Goed genoeg! (2)

Tags

geloof, goed genoeg, meisje, onzekerheid, vertrouwen

Mijn bed was een groot schip. Ik zag het voor me, met mijn ogen dicht. De dekens over me heen getrokken, veilig en vertrouwd met mijn knuffel in mijn armen. Mijn knuffel ging altijd mee. De golven waren voelbaar en de zolder verdween. Ik dreef met mijn schip op de grote zee. Ver weg, het maakte niet uit waarheen.

Soms hing ik dromerig over de reling en raakten mijn vingertoppen het zeewater aan. Ik probeerde me te spiegelen in het water en de diepte te doorgronden, maar ik zag mezelf niet goed. Zelfs de hemel liet zich niet weerspiegelen, niet in het water van de zee. Niet op de plekken waar ik met mijn schip dreef.

Mijn gedachten liet ik lopen en ik besprak de dag in een kinderlijk gebed:

‘Ik had een onvoldoende op mijn rekenwerk, ik had slordig geschreven, de meester had het even goed benadrukt met een rode pen. Ik praatte te onduidelijk, te snel en het figuurzagen was werkelijk een groot drama geweest. Ik was gevallen over de drempel, ik had mijn knie bezeerd. Ik had naar buiten zitten staren, had gedroomd over mooie verhalen, maar dromen mocht ik niet.’

‘Sorry God, ik ben vandaag niet goed genoeg geweest.’

Mijn schip drijft niet zo vaak meer op zee. Ik ben geen watermens, zo bleek. Beide voeten op het strand, wel zo veilig. Zand dat mijn tenen kriebelt, de wind langs mijn haren. Ik vind het fijn. Dan staar ik naar de golven en de horizon en drijven mijn gedachten weg. Mijn tranen en mijn zorgen, ik gooi ze neer en de golven komen en gaan. Nemen al mijn woorden en gebeden mee.

In de spiegeling van de golven zie ik soms dat meisje met haar piekhaar, haar kromme schouders en haar dromerige blik.  Ze kan er ineens weer zijn. Door de golven, maar ook door de fluistering van de wind die me verhalen influistert: ‘Je bent niet goed genoeg geweest…’

Meisje toch!

Ik streel je wangen, ik pak je bij je schouders beet. Ik trek je naar me toe en troost je.

‘Kom maar, ik zorg wel voor je. Laat de zee maar vol lopen met je tranen, laat de wind je gebeden vangen. Laat de hemel blauw zijn, helder en zonovergoten. Laat de horizon verschijnen en kijk. Kijk je ogen uit!’

Ik kijk omhoog. Goed genoeg.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertenties

Mosterdzaadje

Tags

geloof, koninkrijk van de hemel, mosterdzaadje, rouwen, sterven, stip aan de horizon, toekomst, vertrouwen

Deze week kwam sterven weer dichtbij. Bij vrienden, bij gemeenteleden van de kerk. Je probeert er te zijn voor de ander. Praktisch, maar ook met je troost en je aandacht.

Als je gelooft in God, is de troost in het leven dat er na de dood een leven bij God is. ‘Ze is thuis, ze is bij God, ze heeft het goed’ en ik hoor het mezelf zeggen. Ik geloof in die troost, maar het is soms ook de punt achter je meeleven. Want natuurlijk mis je de ander wel en is er een lege plek hier op aarde. In een gebroken leven, is er hoop en toekomst, zeker weten! Er is ook gemis en er mag ruimte zijn om te huilen en te rouwen.

Al pratende zeiden we tegen elkaar dat we dat geloven, van harte, maar dat het zo ontzettend groots is en bijna niet voor te stellen. Zo makkelijk spreken we dat uit, mooie volzinnen op een ansichtkaart. Toch is het niet te bevatten.

Thuis. Bij God. Dat is troostvol dichtbij, maar onbegrijpelijk ver weg.

Vanmorgen moest ik ineens denken aan dat mosterdzaadje waar Jezus het over had. Het is misschien een vreemde gedachtenkronkel van mij. Ik denk altijd als eerste dat het mosterdzaadje gaat om de vraag om een groter geloof. Dat klopt ook wel, want in Lucas 13:5-6 wordt dat ook zo beschreven. Je geloof lijkt misschien wel klein, maar als het gaat groeien… ‘ komt er een boom, waar vogeltjes in nestelen’ bedacht ik mij, maar ik las het niet in dit gedeelte. Dus speurde ik verder.

Ja hoor, in Matteus 13: 31-32 vertelt Jezus ook over dat mosterdzaadje. Het allerkleinste zaadje dat er is, maar als je het plant, groeit het uit tot de grootste onder de struiken (dus geen boom). Zo groot dat er vogels in gaan nestelen. Het viel me op dat het hier niet gaat om ons geloof, maar om de vergelijking met het koninkrijk van de hemel. Dat zaadje, dat koninkrijk, nam iemand mee en zaaide het in zijn akker. Dat bloeide uit tot een grote struik.

