Lopen op het water

Tags

Bang, Hulp, Lopen op het water, moed, schreeuwen

Lopen op het water, stap voor stap over de golven. Steeds dichter naar de handen die me vastpakken, die me dragen tot ver achter de horizon. Naar de stem die me aanmoedigt om nooit op te geven, hoe het ook stormt in het leven. Ik hoef alleen maar te vertrouwen, ik hoef alleen maar mijn voeten op de golven te zetten.

Lopen op het water, maar ik ben geen watermens. Te vaak ging ik koppie onder, werd ik meegevoerd met de stroom. Zo vaak hapte ik naar adem, werd ik overweldigd door het zoute water. De zee is geen spiegelglad oppervlak, het zijn golven. Ik ben in niets een watermens.

Ik roep dat ik niet durf, ik schreeuw het uit. Waarom blijft mijn stem ergens steken, gaat het verloren in het rumoer van de ruige golven? Ik zie zoveel voetstappen in het zand die leiden naar de zee. En ik….ik sta hier en heb de moed niet om te lopen. Lopen op het water, maar ik ben geen watermens.

Hij staat daar. Vol geduld. Hij moedigt aan, maar dwingt me niet. Hij wil me leren om te vertrouwen en te geloven. De zee staart me grijs en zwart aan. Wie zegt me dat ik niet zal zinken? Wie fluistert me moed in als ik toch de stap ga wagen?

Lopen op het water, stap voor stap. Zonder bodem onder mijn voeten, zonder houvast. Zonder dat ik iets van mezelf mee kan nemen. Enkel gebed en de blik vooruit.

Zijn handen om mijn leven. Hij trekt me op, als ik niet lopen kan. Als ik hap naar adem, schenkt Hij mij Zijn Geest. Adem van de wind. Op momenten van zwemmen tegen de stroom in, geeft Hij mij kracht om door te gaan. Verruimt Hij mijn blik en wijst mij op de horizon die er altijd blijft en is.

En ik ontdek dat ik mag falen, maar Hij doet dat nooit. Ik ontdek dat als ik twijfel, Hij niet twijfelt. Ik zie in dat ik zelfs kan zinken, maar verdrinken doe ik niet.

Lopen op het water. Ik ben geen watermens. Niet de mens die vol vertrouwen haar voeten nat laat worden. Maar het geeft niet. Hij strekt Zich naar mij uit en tilt mij over hoge golven heen, totdat ik stevigheid onder mijn voeten vind.

Lopen op het water, dat voelt veilig met Hem.

 

 

 

Wees niet bang.

Tags

Bang, God, vragen, zorgen

Op een stil moment in huis. Geen kinderen, geen rumoer en drukte om mij heen. Ik alleen met mijn gedachten.
Zorgen die klein zijn, maar zo groots lijken.
Zorgen die groter lijken en die ik maar moeilijk kleiner krijg.

Soms heb je van die alledaagse zorgen. Gedachten in je hoofd die maar blijven dralen, die blijven hangen en niet weg te denken zijn.
Niet weg te bidden zijn.
Zelfs dat niet.

Soms moet je wachten op antwoorden. Ongeduldig wachten, niet weten wat het wordt. De verschillende scenario’s passeren de revue: ‘Als het zo zal gaan, dan…’.
Ik kan blijven hangen in de vragen, als antwoorden niet uitgesproken worden.

Zo zat ik aan mijn eettafel en de Bijbel lag voor me. Alleen het geluid van het aquarium op de achtergrond, rustgevend gekabbel van water.
Ik opende de Bijbel.
Meestal als ik lukraak de Bijbel open doe, valt het open op een stukje waar ik niet meteen iets mee kan. Dan lees ik over de nakomelingen van Noach of de afmetingen van de tempel. Ik heb het niet zo op met lukraak de Bijbel openslaan en daarin de antwoorden of de troost vinden. Ik zoek meestal gericht naar een gedeelte.
Nu deed ik de Bijbel open en mijn oog viel op een gedeelte van Jesaja 41:

‘Want ik ben de HEER, je God,
ik neem je bij je rechterhand en zeg je:
Wees niet bang, ik zal je helpen.’

Die tekst trof me.
Ik bid vaak of God bepaalde zorgen wil wegnemen. Of Hij rust wil geven, antwoorden op vragen. Dat voel ik echter niet altijd. Niet altijd na het uitgesproken ‘Amen’ volgt de berusting. Vragen blijven, zorgen zitten soms nog steeds heel dicht onder de oppervlakte. Er is weinig voor nodig om ze naar boven te halen.
Hier staat echter dat God met je meegaat. Hij neemt je bij de hand. Hoe dichtbij is dat?
Er staat niet dat Hij de obstakels weg haalt, hier lees ik dat Hij meegaat en je helpt. Hij helpt om de obstakels aan te kunnen.

Verder in vers 14:
‘Wees niet bang, kleine Jacob…’

Er zijn teksten in de Bijbel waar je je eigen naam zo kunt invullen. Bij dit gedeelte kan dat ook. ‘Wees niet bang, kleine Lydia…’ Niet klein als miezerig, als iemand waar je neerbuigend naar kijkt. Ik lees het meer als een Vader die naar Zijn kind kijkt.
Ik proef Zijn zorg, Zijn zorgzaamheid.

Zorgen kunnen blijven. Gedachten staan niet altijd stil. Tranen kunnen heel diep zitten, zelfs op plekken waar niemand dat kan zien. Schrammen op je ziel, krassen in je leven. Ik vind het troostvol te weten dat God me bij de hand pakt. Ik hoef het niet alleen te doen, Hij helpt. Hoe de afloop ook is, Hij gaat mee!

Als je wilt en kunt, lees het Bijbelgedeelte dan eens. Vul je eigen naam in en zie jezelf met al je bagage, je vragen, de bergen waar je tegenop ziet.
‘Wees niet bang …….ik zal je helpen’.

Wat heerlijk, Hij gaat altijd mee!