Schuilen onder vleugels

Tags

bidden, boosheid, kwetsbaar, machteloos, rouw, Schuilen, twijfel, verdriet, vleugels

Schuilen onder vleugels. Heel vertrouwd en heel dichtbij. Warm en veilig en geborgen, klein te zijn bij God. Schuilen bij de Vader, als je huilt, bij verdriet. Bij het rouwen en het loslaten, bij alles wat er in je leven schuurt. Schuilen als het pijn doet, zo ontzettend pijn doet.

Schuilen onder vleugels. Als een warme deken om je heen, als de handdoek na het zwemmen in de zee. Twee armen stevig om je heen. Hier mag je bijkomen. Hier mag je zijn, zoals je bent. Kwetsbaar, boos en aangeslagen. Tegenstribbelend, ineengedoken, vuisten gebald.

Ik wilde niet altijd schuilen. Soms voelde het niet veilig voor mij. Alsof het bladerdak alleen maar blad liet vallen en de kou dichterbij kwam in plaats van verder weg. Geen beschutting voor de zon. Alsof de armen van de Vader net niet lang genoeg waren.  Helaas bezet, geen plekje meer voor mij.

Waar waren de vleugels waaronder ik kon schuilen?

Vleugels zijn er om onder te schuilen. In de stilte en de tijd die je er voor neemt. In de moed om je kwetsbaar op te stellen. ‘Hier ben ik, ik ben bang. Is het wel zo veilig? Luistert U wel? Hoe moet het nu verder? Ik begrijp er zo weinig van, het maakt me boos, verdrietig, machteloos. Ik heb zoveel vragen, eindeloos veel. Mag ik bij U schuilen?’

Schuilen onder vleugels. Ik kan er soms zo naar verlangen. Moment van stilte en rust om alles bij Hem neer te leggen. Al die namen, al die mensen, al die verhalen waarbij ik niet weet hoe ik troosten kan. Machteloos gevoel.

Met gevouwen handen, vraag ik of er vleugels als een deken om al die levens heen mag liggen en dat ze zich gedragen weten. Dat doen vleugels ook!

Schuilen onder Zijn vleugels. Dat raakt me zo, dat dat kan!

 

 

 

Ik bid voor je

Tags

biddag, bidden, onmacht

‘Ik bid voor je.’ Ik zeg het aan anderen, ik schrijf het in een berichtje in de app of op een kaart. Dat is zeker geen loze boodschap, want ik bid dan ook voor je. Zelfs als je niets met God hebt, vouw ik ook voor jou mijn handen.

‘Ik bid voor je’ ik dacht het deze week heel vaak bij omstandigheden van mensen om mij heen. Bij verlies door sterven en bij ziekte en behandelingen die men ondergaat. Soms is het wel heel moeilijk om dat zinnetje te zeggen. Het klinkt zo hol en leeg als bij anderen de grond onder hun voeten wegzakt.

Deze week viel mijn oog op een bericht op Facebook van iemand die ik volg en nog ken van een vorige baan. Ineens verscheen dat bericht van het sterven van haar kind. Zomaar, plotseling, 18 jaar. Wat moet je dan zeggen? Dan valt alles stil.

In de stilte bad ik toch. Legde mijn vragen bij God neer. ‘Waarom Here God? Waarom?’ Ik vroeg ook om troost en kracht en moed om verder te kunnen. Hoe kan je dan nog verder? Mijn menselijke vragen legde ik bij God neer.

‘Ik bid voor je’ ik wil het niet zeggen omdat ik niets anders weet te zeggen. Ik wil het niet als sluitstuk gebruiken van een heftig verhaal dat aan mij wordt verteld. Dat dit dan maar de troost is die ik aan de ander mee wil geven, omdat ik hoe dan ook met lege handen sta als de ander zoveel verdriet heeft. Oneindig veel verdriet.

