‘Als ik mijn muts op mijn hoofd heb, zie je mijn litteken niet’ zegt Marin blij. Dat litteken is een aandenken aan een val van de skelter. Ze kwam vervelend op haar hoofd terecht en de wond moest gehecht worden. Toen die bijna geheeld was, liep ze tegen een deur aan. Een tweede hechting volgde. Gelukkig bedekken haar haren de plek.
De laatste tijd praat Marin steeds vaker over het litteken. We praten er over terwijl mijn moeder en Iris er ook bijzitten. ‘Ach’, zeg ik, littekens zijn niet leuk, maar zo heb je wel wat te vertellen.’ ‘Ja’ zegt Iris ‘ik heb een litteken boven mijn neus, omdat ik tegen een schaar aanliep toen Aron aan het knippen was. Maar met mijn bril op zie je er niks van’ en ze lacht erbij. Mijn moeder vertelt van een litteken bij haar knie en ik toon de mijne op mijn arm. Zo hebben we allemaal onze littekens en ons eigen verhaal daarbij.
Littekens zijn niet mooi. Zeker niet als je ze goed kan zien. Soms kan je ze wel verdoezelen, soms ook niet. Dat is erg. Mensen staren je aan en mensen willen weten hoe je er aan komt. Triest dat we andere mensen soms beoordelen op de schrammen en krassen op de huid.
Mensen dragen ook littekens in hun leven, die je niet kan zien, maar er wel zijn. Die littekens zitten in je hart. Soms van wonden uit het verleden, soms van nog heel recent. Van kleine en grote wonden, van krasjes en flinke uithalen. Diepe wonden en hele oppervlakkige. Juist de diepe wonden geven de grootste littekens. Of de wonden die steeds weer opengekrabd worden.
Heb jij ze ook? Ik wel. Daar ben ik niet altijd blij mee. Littekens in je leven zijn niet fijn. Ze vertellen iets over pijn en gemis. Ze herinneren aan momenten waar je liever niet meer aan denkt.
Littekens geven óók aan dat wonden die er waren, genezen zijn. Ik weet hoe moeilijk en zwaar dat proces is geweest bij sommige wonden. Hoeveel strijd het heeft gekost. Ik bedek mijn littekens graag, maar leer ook meer te spreken vanuit de gebrokenheid. Ze herinneren me aan wonden, maar vooral aan genezing, vergeving en genade. Soms zijn littekens juist de bevestiging van heelheid. Hoe tegendraads dat misschien ook klinkt.
Marin vindt het litteken op haar voorhoofd niet altijd fijn. Ik snap dat ook wel. En toch….het hoort bij haar. Ik vind haar er niet minder lief om. Integendeel.
