewonderen, genieten dus!