Vandaag is het Biddag. Dat leert me juist dat ik mijn zorgen en mijn vragen bij God mag neerleggen. Handen gevouwen en vragen om Zijn zegen over je leven, je gezin en je werk. Bidden is praten met God. Daarin mag je ook je twijfels en je boosheid uiten, je onmacht, je gebrek aan moed en je verdriet.

Soms kan je niet meer doen dan stil zijn, als de ander zo intens verdrietig is. Soms zijn er geen troostende woorden, is een arm om de schouder genoeg. Bidden is dan niet het sluitstuk en ook niet bedoeld als schrale troost. Bidden is voor mij dat ik het deel met God en dat ik daarin kan vragen of Hij wil troosten, kracht wil geven, moed en uitkomst.

‘Ik bid voor je’ ik hoor het mezelf soms zeggen en soms durf ik het ook niet. Ik weet niet altijd hoe dat valt. Bidden kan ook in de stilte, bidden kan je altijd en overal. Bidden kan je voor de ander, zelfs als hij of zij dat zelf niet kan.

‘Ik bid voor je’

Kop in de zon, wind in de rug.

Tags

bidden, onbevangen, wind mee, zon

Kop in de zon, wind in de rug.

Meisje op een kinderfiets. Slingerend over de schelpenpaden door de duinen van Ameland. Hier was de rust en vrijheid, hier kon ik onbevangen kind zijn. Zorgeloze weken, waarin ruimte was om op pad te gaan. Vaak samen met mijn zussen erop uit ging. We bouwden hutten tussen de struiken, stapten af om bloemen te plukken, snoven de zeelucht op. Dat gevoel van ongekende vrijheid, van zoveel moois om mij heen en gewoon maar gaan en ontdekken….Ameland was voor mij, naast onze grote tuin, een klein stukje paradijs.

De zee altijd dichtbij. Golven hoog en soms ook heel bedaard. Geen besef van tijd, eindeloos je gedachten laten gaan en achterlaten op het strand. Met je zonverbrande rug de duinen inlopen en meer dan anders voelen dat God bij je is. Ook als de zee op de achtergrond komt, de branding niet zichtbaar is en er geen schelpenpad meer is die je uitnodigt om onbevangen op weg te gaan.

Kop in de zon en de wind in de rug.

Het ‘Ameland-gevoel’ is een gevoel van kleine momenten in de tijd. Momenten waar ik met heimwee aan terugdenk. Dat zorgeloze, dat vrije, dat diepe gevoel van alles kunnen loslaten. Dat gevoel is niet meer zo alledaags. Er is zoveel wat me bezig kan houden, wat me diep, heel diep kan raken. Zoveel waar ik druk mee ben en wat mijn energie vraagt en vergt.

Nee, het leven is niet altijd kop in de zon en de wind in de rug. Integendeel. Ik heb heel wat duwtjes nodig gehad om verder te kunnen komen, om door te trappen. Ik zie om me heen ook zoveel mensen die een duwtje nodig hebben. Ik zie jou. Ik gun je zo die kop in de zon en de wind in de rug. Moedeloos word ik vaak van zoveel verdriet en gemis.

Hoe harder het regent en hoe meer het stormt, hoe meer ik mijn ogen even sluit.

Stilte. Tijd nemen. In gedachten weer even op dat schelpenpad, blond meisje op een kinderfiets. Zingend, dromend de berm inrijdend en ontdekken dat er meer is dan dat. Gewoon maar stil zijn en je verwonderen. Je gedachten neerleggen in een persoonlijk gebed. Ultiem gevoel van loslaten van alles wat je te lang met je mee hebt gezeuld.

Ik stap weer op. God gaat mee. Ook in de tegenwind en de hagelbuien. In de storm en de mist, als je bijna niets meer ziet. Daar vertrouw ik op. Dat is een diep gevoel dat ik altijd met me meedraag en die zorgt dat ik ondanks alles onbevangen op weg kan gaan.

