Briesje Iris

Tags

briesje, genieten, puber, trots, verbazing

Er waait sinds een paar weken een nieuw briesje door ons huis. Verrassend en verfrissend en we kijken er met verbazing naar. Terwijl ik al een aantal weken thuis ben, waait het steeds vaker langs me heen. Ik kijk en bewonder, verwonder me om wie ze is.

Ze waait nooit met alle winden mee, ze is evenwichtig en op de achtergrond aanwezig. Van de vier kinderen, is ze niet de grootste wervelwind, geen storm of een orkaan. Bij haar zit het in de fluistering, als je niet luistert is het windstil.

Ze zwaait en ze lacht en ze gaat gewoon haar gang. Ze weet de weg wel te vinden, soms wat onzeker, maar ze fietst met wind mee en wind tegen. Ze luistert graag naar de verhalen en ze geniet van wat de ander enthousiast weet te vertellen. Ik moet het aan haar vragen, anders vergeet ze dat ze zelf ook mag vertellen hoe haar dag was. Ze is blij met de aandacht, de aandacht voor haar alleen.

Maar windstil is het niet meer, er gaat een briesje rond door het huis en soms zelfs meer dan dat. Dan staat ze schaterend van het lachen met ovenwanten aan haar handen voor te doen hoe ze een krab is. Als je denkt dat je rustig kunt gaan zitten op de bank, laat ze met dezelfde ovenwanten zien dat je er ook een haan mee na kan doen. Ze heeft er zelf het meeste plezier om.

Op een moment dat ze weer eens melig is, waarschuw ik haar dat ik er zomaar eens een blog over kan schrijven. Toen was ze stil. ‘Doe dat maar, schrijf maar eens een blog over mij!’ zei ze uitdagend. Ik dacht dat ze het wel zou vergeten, maar nee hoor, vorige week herinnerde zij me er fijntjes aan.

Beloofd is beloofd.

Briesje Iris, waai maar lekker rond. Ik kijk vol verbazing toe hoe aanstekelijk dat werkt. Hoe de anderen genieten van wie jij bent. Bruis maar, waai maar, laat het soms ook maar stormen. Wees maar wie je bent.

Lief briesje Iris……..en ruim nu maar de ovenwanten op.

Wroeten

Tags

dromen, genieten, rust, tuin, wroeten

Ik heb in de tuin zitten wroeten, blote handen in het zwarte zand. Op mijn hurken, de zon op mijn rug.

Langzaam aan pak ik weer wat op, probeer ik meer in beweging te zijn. Eerst ging ik weer een blokje om lopen met Marin. Als je in het centrum woont, ben je niet zo snel buitenaf. Dus gingen we naar de oude begraafplaats bij ons om de hoek. Mooie oude bomen, gekromd en toch statig. Rododendrons in volle bloei, seringen langs het hek, bloemen die wat verwilderd over de graven heen groeien. Ik vind het allemaal even mooi. Ik geniet er samen met Marin van, ze huppelt over de paadjes.

Gisteren, ook weer samen met Marin, een klein stukje gefietst. In een lager tempo dan anders, maar het ging. Samen naar een tuincentrum, vlakbij. Daar hebben we plantjes uitgezocht voor de tuin. Onze tuin was een groene massa, maar er stond nog weinig moois te bloeien. Eigenlijk konden we niet zo goed kiezen, alle planten en bloemen zijn mooi. We kozen en namen zoveel mee als we op onze fietsen mee konden nemen.

Daar zat ik dan gisteren op mijn hurken. Handen zwart van het zand, blote voeten in het gras. Volop zon. Geen drang om haast te maken, ik had alle tijd. Op mijn gemakje de verdorde bladeren weggehaald tussen de planten, het perk onkruidvrij. De gekochte plantjes in de grond gedaan. De bolletjes in de grond gedrukt, netjes in een rij, tien centimeter afstand van elkaar.

