Ik zou mijn armen om je heen willen slaan, ik zou je dicht tegen me aan willen houden. Ik zou je willen wiegen, gewoon stilzwijgend de tijd voorbij laten gaan. En dat er dan geen muren zijn, geen afstand. Dat jij er gewoon mag zijn. Met je lege handen. Met je boosheid en je tranen en dat je dan kan schreeuwen. Tot aan de hemel toe.
Kom maar hier.
Ik zou zwijgen, je niet overstemmen met mijn woorden. Dat het gewoon een gevoel mag zijn. Een gevoel dat alleen jij kan tekenen en schilderen in vele kleuren. Soms zo bruin, zo blauw, zo geel en soms zo onbeduidend vaag. Flarden in de tijd, een schets van werkelijkheid.
Ik zou met je willen luisteren naar de melodie van zoveel klanken, naar het ritme en het refrein. Dat de muziek ons meevoert naar de hoeken waar het behang een beetje loslaat, waar de groeven te zien zijn en de scheuren in de muur. Dat ik met je mee beweeg en je niet los zal laten. Dat de aanraking van snaren een nieuw couplet kan zijn.
Kom maar hier.
Ik loop het liefste naast je. Jij op het pad, ik in de berm. En ergens maakt het ook niet uit. Dat de wolken ons omringen en de wind ons adem geeft. Dat je me laat zien waar de afdrukken zijn, de sporen in het zand. Waar je de bladeren opving met je handen, waar de boom een rustplek was. Takken links en rechts, vertrouwelijk om je heen.
Ik wil je vasthouden, maar soms durf ik niet zo goed. Zo kwetsbaar, zo klein. Op afstand kijk je toe. In je ogen zie ik een stukje van wie ik ben. Zo ver van mij vandaan, maar eigenlijk zo dichtbij.
In gedachten. Kom maar hier.
Lieve jij.