Kop in de zon, de wind in de rug.

Fiets je mee?

Ondersteunen

Tags

bidden, Luisteren, machteloos, ondersteunen, onvoorwaardelijk

Machteloos voel ik me soms. Ik zou willen dat ik meer kon doen voor de ander. We zeggen zo vaak in de kerk dat we ‘elkaars lasten’ dragen, maar ik kan heel veel moeiten en verdriet niet op mijn schouders nemen. Er zijn veel zorgen en problemen, waarbij je een luisterend oor kunt bieden of kan bidden met de ander. Dat zeker. Ziekte, zorgen en moeiten, het blijft iets wat je als naaste vaak niet kunt overnemen. Zelfs niet voor een deeltje. Dat voelt machteloos.

Ik moest denken aan Mozes. Alweer. Mozes die de staf opheft naar God, terwijl het volk Israël vecht tegen de vijand. (Exodus 17:8-16). Als de staf omhoog geheven was, won het volk. Liet Mozes de staf zakken, dan won de tegenstander. Mozes houdt de staf omhoog. De vermoeidheid slaat toe. Dan zijn daar ineens Aaron en Chur. Twee mannen die de taak en last van Mozes niet kunnen overnemen. Ze kunnen het wel lichter voor hem maken. Ze leggen een steen neer, waar Mozes op kan zitten. Wat ik het mooiste vind, is dat ze zijn armen ondersteunen. Daardoor konden Mozes’ armen opgeheven blijven.

Ik vind dat een treffend en sprekend beeld. Een taak of roeping kan jij als persoon op je nemen. Wat is het goed als er dan mensen om je heen zijn en staan, die je ondersteunen in de taak. Ziekte, moeiten, verdriet, mensen om je heen kunnen dat niet altijd van je wegnemen. Ze kunnen wel een schouder voor je zijn. Een schouder waar je op mag leunen, waar jij je hoofd mag neerleggen. Waarbij je mag huilen, mag praten, mag klagen.

Soms voelt het zo machteloos. Ik zou mijn armen breder willen uitstrekken en mijn schouders sterker voor de moeiten van anderen. Dat kan niet. Ik kan wel de ander ondersteunen, zodat de ander kan volhouden. Zodat de ander zich gehoord voelt en begrepen, woorden kan geven aan verdriet diep van binnen. Ik kan wel de handen vouwen, samen met de ander bidden.

Met je aanwezigheid een rustpunt zijn voor de ander. Op adem komen, ruimte om je hart te luchten.

Machteloos voelt het soms. Ik bid voor moed voor al die mensen die zoveel alleen moeten dragen. Ik bid dat we als omgeving daar oog voor hebben. Dat we zonder schroom er willen zijn voor de ander. Zonder vooroordeel, onvoorwaardelijk.

Ik pak je arm. Ik ondersteun je. Nee echt, je hoeft het niet alleen te doen. Wij staan om je heen. Waar we niet de zorgen kunnen overnemen, mag je wel op ons leunen. Blik omhoog, naar God gericht.

Keuteldag

Tags

afstand, bidden, Keuteldag, omhelzen

‘Ik heb vandaag een keuteldag’ zei ik vanmorgen en de kinderen keken me vreemd aan. ‘Ik heb een dag voor mezelf, even alleen in huis.’ Dat komt niet zo vaak meer voor, echt alleen thuis. ‘Ik wil een mama-Marin-spelletjesdag’ riep Marin meteen en Iris bedacht de mama-Iris-de stad in dag. Niets van dat, vandaag heeft mama haar eigen keuteldag.

