• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: frustratie

Baardhaar en citroentaart

06 zaterdag jun 2020

Posted by lydiascheringa in corona

≈ 3 reacties

Tags

baardhaar, citroentaart, corona, frustratie, herstel, ruimte, stilte

Mijn leven staat een beetje stil. Dat is niet erg, dat is nou eenmaal zo. Ik herstel van corona en de nasleep is wat langer dan ik dacht. Ik doe mijn best, maar de lat hoger leggen werkt averechts. Dus probeer ik langzaam te lopen, langzaam te fietsen, langzaam de dingen te doen die nu eenmaal in huis ook moeten gebeuren. Het kost moeite, ik ben snel moe. ‘Even snel’ is er niet meer bij. Ik doe braaf de oefeningen van de fysiotherapeut, alles om de conditie weer op te bouwen. Ik ben nog nooit zo sportief geweest.

Het gaat heus wel iets beter. Ik sta niet meer eindeloos te turen naar de stelling in de supermarkt, omdat ik vergeten ben wat ik wilde pakken. Ik sta de caissière niet meer beduusd aan te staren, omdat ik al die vragen over zegels en kassabonnen probeer te begrijpen. Ik zeg nu overal beleefd ‘nee’ op en probeer mijn best te doen niets meer in de winkelwagen te laten liggen. Dat scheelt een extra fietstochtje. Ik lees weer boeken. Een thriller die ik voorheen binnen vier dagen toch heus wel uit had, heb ik in vier weken uitgelezen. De clou ging aan mij voorbij, maar hij is uit en ik ben bezig met de tweede. Kleine mijlpaaltjes.

Zo heeft de corona nog wel een nasleep, terwijl ik hem graag had uitgezwaaid. Zelfs al was dat zo, dan blijft het aan me hangen. Als de kapper vraagt of ik veel gewerkt heb en ik maar eerlijk aangeef dat ik corona heb gehad en al weken thuis zit, schrikt ze. Ze is maar wat blij met haar mondkapje en ze drukt hem steviger aan. Dat zie ik heus wel in de spiegel. Zelfs op het terras moet ik aangeven of ik corona heb gehad. ‘Ja, heb ik gehad’ en ik zie de paniek bij de jongedame. Ze had zich waarschijnlijk niet bedacht wat er dan moet gebeuren. ‘Dat was 9 weken geleden en ik heb geen corona meer’ en ik zie de opluchting als ik dat zeg.

‘Je bent de eerste die ik tegenkom met COVID-19’ is de veelgehoorde opmerking. Ik snap het wel en ik vind het ook niet erg, maar inmiddels voel ik me een collectors item. Een item waar men, vaak onbewust, meteen een stap extra afstand van houdt. Ik zie het gebeuren. Een paar meisjes uit de straat zeggen het niet hardop, maar Marin voelt haarfijn aan dat ze even niet met haar willen spelen. ‘Omdat jij corona hebt gehad’ en ze haalt haar schouders luchtig op. ‘Dan niet’ zegt ze, maar het raakt me wel.

Ik vind de nasleep lastig. Ik wil zo graag, maar het lukt nog niet zo snel. Daar geef ik aan toe, maar niet altijd van harte. In de nasleep zit ook veel stilte. Ruimte om na te denken, om te mijmeren en te genieten van kleine dingen. Ruimte om te huilen en ruimte om gewoon zinloos op de bank te liggen met Marin naast je. ‘Ik moet mijn benen scheren’ zeg ik en ze kijkt met me mee en ze wijst een lange haar aan die heel eenzaam daar groeit. ‘Je hebt een baardhaar op je been!’ en dan krijgen we beiden de slappe lach.

Het gaat nergens over en tegelijk betekenen die momenten zoveel in de stilte om me heen. Ik zet mijn schouders er weer onder en dan bak ik uit baldadigheid maar een taart. Citroentaart. Lekker zuur!

Onderstaand lied van Stef Bos gaat ook over ruimte. Elke zin zet je aan het denken en kan je over mijmeren. Ik heb er de tijd voor, misschien jij ook wel.

Beurtbalkje

06 dinsdag feb 2018

Posted by lydiascheringa in communicatie, maatschappij

≈ 2 reacties

Tags

beurtbalkje, frustratie, inburgering, lekker belangrijk, supermarkt

‘Hoe noem je dat ding dat op de lopende band bij de kassa wordt neergelegd om de boodschappen van de één te scheiden van de ander?’ en hij keek de anderen aan tafel triomfantelijk aan. Hij herhaalde een vraag uit de inburgeringscursus. Wij haalden onze schouders op. ‘Stokje’ zei ik nog zeer suf. Toen niemand het bleek te weten, gaf hij het antwoord maar: ‘Beurtbalkje!’

Beurtbalkje! Bij een inburgeringsexamen willen we dus graag dat het beurtbalkje goed tussen de oren zit van de medelander die graag Nederlander wil worden. Het is toch enigszins lachwekkend. Niet dat een beurtbalkje onbelangrijk is. Integendeel. Het geeft alleen maar chaos als dat beurtbalkje niet netjes tussen de boodschappen wordt neergelegd. Voor je het weet betaal je mee aan een paprika dat net te dicht tegen jouw waspoeder aankroop. Zeker super nuttig, zo’n beurtbalkje.

Beurtbalkjes. Wie heeft toch bedacht dat dat woord goed ingeburgerd moet zijn? Dat moet dan bijna wel een gefrustreerd persoon zijn. Iemand die waarschijnlijk bij de rij van de kassa stond, een winkelkar steeds voelde drukken tegen zijn of haar achterwerk. Bij wie de voorganger het beurtbalkje niet achter haar boodschappen plaatste, omdat die dacht dat de volgende dat moest doen. Vervolgens plaatste gefrustreerd type het beurtbalkje dan maar zelf, terwijl die ondertussen alsmaar bozer werd op de bumperklever achter zich. Van die duwers die denken dat als je maar hard genoeg drukt de persoon voor je vanzelf wel verder naar voren schuift. Dat doe je uiteraard niet, eigenwijs als je bent. Dat dan ineens jouw prei wordt gepakt, omdat de caissière haar weekend doorneemt met haar collega tegenover haar en de prei gedachteloos oppakt.

Dan knapt er ineens wat. Ineens is het genoeg. Gefrustreerd type loopt rood aan. Geeft de kar achter zich een iets te hard zetje en roept bijna stampvoetend: ‘Dat is mijn prei! Hij ligt toch overduidelijk achter het beurtbalkje!!!!!’

Het moet wel zo zijn gegaan. Toen gefrustreerd type later bedaard was en achter het bureau kroop om het inburgeringsexamen samen te stellen, werd het beurtbalkje er aan toegevoegd. Het is belangrijk te weten dat Nederland een democratie is, dat in dit land zowel mannen als vrouwen werken, wat onze hoofdstad is, maar minstens zo belangrijk is het beurtbalkje. Tevreden leunde iets minder gefrustreerd type achterover in de stoel, glimlachend.

Zo mijmerde ik vandaag. Ik zal het woord nu nooit meer vergeten.

‘Maar ja, wie weet dat nou?’ vraag ik aan Zahra terwijl we in de supermarkt zijn. Als we in de rij staan, vraag ik baldadig aan de man voor mij of hij mij het beurtbalkje wil geven. De man pakt het beurtbalkje en kijkt me vervolgens lachend aan. ‘Alstublieft mevrouw, u bent goed ingeburgerd!’

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 143 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • Regenpak.
  • Wees een eend!
  • Stroomuitval
  • Voelborden

Meest recente berichten

  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Biotoop en hoekje
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid