Een bericht in het nieuws. Vrachtwagen rijdt in op een file. Chaos op de weg, één dode. Ik bleef er met mijn gedachten mee bezig. Eén dode, één persoon. Waar was je naar op weg? Met één klap was je leven voorbij.
Wat is ons leven broos.
Broos leven. Zo kwetsbaar soms. Wat gaan wij daar vaak onvoorzichtig mee om. Dat doen we zelf op heel veel manieren. Soms overduidelijk in onze manier van leven. Hoe we slapen, drinken, eten en bewegen. Hoe we bezig zijn met onze tijd en werkzaamheden. Soms zijn we niet zo zuinig op onszelf. Terwijl elk leven waardevol is, kostbaar. Ook jouw leven.
Broos leven, wat kwetsen we elkaar snel. Kleine krasjes aan de buitenkant. Krasjes van eenzaamheid en roddels. Krasjes die we aanbrengen als we de ander negeren of veroordelen. Krasjes van beloften die we niet nakomen, van wantrouwen en pestgedrag. Krasjes omdat we zo slecht luisteren en het te graag hebben over onszelf. Krasjes aan de buitenkant, maar van binnen brokkelt steeds meer af.
Zo broos en teer kan ons leven zijn, dat krasjes scheuren worden. Onze kwetsbaarheid is soms zo groot dat we er moedeloos van worden. Soms lukt het niet weerstand te bieden tegen alles wat ons bestaan aantast. Voelen we heel diep en dichtbij hoe wankel ons leven is.
Wie ziet je echt? Wie ziet je in je kwetsbaarheid? Wie heeft oog voor de ander, wie raakt het nog dat een leven kostbaar is?
Een mensenleven, in één klap voorbij. Het schokt je als je dat hoort. Hartverscheurend nieuws. Verslagenheid. Een leven dat zo hardhandig afgebroken is.
Broos leven, broos bestaan. Zo kostbaar! Als de dood plotseling toeslaat word je daarbij bepaald. Maar als het om onze omgang met elkaar gaat en met de zorg voor jezelf, sta je daar dan ook wel bij stil?
Beseffen jij en ik wel genoeg hoe broos, maar ook kostbaar, elk mensenleven is?