Soms vind ik dat gewoon heel fijn. Zo’n dag dat je de muziek aanzet en de boel opruimt en ondertussen meezingt. De buren zijn overdag toch aan het werk, hooguit de postbode kijkt vreemd op. Een dag om vier uur lang vlees te laten sudderen, omdat je dan toch thuis bent en het ook zo lekker ruikt.  Dat je gewoon hardop kan praten en niemand je tegenspreekt of er doorheen praat. Dat je op je stoel kan zitten achter een kop koffie en luistert naar de vogels en verder gewoon niets. Zo’n dag dus.

Het liep al bijna in de soep, omdat Zahra vanmiddag een afspraak bij de fysiotherapeut had. Er viel nog een les uit, Zahra vond het niet echt nodig om naar school te gaan. Maar ze moest en ze ging. Wat inhield dat ik een halve keuteldag zou hebben, maar ik nam er genoegen mee.

Fijn zo’n morgen. Stofzuigen, opruimen, achter de koffie zitten en vogels luisteren en de mobiel ver weg in een laatje. En tijd nemend om te bidden. Dat ook. Ik bid elke dag, maar soms is er zo veel. Komen er zoveel mensen en situaties voorbij, dat ik voel dat ik daar de tijd voor moet nemen. In de stilte, in de rust en op mijn eigen plek.

Vooraf las ik Prediker 3:1-8 een tekst die me aanspreekt. Voor alles is een tijd. Soms moet je daar keuzes in maken. Eén zin trof me in het bijzonder:

‘ …een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren….’

Ik dacht aan alles wat je als mens vaak omhelst. Verhalen, werk, taken, mensen, zoveel komt er op je weg. Mijn gezin, mijn kinderen, alles wat hen bezig houdt. Voor je het weet loop je met zoveel in je armen, op je schouders. Soms komt er zoveel op je af. Het is niet erg om dan even een stap naar achteren te doen en vanaf een afstand aanwezig te zijn. Als ik biddend kan verwoorden wat er in mijn hoofd omgaat, alles waar ik mijn zorgen om heb en wat me raakt bij God mag uitspreken, dan helpt mij dat om daarna weer volop aan de slag te gaan.  Om er gewoon weer te zijn, ook voor de ander.

Zahra kwam rond twaalf uur thuis. Natgeregend zag ik haar aan komen fietsen. Dag rust en stilte voor mij alleen. Met een grote handdoek stond ik klaar. ‘Verpest ik nou je keuteldag?’ vroeg ze. ‘Nee hoor helemaal niet, ik heb mijn moment gehad en ik vind het gezellig dat je er weer bent’ en ik wikkelde haar in de handdoek en knuffelde haar fijn. Zo gaat dat na een keuteldag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Muren en deurposten

Tags

bidden, deurpost, kwetsbaarheid, muur

Ik loop geregeld tegen muren aan. Soms ook letterlijk. Ik heb het talent om tegen deurposten aan te lopen. Tot grote hilariteit uiteraard van mijn omgeving. Zoals ik ook  heel goed van trappen kan glijden of kan struikelen over drempels. Niet dat me dit dagelijks overkomt, althans niet meer. Ooit….ach wat maakt het ook uit.

Muren zijn ook onzichtbaar aanwezig. Zelfs voor mensen die nooit onhandig zijn, denk ik. Ik voel ze geregeld. Muren om mensen, muren bij mezelf. Stenen die keurig opgestapeld zijn, maar ook muren opgebouwd uit keien kriskras naast elkaar.

Muren van pijn en twijfel. Dat eindeloze getob en gepieker over alles wat er om je heen gaande is. Muren van zorgen en van verdriet, dat een enkeling maar ziet. Op die momenten dat het muurtje er niet is, raken woorden je meer dan anders. Blijven hangen in je hoofd. Bij zoveel kwetsbaarheid trek je het liefst die muur weer op.

Ik herken het zo. Die ommuurde wand rondom je leven. Daarachter verscholen lijkt het zo veilig, lijkt niemand je te kwetsen of te raken. Tegelijk geeft het zoveel teleurstelling, want wie ziet dan wie jij werkelijk bent?

