Tags
Druppelsgewijs. Zo teer en kwetsbaar kan het zijn.
Kleine rimpelingen aan de oppervlakte, maar op de bodem was er zoveel meer. Verborgen verhalen die het water troebel maakten en de hemel onzichtbaar voor iemand als ik. Beetje tegen de stroom in zwemmend. Tegendraads.
Tegendraads, maar volop op zoek naar dat vertrouwen in de onderdompeling en de bevrijding van water. Ik spiegelde me aan iedereen die zo ontspannen kon zwemmen, kon lopen op het water. Ik dreef amper. Ik was bang om te zinken, om koppie onder te gaan. Zou ik dan nog bovenkomen? Hoe kan je schreeuwen om een verfrissende regenbui na een hete zomerdag als je tegelijk zo wegloopt van het water? Als je zo bewust bent van je eigen watervrees?
Watervrees en zoekend naar de zegen. Waterval aan woorden bracht dat niet. Het deed me krom staan van schuld en angst, bang dat ik het nooit zou vinden. Niet in de stromen, niet in de golven. Als je niet onbevangen het water kan trotseren, zit je liever op het strand. Ik besloot het droge op te zoeken en zocht daar naar veiligheid. Ik keek naar de golven en het water, keek zelfs stiekem naar de horizon. Zand kriebelde mijn tenen, maar het raakte niet mijn gevoel.
Druppelsgewijs. Zo teer en kwetsbaar kan het zijn.
Aan water word je rustig. Water kabbelt, water golft. Ze golfden het strand op en raakten voorzichtig mijn voeten aan. Ze namen mijn verhalen en mijn gebeden mee. Wat overbleef was rust. In die rust groeide het vertrouwen, voelde ik zelfs geborgenheid. Diep gevoel van rust, het was er wel, druppelsgewijs.
Waar ik had gesmeekt om stromen water, druppelde het tussen de kieren van mijn muren door. Druppels zegen en genade, druppels liefde en geduld. Ik leerde te kijken naar elke glinstering van een druppel of een traan. Diep verborgen, zomaar zichtbaar, weerspiegelden ze iets van de zon en kwam de hemel dichterbij.
Watervrees zal ik al altijd wel een beetje houden, maar ik heb geleerd om met mijn voeten in het water te gaan staan.
Druppelsgewijs. Zo teer en kwetsbaar kan het zijn.