Ik vond dat mooi om te lezen. Het koninkrijk van de hemel, dat is dichterbij dan je denkt. Dat draag je nu al mee in je leven. Misschien moet je dat zaadje van geloof en vertrouwen nog oppakken of ontvangen, misschien draag je het wel in je broekzak mee. Klein aanwezig, een stipje aan de horizon. Als je het gaat zaaien, ook door de woorden van troost die je uitspreekt, gaat het groeien.

We mogen dat in geloof elkaar voorhouden. ‘Ze is thuis, ze is bij God.’ Niet als een punt achter al ons meeleven, maar als een komma waardoor we steeds meer gaan vertrouwen op die werkelijkheid.

Dan kunnen we, dwars door tranen heen, zeggen:

‘Ik mis je. Ik huil om je lege plek. Ik weet dat jij het goed hebt. Jij bent bij God, Thuis. Er komt een dag, dan zie ik je weer terug en daar verheug ik me nu al op!’

 

 

 

 

Geraakt

Tags

angst, geloof, Goede Vrijdag, liefde, onzekerheid, Pasen, twijfel, vertrouwen

Op weg naar Goede Vrijdag, raak ik dat gevoel niet kwijt. Ik herlees mijn blogs en weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Misschien hoeft dat ook niet. Ik weet niet of je het herkent? Dat het lijden van Christus je zo intens kan raken. Dat je zo dankbaar kunt zijn voor het offer dat Hij bracht en dat het tegelijk zo schuurt aan een knagend gevoel in je hart.

Ja, ik weet wel dat Hij ook  voor mij gestorven is. Toen Hij aan het kruis hing, hing Hij daar ook voor mij. Door Hem is de weg naar God open. Dat geloof ik en daar vertrouw ik op.

Wat raakt dan toch mijn twijfel aan? Wat maakt me zo verdrietig en laat spontaan mijn tranen stromen? Wat geeft onrust?

Ooit doofde dat gevoel van rust. Ergens werd het van me afgenomen. Dat kinderlijke vertrouwen dat het veilig is bij Hem. Vertrouwen werd wantrouwen en overgave werd moedig alles zelf op de schouders dragen. Muur van hardheid en van niemand in de ogen durven kijken. Ik haalde mijn hand uit de handen van anderen en nam de stappen zelf. Een enkeling mocht mij in balans houden.

In de loop van de jaren brokkelden de stenen af. Ik schreef er wel vaker over. Door de rust die er kwam, kwam er vertrouwen. Ook in mezelf. Door vertrouwen zag ik steeds meer de liefde van Jezus, ook voor mij. Onvoorstelbaar, dat die warmte dwars door mijn muur heen ging en dat ik het kon voelen. Tot diep in mijn hart.

Waar ik altijd mijn hoofd afwende als het om Goede Vrijdag ging, kijk ik nu naar Jezus. Ik hoef niet onzeker te zijn. Dat neemt niet weg dat ik rond deze tijd de littekens voel van een tijd die heel donker en eenzaam was. Dat ik dat gevoel naar boven kan halen van een diep besef van kleinheid en oprechte angst dat het allemaal niet voor mij kan zijn.

Dat is het wel. Ik geloof het. De pijn en de twijfel die soms nog bovenkomt, leg ik neer bij Hem. Ik weet dat Hij mijn onzekerheid en mijn onrust kent en dat Hij het goed maakt. Dat Hij de wonden aanraakt met Zijn liefde.

Zoveel liefde. Heel diep van binnen voel ik dat. Op weg naar Goede Vrijdag raak ik dat gevoel niet kwijt.

Herken je dat?

 

 

 

 

Oma van mijn vriendin.

Tags

dankbaar, geloof, oma

Om tien uur ’s avonds eieren bakken omdat je zoveel trek hebt. Dat krijg je als je om kwart voor zes op het station in Groningen staat en om kwart voor tien in Hengelo arriveert.

Eerst reed de trein naar Assen niet. Via Haren en Vries, wat op zich een mooi ritje was, in een overvolle bus richting Assen. Een uur verder zat ik eindelijk in de trein naar Zwolle. Opgelucht adem gehaald, dikke boek (‘Het zevende kind’ van Erik Valeur) uit de tas gepakt en in mijn hoekje bij het raam al lezend op weg zijn.
Genoeg tijd om over te stappen in Zwolle, waar helaas meegedeeld wordt dat de trein niet verder rijdt dan Wierden.
Zucht.
Dus via Zutphen.

Ik ben weer thuis.
Brood met eieren is inmiddels op.