Moe maar voldaan, bekeek ik het resultaat. Ik kan eindeloos kijken naar een tuin waar bloemen bloeien. De hommel bewonderen die zoemend om mij heen zoemt, de vlinder volgen in haar gefladder. Kijken naar de bladeren in de boom die wiebelen in de wind, alsof ze elkaar mooie woorden toefluisteren. Kijken naar een vogel, uitrustend op een omgekeerde emmer, het getjilp om me heen.

Gisteren zat ik in de tuin te wroeten, zoals het meisje van vroeger. Eindeloos wroetend in het zand. Ik was altijd op zoek naar schatten. Schatten waren de pissebedden onder een grijze steen, de wormen en de torren, de mieren op mijn hand. Onkruid wiedend zweefden mijn gedachten alle kanten op, ordende ik mijn hersenspinsels, stampte ik de grond aan. Gladgestreken zand.

Met de zon op mijn rug, voelde ik dat meisje naast me zitten. Ik omarmde haar. In haar gestuntel en haar dagdromen, in het eindeloos turen naar wat verder van haar af ligt. Onbereikbaar voor haar gevoel.

Stapvoets pak ik de draad weer op. Het is fijn om weer bezig te zijn. Tegelijk ook bang om straks weer hollend op weg te zijn, in de drukte, in de dingen die ik zo graag doe. De stilte nu leert me op de hurken te gaan. De wind te laten fluisteren en de tijd te koesteren en te hebben om elke bloem in me op te nemen, op te snuiven. Ik hoop dat ik die momenten kan vasthouden, daar tijd voor vrij maak. Tijd neem, om maar gewoon te kijken en te genieten, te huppelen over paadjes die er zijn.

Wroetend in de aarde, laag bij de grond en de zon op mijn rug was ik blij. Blij met haar.

Op expeditie

Tags

expeditie, genieten, kop in de zon, loslaten, natuur, ontdekken, wandelen

Zondag ging ik wandelen met Iris en Marin. Het mooie weer trok ons naar buiten. ‘We gaan op expeditie’ noemen we dat. Dat is gewoon op weg gaan. Lopen en weggetjes inslaan waar je het bestaan niet eens van kende. Om je heen kijken en mooie en grappige dingen ontdekken.

Op expeditie gaan is niet met je neus in de plattegrond zitten. Integendeel. Het is voortdurend stilstaan, op je hurken kijken naar de mieren en bloemen. Of met je hoofd in de wolken, zoekend naar de vogel die je hoort.

Tijdens onze wandeling, expeditie, kwamen we van alles tegen. Een horde hardlopers, want er was een marathon.  Dus we sloegen bijtijds een zijpad in. We aaiden een pony, zagen overal in de berm de krokussen en sneeuwklokjes. Kwamen een boom tegen met een vreemde bult op de stam. We zagen er een gezicht in. We aten een broodje op een omgevallen stam van een boom en Iris en Marin renden een weiland over. ‘Kop in de zon, wind door de haren!’

Soms moet je je gewoon even losmaken van alles waar je mee bezig bent. Je hoofd leegmaken en gewoon maar gaan. Weggetjes ontdekken in je leven, waar je nooit bij stil gestaan had. Herontdekken wat er op je pad voorbij komt, wat eigenlijk heel vertrouwd is, maar wat je nooit zo had bekeken.

Alles uitstippelen heeft voordelen. En toch….Je voortdurend blind staren op een route die gelopen moet worden, met je neus in de plattegrond, heeft ook iets krampachtigs. Dat altijd maar voorovergebogen lopen, je blik naar de grond. Dan gaan al die mooie verrassingen en verwondermomenten aan je voorbij. Het is zo heerlijk om dat los te laten, de zon je wangen te laten kleuren, te rennen als een kind. Vrij en ongedwongen. Blij zijn met de warme stralen en de bladeren die je hoort fluisteren in de wind.

Of valt je dat niet op?

