Houten huisje

Tags

delen, houten huisje, kwetsbaar, schrijven, zee

Het lijkt me heerlijk om me een weekje terug te trekken in een huisje aan zee. Geen gedoe, geen drukte en geen besef van tijd. Ik alleen met mijn laptop. In een week tijd alleen maar schrijven. Zo nu en dan een wandeling over het strand, de voeten in de zee. Even zitten in het zand, staren naar de horizon. Mooie zinnen geboren laten worden, verhalen vormen in mijn hoofd en toevertrouwen aan papier.

Ik zie mezelf al helemaal zitten, achter mijn laptop. Of als het heel primitief is, met pen en papier. Daar neem ik dan wel genoegen mee. Zittend op de veranda voor mijn idyllische houten huisje. Kop koffie voor me, vers gebakken broodjes (warme bakker aan de andere kant van het duin) belegd met jam, zicht op zee…en dan is het stil.

Zal je altijd zien. Op en top geregeld, vakantiedagen kunnen opnemen, kinderen worden opgevangen als manlief werkt. Ik heb alles mee kunnen krijgen in de trein, het huisje was zelfs prima bereikbaar, de bushalte naast de warme bakker. Ineens is de inspiratie weg. Ik staar naar de golven, ik droom, ik mijmer, maar ik krijg geen goed lopend verhaal op papier. Heb ik weer.

Dat was ineens de gedachte die bij me opkwam, terwijl ik het huisje helemaal voor me zag en de zeelucht al rook. Want weet je, verhalen worden geboren in de rust en stilte, maar vooral ook in de drukte. In gesprekken met mensen, met vrienden, collega’s en vaak ook door opmerkingen van mijn eigen kinderen. In de wirwar van mijn dagelijkse agenda, is schrijven voor mij als een blokje om lopen.

Door te schrijven en dat te laten lezen, mag ik ongevraagd kwetsbaar zijn. Heel eng, maar waardevol. Waardevol, omdat de lezer ineens ook zichtbaar wordt. In gesprekken, in geschreven berichten, soms van lezers die ik helemaal niet ken. Blijkbaar krijgen gesprekken een diepere inhoud als je inkijkjes geeft in je hart.

Durf jij dat? Of zijn er teveel schrammen?

Ik ben niet altijd zo moedig. Dat geef ik eerlijk toe. Ik heb vaak gedacht dat het beter was om de luikjes van mijn binnenste te sluiten, ik wilde niet meer gekwetst worden. Ik liep het liefst met mijn blik naar de grond, dan zag ik andere ogen niet. Het leek wel veilig, maar uiteindelijk loop je dan vaak alleen. Valt er niets te zeggen, zelfs niets te schrijven.

Dus ik pak in gedachten mijn koffer maar weer in en ga op weg naar de bushalte. Ik zwaai naar de bakker als dank voor alle vers gebakken broodjes en kijk nog even achterom. Het blijft nou eenmaal wel trekken, zo’n houten huisje aan zee. Al was het maar voor een dag of twee.

 

Kast

Tags

delen, drempel, Kast, kwetsbaar zijn

Soms voel ik me een kastje. Een kast met heel veel laatjes en deurtjes. Ik verstop er van alles in. Kleine herinneringen die voor een ander waardeloos lijken, flitsen van beelden die ik niet kan weggooien. In een ander laatje bewaar ik gesprekken en zinnen, verhalen en woorden die te mooi zijn om weg te doen.

In die kast ontdekte ik ook momenten die onder het stof verborgen lagen. In de loop van de jaren heb ik die teruggevonden. Ik moest er wel eens om lachen, maar heb er vooral heel erg om moeten huilen. Het confronteerde me met mijn dromen, maar ook met mijn angsten. Met mijn onzekerheid, mijn kwetsbaarheid en zelfs een stukje eenzaamheid. Ook dat.

Als anderen voorbij liepen, duwde ik snel de laatjes dicht en deed de deurtjes op slot. Een beetje uit schaamte en vooral omdat ik bang was om weer een stapeltje pijn op een plankje te moeten neerleggen. Een berg vol vragen en onbegrip, veroordeling om wie ik ben. Dus was het wel zo veilig om de sleutel bij mezelf te houden. Mensen mochten de kast wel bewonderen, maar niet de inhoud.

Die kast is toch wel open gegaan. Dat is het mooie aan woorden geven aan je gevoel. Je gevoel beschrijven, zonder dat je alles verklapt. Inkijkjes geven, al blijven sommige laatjes echt wel op slot. En soms krijg je er dan een stapeltje pijn voor terug, maar meestal was het een opening voor een gesprek. Zelfs voor moed om eigen deurtjes ook te ontgrendelen. Kreeg ik zomaar inkijkjes in andermans kwetsbaarheid en onzekerheid.

Blijkbaar werkt dat zo. Je kunt wel afwachten totdat de ander de la open maakt, maar soms moet je zelf de moed hebben om een slotje los te maken. Slotje van je hart. Dat is wel heel lastig als je daarin al vaak teleurgesteld bent. Wat kunnen we als mensen, soms onbewust, een drempel opwerpen. Drempel voor gesprek en daardoor ook een drempel naar elkaar.