Wie raakt jouw schouder aan? Wie troost je als jij moet huilen? Wie fluistert woorden van hoop, wie vouwt zijn handen voor jou?

Mooie woorden, verlichten niet altijd de pijn en laten zorgen niet verdwijnen.Was dat maar zo. Kon ik maar meer doen, meer zijn. Als je over eigen muren heen gaat kijken, ervaar je meer en meer de pijn van de ander. Voel jij dat ook? Ik vind het lastig. Zou wel jouw stenen willen afbreken, maar ik ben niet sterk en mijn armen reiken niet zo ver. Daar word ik verdrietig van.

Ik leg die stenen waar ik tegenaan loop neer. Ik ga er maar niet mee sjouwen en ik bouw er ook geen nieuwe muurtjes mee. Al die stenen op een hoop, als een groot stil gebed. Ik weet zeker dat Hij wel hoort en Zijn armen reiken ver. Ik hoop en bid dat daarmee stenen verdwijnen en muurtjes omvallen. Laat God het maar doen, ook in jouw leven.

Tot die tijd kijk ik toch wel over die muren heen. Hoe het me ook raakt, ik laat me niet afschrikken. Ik pak desnoods een ladder. Misschien blijft er altijd wel een muur overeind staan. Als er maar een venster is, zon schijnt warmer daar doorheen. Als er maar een deur is, waar een opening kan zijn. Ik gun het je zo en kijk daar naar uit. Dat opeens die deur openzwaait en er lucht is om volop te leven. Vol verbazing kijk ik toe, blij verwonderd.

Ik zal mijn best doen om niet tegen de deurpost aan te lopen. Maar ik ben ik, ik kan het niet beloven.

 

 

 

Vaderbeeld

Tags

ansgt, bidden, God de vader, vaderdag

Als ik ging bidden, bad ik tot Jezus. God als Vader was te groot. Als een strenge God ver weg in de hemel. Heel ver weg. En soms ook te dichtbij. Dichtbij was angst, was mijn hoofd buigen. Bang voor de boze blik, de vinger die me af zou wijzen. Ik hield het liefst mijn handen voor mijn gezicht.

Als meisje bad ik onder de dekens, dat was wel zo veilig. Mijn knuffel in mijn armen, als een zachte en troostvolle onderlaag voor mijn wang. Bidden omdat het zo hoorde. Avondgebed voor het slapen gaan. Hopend dat Hij me wilde horen, tussen alle geroezemoes door. Hopend dat Hij mij aandacht wilde geven, ook al was ik misschien niet goed genoeg.

Volwassen vrouw bidt niet meer met een knuffel tegen haar wang aan. Lange tijd wel met de handen voor mijn gezicht. Misschien niet letterlijk, maar in gedachten wel. God zo groot en zo ver weg, ik zo klein. Zo miezerig klein. Al die mooie liederen over God die als een vader zorgt, daar kon ik niets mee. Sterker nog, dat deed me best wel pijn.

Ik wilde wel voelen, ik wilde dat zo graag. ‘Als een kind, bij de Vader op schoot…’ is God dan zo dichtbij? Mag ik zo dichtbij Hem zijn? Zelfs ik?

Ik heb mijn handen voor mijn ogen weggehaald. Stiekem liet ik zelfs mijn ogen open. Door de wimpers heen ontdekken, dat God een echte Vader is. Dat Hij dat ook altijd was. Niet de strenge God die ik achter mijn handpalmen in gedachten had getekend. Niet de angst, de opgeheven vinger. Toen Hij mijn handen liet ontspannen en er ruimte kwam voor meer, ging ik pas echt ontdekken wie Hij als Vader is.

Ik bid met open handen. Ik bid voor mensen met een gebroken vaderbeeld van God. Dat blijft me altijd raken, hoe mooi de werkelijkheid ook is!

