Tags
Tweede zondag van advent, een tweede kaarsje brandt. Kleine lichtjes, vlammetjes in de duisternis. Toeleven naar Kerst, de geboorte van de Here Jezus. Stralend licht.
Veel mensen ervaren deze weken als sfeervol en gezellig. Ja, ik ook. Ik zal niet altijd tegendraads zijn. Deze week vieren we eerst nog Marins verjaardag en daarna komt ook onze huiskamer langzaam in de kerststemming. Een beetje, want ik hou niet zo van te veel poespas.
En toch…deze weken hebben ook iets teers en gevoeligs in zich. Voel jij dat ook? Dat snaartje diep in je, dat aangeraakt wordt bij het horen van kerstliederen en teksten vol beloften. Zelfs bij het zien van reclames van gezinnen achter een goedgevulde tafel, met onwerkelijke glimlachen en een iets te hoog knuffelgehalte, beroert dat snaartje zich.
Advent herbergt stil verdriet. Van hoop en verlangen, van uitzien en verwachten. Daarnaast schuurt het aan eenzaamheid en gemis, als kerst alleen gevierd wordt. Als je juist tijdens deze dagen iemand mist. Als je voelt dat je niet zo blij kunt zijn, omdat je het niet zo voelt.
Stemmen van mensen vertellen het wonder. Jezus die kwam voor alle mensen. Voor armen en voor rijken, voor gezinnen en alleenstaanden, voor het kinderloze echtpaar, voor de weduwnaar en de homo’s, voor de directeuren en de vluchtelingen. Kerst is de blijde boodschap voor iedereen.
Met advent branden de kaarsjes. Elke zondag komt er een vlammetje bij. Wat zou het mooi zijn als we ieder persoonlijk dat licht ook mogen uitdragen. Iedere dag, maar zeker deze dagen. Voor een ieder die het nodig heeft.