Ik ben zo blij met die mensen  voor wie ik de deurtjes van mijn gevoel durfde te openen. Dat kwetsbaar opstellen,  geen afwijzing betekende. Integendeel.

Ik hoop zo dat jij als lezer dat ook zo mag ervaren. Dat er mensen zijn  bij wie je de laatjes en plankjes kan laten zien. Hoe stoffig ze ook zijn.

 

 

 

 

 

Wennen aan een waasje.

Tags

delen, ogen, waas, zorgen

Al een aantal weken zie ik door mijn rechteroog een wazig vlekje. Alsof ik kijk door een vieze bril. Irritant, maar niet iets om meteen mee naar een dokter te gaan. Dat is wel eigenwijs. Dus zat ik vandaag toch maar bij de oogarts.

Ik kreeg druppels in mijn ogen, waardoor mijn pupillen wel heel erg groot werden. De oogarts keek en onderzocht, maar zag niets ernstigs. Het oog zag er op zich prima uit. Alleen binnen in het oog zit iets wat dat waasje veroorzaakt. Vervelend, maar ik moet er maar aan proberen te wennen. Met ogen als schoteltjes, liep ik opgelucht het ziekenhuis weer uit. Opgelucht, omdat er niets ernstigs gevonden was.

Wennen aan een waasje. Iedereen heeft denk ik wel zo zijn waasjes. Een waas dat je zicht troebel maakt. Zorgen die je bezig houden, moeiten in je leven, scheuren in je hart. Het kan zomaar gebeuren dat waar de hemel eerst nog blauw leek, er donkere wolken komen. Soms is het dan wel heel moeilijk om vooruit te kijken, om door de waas van al die zorgen, hoop te houden. Dan helpen woorden niet, die zeggen dat je maar moet wennen aan de waas.

Hoe vaak hoor je niet dat we elkaar dat toespreken. Onbedoeld uitdrukken dat de ander maar moet wennen aan dat wat hij aan ballast meezeult. ‘Je moet er maar mee leren leven, je moet het een plaatsje geven.’

Pijn van de ander kan je nooit meten. Op het oog kan er niets aan de hand lijken, maar diep van binnen kan er zoveel meer verborgen liggen.

Bij waasjes voor je ogen, helpt een hand die je vasthoudt. Een schouder die je voelt, van iemand die naast je wil staan. Iemand die luistert, die je tranen wil vangen. Dat waasje neem je er niet mee weg, maar delen van verhalen geeft ruimte aan de ander.

Mijn waasje is maar een klein probleem. Ik geloof dat ik daar wel aan kan wennen. Hooguit kijk ik je wat wazig aan.

‘Superleuk’ voor een vluchteling.

Tags

delen, gastvrijheid, superleuk, vluchtelingen

Het nieuws van vandaag gaat over vluchtelingen. We worden overspoeld met beelden en verhalen. Op de basisschool van onze kinderen is daar ook aandacht voor. Ze krijgen ‘nieuwsbegrip’: begrijpend lezen met het nieuws van de dag. Zo krijgen we aan tafel uitvoerig te horen wat er zich allemaal afspeelt in de wereld. Daar kunnen we dan samen mooi over doorpraten.

Marin kwam gisteren blij uit school. ‘Mama, we hadden nieuwsbegrip, dat vind ik zóóó leuk!’ en ze wapperde met het papier met tekst en vragen langs mijn gezicht. ‘Alleen’ en ze was even stil ‘het ging over iets heel verdrietigs. Over mensen die moeten vluchten….’

Ik word stil van de beelden en de verhalen. Eerlijk gezegd voel ik ook verbazing als ik hoor dat zoveel mensen zich willen inzetten voor deze vluchtelingen.
We hebben in het verleden al veel mogen doen voor vluchtelingen die op onze weg kwamen. Daar kregen we hulp bij, maar we ondervonden ook weerstand. Reacties van mensen, opmerkingen waaruit bleek dat mensen amper begrepen waar het over ging. ‘Rot op naar je eigen land’ een leus waarbij ik me schaamde als ik dat las of hoorde.

In het AZC hebben we mensen ontmoet die alles hadden achtergelaten. Ondanks dat ze hoogopgeleid waren, moesten ze weer onderaan beginnen. Kleine kamertjes waar ze verbleven, geen privacy en voortdurend wachtend op een uitspraak of ze mochten blijven of niet. Toch dankbaar en zo ontzettend gastvrij als we op bezoek kwamen.
Op bezoek gaan in een AZC helpt je over heel veel drempels heen.

Ik draai het werkblad om. Er staat een ansichtkaart afgedrukt met de opdracht: ‘Schrijf een lief kaartje’. Marin heeft geschreven: ‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden.’

Dat vind ik mooi bedacht en ik herken het in de sfeer die er momenteel is. Zoveel mensen die vanuit hun hart in actie komen. We kunnen niet alle problemen oplossen, ook niet voor al die stromen vluchtelingen. Het is wel een uitdaging om als ze er dan zijn, gastvrij te zijn. Menselijkheid, al was het maar een schouder om bij uit te huilen, een deken voor de kou.

‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden’ in het besef dat we hier zoveel te geven hebben. Als je veel hebt, heb je ook veel om uit te delen.
Toch?