Op expeditie gaan. Gaan waar de weg je voert. Soms ook een olifantenpaadje nemend, of een pad inslaan waar niemand een pad in ziet, maar het stiekem toch wel is. Schatten verzamelen en mooie herinneringen en gesprekken.

Verwonderen, bewonderen, genieten dus!

 

 

 

 

 

Druk, druk, druk

Tags

druk, genieten, rust

Druk is het. Leuke drukte hoor. De afgelopen tijd stond en staat vooral in het teken van de komende gemeenteraadsverkiezingen. Campagne voeren, social media bijwerken, fractieoverleg. Dat gaat dan naast het gezinsleven en mijn werk. Met de ene hand een persbericht maken en met de andere roeren in de pan. Een presentatie maken voor een spreekbeurt en ondertussen de was vouwen en de verhalen aanhoren van een puberende dochter. Zo fiets ik de dagen door….en het geeft niet.

Het geeft niet als je ook maar gewoon even op adem kunt komen

Gisteren na schooltijd ging ik met Marin naar de winkel. Een moment tussen een werkdag en de avondmaaltijd met daarna een overleg op school in. Nog ietwat duf van de nachtdiensten van het weekend ervoor, die ik niet helemaal had uitgeslapen omdat Aron mijn slaapkamer binnen stoof. ‘Oh lig je op bed?’ ‘Ja lieverd, ik had nachtdienst….’ ‘Ja maar, ik heb mijn teen gestoten en mijn nagel zit los’ ‘ Je wacht maar een uurtje’ zei ik wreed, omdat ik zo bruut uit mijn slaap was gehaald. Maar ja, ik sliep natuurlijk niet meer. Dus een uur laten zaten we samen bij de huisarts en werd een deel van die nagel verwijderd. Gaap.

Met die slaperige bui haalde ik Marin op van school en gingen we samen naar de winkel. ‘We gaan wat drinken op een terrasje’ zei ik. Verbazing alom. ‘Hoezo?’ zei Marin, die er wel zichtbaar zin in had. ‘Gewoon omdat de zon zo heerlijk schijnt’. Dus hebben we een uurtje niets gedaan. Zaten we samen op een terras en babbelden gezellig over van alles en nog wat.

Stilstaan. Adem in, adem uit. Ogen dicht en de wind langs je wangen voelen, de lente in de lucht voelen en opsnuiven. Nieuwe energie, frisse neus. Dat kan tussen al die momenten door. Op de fiets richting school, naar de voetbal en de muziekschool. (Ja, zo’n middag wordt het vandaag.)

Ik haalde Marin vanmiddag op van school. Ze zat heerlijk achterop omdat het vanmorgen behoorlijk mistig was en ik twijfelde over de verlichting op haar fiets. Zingend meisje achterop met tussendoor opmerkingen als: ‘Kijk mam, krokussen! Oh mam, ik zie een vlinder!’ Zon aan de hemel, blauwe lucht.

Ik voelde me rijk. Ik voelde me blij. Druk? Jazeker, maar dat past wel bij mij. In allerlei opzichten. Zoveel redenen ook om dankbaar te zijn. Dat er naast een volle agenda, ook zoveel rust mag zijn. Ook de rust om te genieten van de grote en de kleine dingen om mij heen. Zolang je dat maar blijft ontdekken en de tijd voor neemt, ren je niet zo snel jezelf voorbij.

 

De berg

Tags

Berg, genieten, vakantie, wensen

‘Ik wil zo graag een berg zien’ zei Zahra bijna dagelijks deze zomervakantie. Elk kind had zo de eigen wensen. Ze werden opgeschreven op een lijstje, de één nog creatiever dan de ander. Als een soort van goede fee heb ik diverse wensen ook laten uitkomen. Het varieerde van picknicken, schilderen, bezoek aan pretpark tot aan bioscoop, wokken, logeren, heel lang opblijven en een speurtocht in het centrum. Zahra maakte ook een lijstje, maar ze wilde het allerliefst een berg zien.

Natuurlijk wisten de kinderen wel dat echt niet alles kon. Picknicken en fietsen zijn simpele wensjes, maar al die dure uitjes…daar zat wel een grens aan. Daar kwam bij dat manlief doorwerkte en deze moeder geen rijbewijs heeft. Dat heeft soms zo zijn nadelen. Toch heb ik in mijn eigen vakantie heel veel kunnen doen. Ook veel met de kinderen apart. Waardevolle momenten.

De berg van Zahra was wel een dingetje. Zeker toen klasgenoten en vriendinnen foto’s doorstuurden van mooie bergen. ‘Ik wil zo graag een berg zien…..’ en spontaan hebben we op de valreep van mijn vakantie geregeld dat wij samen een berg gingen bekijken. De andere kinderen hadden logeeradresjes, hotel geboekt voor twee nachten, treinkaartjes uitgeprint.

Het was niet ver weg, Winterberg, maar wel een treinreis van ruim vier uur. Zahra keek steeds enthousiaster. De bergen hier waren wel anders dan Oostenrijk, maar dit was al mooi. Het werden mooie dagen. We hebben de wandeling gemaakt naar de top, maar ook de afdaling gemaakt naar beneden. We hebben de wijde omtrek volop kunnen zien, maar ook laag bij de grond het ijskoude water gevoeld.

Zo supertrots op Zahra. Wat heeft ze door de ziekte van Lyme de afgelopen jaren veel moeten inleveren aan energie en daardoor ook aan zoveel wat hoort bij een meisje van haar leeftijd. Nu de Lyme weg is, is ze hard bezig om weer conditie en weerstand op te bouwen. Ze wil niet dat het steeds over Lyme gaat of over hoe het met haar vermoeidheid gaat. Ze wil gewoon Zahra zijn, meisje van 14 jaar. (Deze blog mocht nog wel.)

‘Ik wil zo graag een berg zien….’ ze zei het bijna dagelijks. Nou, de berg is gevonden en ik voel het nog steeds aan mijn kuiten, maar ik ben blij dat we zijn gegaan. Zij genoot volop en ik met haar. Mooie afsluiting van mijn vakantie.

De kinderen hebben nog twee weken vakantie. Wie weet dat er nog enkele wensjes uit gaan komen. De berg is in ieder geval gevonden. Zahra kan nu voldaan zeggen: ‘Ik heb een berg gezien!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

r

rk

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gewoon zomaar

Tags

blij, boek, cadeautje, de waanzinnige boomhut, genieten, geven, ontvangen, zomaar

‘De waanzinnige boomhut van 78 verdiepingen’ ligt in de winkel. Iris spaart alle delen van deze serie. Terwijl ik in de boekhandel sta, zie ik een hele stapel van deze boeken liggen. Spontaan pak ik er één en ik kan de verleiding niet weerstaan om dit felbegeerde nieuwe deel te kopen voor Iris.

‘Is het voor een verjaardag?’ vraagt de verkoopster. ‘Nee’ zeg ik ‘het is….gewoon zomaar.’  Het is leuk om iets aan een ander te geven, vooral als de ander het niet verwacht. Op de fiets begint het wel een beetje te knagen in mijn hoofd. Want wat gaan de andere kinderen zeggen en denken? Zij krijgen immers niets. Cadeautjes geef je meestal met een reden. Voor verjaardagen, schoolrapport of als ze hun zwemdiploma haalden. Maar zomaar iets geven….

Zahra, Aron en Marin worden er niet anders van als ik ze vertel wat ik gedaan heb. Sterker nog, ze helpen mee bedenken waar we het cadeautje neer zullen leggen. Het boek komt onder haar kussen te liggen. Naast het boek dat ze nu aan het lezen is, dan ziet ze het vast wel. Als Iris eindelijk naar bed gaat, wachten we in spanning af. Het duurt niet lang of Iris komt de trap af. Zelfs Marin loopt mee, die kon natuurlijk niet in haar bed blijven liggen.

