Ken je die oefening? Dat je jezelf als een plank achterover laat vallen en laat vangen door de persoon achter je? Ik kon dat niet zo goed, ik twijfelde altijd of de ander me niet liet vallen. Uiteraard niet expres, maar het zou zo maar kunnen dat het niet goed zou gaan. Ik was bezig met wat er allemaal mis kon gaan en luisterde niet naar de stem achter mij: ‘Ik vang je echt op, vertrouw me maar!’
Soms liet ik me toch vallen, netjes als een plank. Niet omdat ik durfde, maar omdat ik de ander niet wilde teleurstellen. Op hoop van zegen.
In mijn leven heb ik gemerkt dat ik ook zo vertrouwde op God. Ik kende de teksten en de woorden uit de Bijbel en natuurlijk vertrouwde ik op God. Ik zou nooit uit Zijn hand vallen, Hij is erbij en ik zong de woorden mee. Over mijn schouder keek ik achterom: ‘Was God er echt wel voor mij?’
Die twijfel is denk ik herkenbaar. Zeker als er moeilijke situaties zijn in je leven. Dan kan het voelen alsof je valt en er niemand is om je op te vangen. ‘Waar is God? Waarom laat Hij dit toe?’ Dan kunnen mensen om je heen wel zeggen dat je altijd op God kan vertrouwen en dat beaam je dan op dat moment misschien ook wel. Diep van binnen voelt het anders. Angst, twijfel, boosheid.
Ik had dat wel vaak zo. Ik had mijn eindeloze hoeveelheid vragen, ik zocht God, want ik wist dat Hij er was. Zag Hij mij wel? Ik zocht evenwicht en probeerde de balans te vinden op de draden van mijn leven. Ik wilde me als een plankje achterover laten vallen om maar zeker te zijn van de handen die me zouden vangen, maar eigenlijk durfde ik niet.
Zeggen dat je vertrouwt op God is iets anders dan het ook echt zo ervaren.
Al mijn capriolen ten spijt, ik hoef me bij God niet in balans te houden en ik hoef me niet achterover te laten vallen. Hij zal me zeker opvangen, maar sterker nog: Hij draagt mij al. Veilig en geborgen in de palm van Zijn hand.
Laat je maar dragen. Met alles wat je bezig houdt. Je verdriet en je zorgen, je rouw en je onzekerheid. Je boosheid en je twijfel, je angst voor wat er komen zal.
Ik wens je in al die omstandigheden toe dat je ondanks alles kan vertrouwen. Niet op hoop van zegen, maar op basis van hoop en zeker weten: ‘God draagt me en dan komt het goed. Hoe dan ook!’