 

 

 

Sleutel

Tags

bidden, hart, sleutel

Ik was sleutels kwijt. Sleutels van mijn werk. Dat is niet leuk. Ik had thuis gezocht, mijn collega was voor mij gaan zoeken, maar de sleutelbos was onvindbaar. Lichte paniek in mijn hoofd. Waar konden die sleutels gebleven zijn?

Sleutels kwijt zijn, is vervelend, omdat deuren dan gesloten blijven. Gelukkig zijn er reservesleutels en zijn ze na te maken. Sleutels kwijt zijn is vooral vervelend omdat een ander de deur kan openen, een ander iets wat veilig is opgeborgen kan wegnemen.

Zo kan je ook iets veilig opruimen in je leven. Schaamte, verlangens, dromen, pijn en schuld. Pakketje vol gevoelens dat je het liefst wegstopt in je hart. Daar kan niemand bij. Heel soms zet je je hart iets open, een kiertje van vertrouwelijkheid. Als het onveilig voelt, gaat je hart weer op slot.

Harten die op slot zijn, zijn moeilijk te openen. Het vergt heel veel moed en geduld. Niet alleen voor de persoon zelf, ook voor zijn of haar omgeving. Soms kan het door woorden en aandacht dat iemand het sleuteltje omdraait van je hart, eng is dat. Als je alles loslaat, voelt het alsof je de greep op je gevoel verliest. Voelt het alsof je de sleutel kwijt bent van je hart. Wat doet de ander met jouw gevoel?

Vandaag is het biddag. Bidden is je hart openen voor God. Vragen en gedachten bij Hem neerleggen. In het vertrouwen dat Hij daar iets mee doet en Hij altijd naar je luistert. Lastig? Ja, dat vind ik vaak wel.

Kwetsbaar mens, hart vol leven. Soms gewond, bekrast, gebroken. Hij ziet het wel, ook als je de sleutel naar je hart kwijt bent. Als je niet weet wat je moet bidden, ziet Hij jouw leven wel. Het mooie is dat het veilig is bij Hem. Hij gaat zorgzaam met je om.

Dat allemaal na het kwijt zijn van mijn sleutels. Ze lagen gewoon thuis. Gelukkig maar, dat scheelt een hoop gedoe.

 

 

 

 

 

Kussentje en rollenspel

Tags

bidden, overgave, Rollenspel, vertrouwen

Ooit kreeg ik de opdracht om alles wat me dwars zat bij de Here Jezus neer te leggen. Ik kreeg een kussen in mijn hand gedrukt en dat symboliseerde al mijn woede, verdriet, onzekerheid, twijfel, wantrouwen en mijn schuldgevoel. Dat kussentje mocht ik op een kist neerleggen dat in de hoek stond.

Ik vond het maar stom. Ik voelde me onhandig en wist me geen houding. Het voelde zo gespeeld en ik stond daar in die kamer alleen met de opdrachtgever. Rollenspellen zijn leuk, maar niet als jij de enige bent die moet praten en de ander alleen maar toekijkt. Van die priemende ogen, misschien wel stiekem mij uitlachend. Onbeholpen gevoel.

Ik wilde niet dwars zijn, dus legde ik het kussen neer en sprak hardop uit dat ik alles waar ik mee zat bij Hem wilde neerleggen. Nou ja, hardop? Het was meer prevelen, snel de zinnen uitsprekend, omdat ik me zo klein voelde.

Het was goed zo. Ik kon weer zitten gaan. Opgelucht ging ik zitten op de stoel. Het kussentje lag achter mij, op de kist. Hoewel het voor mijn gevoel toneelspel was, gebeurde er iets vreemds. Ik ging zitten en keek meteen achterom naar dat kussentje. In een reflex.

‘Waarom kijk je achterom?’ vroeg hij. Zonder te acteren antwoordde ik :’Ik kijk of Hij er wel wat mee doet! ‘ Dat is zo tekenend geweest voor mij. Schommelen tussen overgave en wantrouwen. Al je zorgen en je zonden bij Jezus neerleggen en het toch niet kunnen loslaten.