Twee blije ogen kijken mij aan als ze de kamer inloopt. Het cadeautje houdt ze oningepakt in haar handen. Als ze het uitpakt en het boek in haar handen houdt, is ze blij en ik krijg een dikke knuffel van haar.

Soms krijg je zomaar iets. Zomaar, zonder dat je het verdiende of dat je je best ervoor hebt gedaan. Als je om je heen kijkt zie je dat vanzelf. De adem en het leven, de zon en mooie natuur, de vrienden en de zegen, de genade en de troost.

Terwijl ik mijn blije dochter zie, geniet ik er van dat ze het gewoon aanneemt. Ze stelt niet de vraag waarom zij iets krijgt en de anderen niet. Ze geniet volop van iets wat ze zomaar krijgt.

De anderen genieten mee. Ze zijn blij voor Iris en moeten lachen om haar verbazing bij het zien van het cadeautje onder haar kussen. Mooi is dat, als je blij kunt zijn voor de ander, terwijl je op dat moment zelf niets krijgt.

In mijn hoekje op de bank, zie ik Iris en de andere kinderen. Ik geniet van de pretogen. Dat moment is al een cadeautje op zich. Een cadeautje voor mij. Gewoon zomaar!

 

Hei-moment

Tags

genieten, hei-moment, heide, vakantie, volle agenda, werken

Zoeken naar rust, dat doe je juist als je vakantie hebt. Ontspannen, uitslapen, genieten. Even niet bezig zijn met het werk. Vooral als je weggaat met vakantie, kan je loskomen van de dagelijkse bezigheden. Ik wel tenminste.

Ik was ook echt toe aan vakantie en was blij dat we dit jaar ook weer eens op vakantie gingen. Ik kon niet bij mijn mail en had mezelf verwijderd uit de app van het werk. Loskomen, bijtanken. Boeken lezen, zwemmen, spelletjes, wandelen en fietsen.

Genieten van de schepping, dat vooral. Opsnuiven van de geur van het bos, het bewonderen van de eekhoorntjes die boven je hoofd van tak tot tak springen. Het kabbelen van het water, het ruisen van de wind. De ondergaande zon, de bloemen in de berm, de salamander en de vis. Zoveel moois dat er altijd wel is, maar waar je dan ineens nog meer door geraakt wordt.

Ik heb veel gefietst. Eén keer ook met Aron alleen. We gingen naar de heide. Dat was een mooie tocht. Paarse heide, nog niet volop in bloei. Kale stille vlakte. We stonden samen stil. Een kikker kwaakte, een vogel tjilpte, verder was het stil. Die rust en dat schilderij aan kleuren, de geuren om mij heen, het raakte me. Als ik alleen was geweest, was ik waarschijnlijk gaan huilen. Voor Aron hield ik me in, hij zou het vast niet begrijpen.

Ik weet niet of een ander dat kan begrijpen. Voor mij was het de rust en de schoonheid die me week liet worden. Alsof alle schijn die je dagelijks onbewust met je meedraagt, ineens er niet toe doet. Alsof je meer dan ooit jezelf kan zijn, als het puur is om je heen. Je eigen kwetsbaarheid er mag zijn.

We stapten weer op en fietsten verder. Je kunt niet blijven staren naar dezelfde boom en de rust blijven koesteren. Het leven draait door. Ook vakanties bereiken een einde en voor je het weet draait de wasmachine weer overuren en stapelt het strijkgoed zich op. Voor je het weet, ga je aan het werk.

Vannacht mag ik weer werken. Het ritme, of eigenlijk de onregelmatigheid, van mijn diensten kondigt zich aan. Het geplan en het geregel. Binnenkort begint mijn agenda vol te lopen, ligt de vakantie verder achter mij en is de stilte verdwenen.

Of niet?