Toch was het wel een bijzondere dag.
Vandaag was de begrafenis van de oma van mijn vriendin. Bijna 103 jaar oud. Moeder, grootmoeder, overgrootmoeder en zelfs over-overgrootmoeder. Wat heeft ze allemaal meegemaakt? Ontwikkelingen in de wereld, twee wereldoorlogen…wat een leven heeft zij achter de rug.

Het was fijn om bij de dienst en de begrafenis aanwezig te zijn. Te horen over haar leven, bijna 103 jaar. ‘Een klein getal vergeleken met de eeuwigheid’, werd er vandaag nog gezegd. Wat een voorbeeld was ze voor al die generaties in haar familie. Zij bleef altijd kijken naar God, in alle omstandigheden van haar leven. ‘Laten we maar dankbaar zijn’ zei ze vaak (maar dan in het Gronings).
Soms breken zulke zinnen moeilijke gesprekken af, maar soms relativeert dat ook heel veel.

Turend uit het raam in de trein, moest ik daar aan denken. Terwijl ik eigenlijk baalde van de vertraging.
Ik kwam weer veilig thuis, manlief haalde me op van het station, zoon knuffelde me bij thuiskomst, jongste dochter die als een klein hoopje mens lag te slapen in haar bed.
Daar werd ik warm van. Ik heb zoveel redenen om dankbaar te zijn.

Via een omweg, via vertraging, word ik daar vandaag weer bij bepaald.

Pasen in de vensterbank.

Tags

geloof, kwetsbaarheid, Pasen, plantjes

Er pronken vier kleurrijke potjes in onze vensterbank. Voor ieder kind één potje, waar ze zelf iets in hebben gezaaid. Waar ze zelf ook voor zorgen. Terwijl ik voor opruimen, tassen uitpakken, sokken in de was gooien en opstaan uit bed, meerdere keren de opdracht moet herhalen, is dat bij deze plantjes niet het geval. Elke morgen als de gordijnen opengaan staan vier kinderen vol verwachting toe te kijken hoe het gaat met het groen dat naar boven komt. Het óh’ en ‘ah’ galmt door de kamer.
Verbazing dat er zoveel gegroeid is, wat gisteren nog niet zichtbaar was.

Ik geniet met ze mee. Ik voel dezelfde verbazing, verwondering en ongeduld. Hoe kan het toch dat iets groeit, terwijl je het niet ziet? Dat groene stengels zich herhaaldelijk buigen naar de zon, terwijl je het potje voor je gevoel nog maar kortgeleden gedraaid hebt. Om scheefgroei te voorkomen.
Hoe wonderlijk is het dat zaadjes, die soms al meer dan een jaar in mijn laatje wachten, nu uitkomen in de vochtige grond. Iets wat dood, droog en nutteloos lijkt, komt boven en lokt verwondering uit.

Het doet me denken aan Pasen.
Natuurlijk vind ik Pasen een mooi feest om met elkaar te vieren. Er worden activiteiten door onze kerk georganiseerd om met elkaar toe te leven naar Goede Vrijdag, naar Pasen. Ik vind het moeilijk om daar aan mee te doen. Pasen raakt gevoelige snaren bij mij. Dat vind ik lastig om te delen met de ander, dat voelt kwetsbaar.
Stilstaan bij het lijden van de Here Jezus, Zijn volledig verlaten zijn door God en mensen. Christus aan het kruis gespijkerd, voor jou, voor mij.
Daar word ik stil van.

Pasen is óók bevrijding. Is verder kijken dan de dood. Hij is opgestaan!
Wat dood is, komt tot leven, bloeit volop. Hij leeft, wij mogen leven. Dat is de kinderlijke blijdschap die je elke dag mag verwonderen.
Daar waar het dor en droog lijkt, wil Jezus ons laten groeien.
Daar waar we scheefgroeien, geeft Hij de richting aan.

Ik bedacht me dit, bij het zien van die vier potjes in de vensterbank. Toen ik zag hoe ieder kind op zijn eigen manier zorgzaam zijn plantjes wil verzorgen. Kleine vingers die voelen aan de aarde of ze water nodig hebben. Toen ik zag hoe ieder plantje groeit op zijn eigen manier en eigen tempo.

Soms voel ik me klein in mijn geloof. Soms zit tijd en gevoel me in de weg, of zoveel andere dingen waar ik vaak geen woorden voor kan vinden.
Ik mag groeien op mijn eigen manier. Een viooltje groeit niet zoals bieslook, vergeet-me-nietjes zijn geen paprika’s.
Er is wel dezelfde ‘Tuinman’ die mij steeds weer wijst naar het leven, naar de zon.
Naar God.

Ik verwonder me over zoveel zorg en liefde.
Dat raakt me.
Jou ook?