Ik denk nog vaak aan dat moment terug. Vooral als ik merk dat er zoveel verdriet en moeite om me heen is. Rouw en verlies, ziekte, angst, eenzaamheid, minderwaardigheid. Jezus zei zelf dat je die last mag neerleggen bij Hem. Dus bundel ik mijn vragen, mijn zorgen, mijn gedachten tot een pakketje vol gebed. Dat is nog niet het moeilijkste om te doen, hoe onbeholpen ik het soms ook verwoord. Het lastigste is om het dan ook bij Hem te laten.

Herken je dat? Dat je bidt, dat je oprecht je zorgen uitspreekt en dat het stil blijft. Of dat je niet begrijpt waarom het zo’n andere uitkomst heeft dan jij je had voorgesteld? Raakt Hij mijn gebed wel aan? Ziet Hij me wel worstelen, hoort hij mijn geprevel wel? Voor je het weet kijk je steeds achterom om te checken of Hij wel iets doet met jouw gebed.

Hij hoort me wel. Hij weet ook dat ik graag over mijn schouder meekijk. Het mooie is dat ik daardoor ook pareltjes van Zijn aanwezigheid heb leren ontdekken. Daardoor werd ik aangemoedigd om vooruit te kijken en steeds minder achterom.

Zo’n kussentje en rollenspel was zo gek nog niet. Voor iedereen die twijfelt: het is het proberen waard.

 

 

 

 

 

Ik dank voor mijn hart!

Tags

bidden, danken, hart, Vaderhart van God

‘Weten jullie welke dag het vandaag is?’ vroeg ik vanmorgen aan Aron, Iris en Marin. ‘Woensdag’ antwoordde Iris adrem. Dat was natuurlijk zo. ‘Ja, dat klopt’ zei ik ‘maar er is ook iets speciaals vandaag.’  Aron wist het ineens: ‘Het is dankdag vandaag!’

‘Waar zou jij voor willen danken’ vroeg ik ze. Ondertussen stonden we al bijna klaar om naar school te gaan. Dat liep nou eenmaal zo en ik moet eerlijk zeggen dat ik op de fiets vaak de mooiste gesprekken met de kinderen heb. Ze noemden mooie dingen op.

‘Ik dank voor mijn hart’ zei Marin na even te hebben nagedacht. ‘Wat bedoel je dan?’ vroeg ik. ‘Dat ik leef en dat ik liefde kan geven!’ zei ze en het klonk zo lief en mooi.

Al fietsend praten we erover door, maar is er ineens ook zo’n akelig en vervelend stemmetje in mijn hoofd. Met je hart kan je liefde geven, maar met dat hart kan je ook zoveel mensen pijn doen. Hoe vaak kwets ik mensen met mijn woorden, met de dingen die ik doe en met alles wat ik niet heb gedaan, maar misschien wel had moeten doen? Hoe vaak zwijgt mijn hart, soms ook onbewust? Hoe vaak zijn harten gesloten, gebroken, verscholen?

‘Als juf er naar vraagt, zeg ik ook dat ik dank voor mijn hart’  zegt Marin. Blij stemmetje die de andere stemmen laat verdwijnen. Ze lijkt me wakker te schudden. Ik vraag mijn kinderen waar ze voor kunnen danken, maar ligt de vraag niet bij mij? Zou ik niet moeten antwoorden? Marin legt me vandaag de woorden in mijn mond.

Meer dan ooit weet ik bij wie ik mag danken én mag bidden. Heb ik de moed om te schuilen bij het hart van de VADER. Dat ik dat kan zeggen en schrijven, zonder stemmetjes in mijn hoofd, dat is iets waar ik zo dankbaar voor ben.

Ik dank voor mijn hart, juist deze dankdag!