Ik wil niet geleefd worden. Druk zijn, is niet erg. Zelfs een volle agenda is geen drama. Maar…ik heb me voorgenomen om het anders te doen. Ik wil ruimte hebben om te ademen. De geur op te snuiven van bomen, van mos dat nat geworden is door de regen. Ik wil de vogels horen fluiten, een vlinder zien fladderen. Ik wil soms de drukte omzeilen en even stil staan. Echt stil staan! Bij de puurheid, bij de echtheid, bij de kwetsbaarheid. Bij de rust.

Ik wil gewoon zo nu en dan een hei-moment. Afstappen, mijmeren en genieten en dan weer met volle vaart verder fietsen.

Dat moet toch lukken?

 

Dagje dierentuin.

Tags

dierentuin, genieten, naaktslak, regen

Er stond een grijze wolk getekend bij de weerberichten voor afgelopen dinsdag. Het was de enige dag deze week dat ik met mijn dochters naar de dierentuin kon. Op de andere dagen stonden nachtdiensten gepland en maandag was een vriendin van Zahra er. Met de tropische warmte van die dag, zijn we maar gaan zwemmen. Wat op zich al een hele uitdaging is voor mij. (Laat ik daar verder maar niets over schrijven, dat zou een blog op zich zijn.)

Alleen dinsdag stond er een vervelende grijze wolk, met regendruppen en een bliksemschicht. Ik hoopte nog dat het zou verdwijnen, maar helaas maandag sprak de weerman toch echt over regen. Mijn idee om naar de Apenheul te gaan, heb ik gewijzigd naar Burgers Zoo. Daar is immers veel overdekt.
‘Gaan we wel of niet?’ vroeg ik Zahra. Die haalde haar schouders op. Dus besloot ik dat we gingen.

Maandagmiddag vertelde ik Iris en Marin dat we met z’n vieren naar de dierentuin zouden gaan. Het gejuich was oorverdovend. Achter de computer gingen ze alvast filmpjes kijken over deze dierentuin en ’s avonds konden ze niet slapen door de zenuwen.
’s morgens om half zeven sprong Marin al op ons bed en zong: ‘We gaan naar de dierentuin, we gaan naar de dierentuin!’ We waren meteen klaar wakker.

Op stap met de trein, uiteraard. ‘Mama, gaan we personen of dingen raden?’ vroeg Iris. Dus dat deden we. ‘Is het een wie? Is het een wat? Heb ik het in huis?’ de vragen buitelden langs elkaar heen. De hele coupé luisterde mee en je zag ze stiekem meedenken. We werden er melig van en voor we het wisten waren we in Arnhem.

Ja het regende wel, ook in de dierentuin. Lopend in de Bush, Desert en Ocean heb je daar maar weinig last van. We hebben de mooiste dieren gezien, van groot naar klein. Van giraf en olifant tot rode tangara (vogel) en lantaarnvisjes. Alles was even mooi en overal moest worden stilgestaan. Zelfs de rat achter glas werd bewonderd.

‘Een echte meidendag’ zei Iris ineens met stralende ogen. ‘Mama, dank je wel dat we hier naar toe gingen!!!’ voegde Marin er aan toe en ze knuffelde me volop. Dat geeft een blij gevoel. Het is mooi om te merken dat je kinderen genieten van een dag samen met elkaar op stap.

‘Kijk mama….een naaktslak’ roept Iris enthousiast en we staan allemaal stil. Dat heb je met regen, dan kruipen er ineens naaktslakken rond. Met even veel liefde en bewondering wordt de naaktslak bekeken.
Daar moet ik dan toch om lachen. Zijn we een dagje in de dierentuin en bekijken de meest mooie dieren. Op een pad in de dierentuin staan we stil bij de naaktslak.

Dierentuinen zijn mooi en we hebben met elkaar een gezellige dag gehad. Buiten de dierentuin zijn er ook zoveel mooie dingen, gratis en voor niets te bekijken. Soms kruist het zomaar je pad.
Daar geniet ik eigenlijk nog het meeste van!