Lenteslaapje

Tags

angst, bang zijn, corona, coronavirus, lenteslaap, Werken in de zorg

‘Zullen we maar uit bed stappen?’ vraag ik Marin. Ik probeer in deze rare tijden, een beetje structuur aan te houden. Om acht uur vraag ik aan de kinderen of ze eruit gaan. Aankleden, eten, schoolwerk aanpakken. Manlief is er meestal bijtijds uit en werkt dan al achter de keukentafel en als ik beneden kom staat de koffie klaar.

De laatste tijd kruipt Marin weer bij me in bed ’s morgens. Net als toen ze kleiner was. Als ze manlief in de badkamer hoorde, trippelde ze uit haar bed en kwam verder slapen bij mij. Soms vertelden we elkaar wat we gedroomd hadden, kletsen alvast. Nu komt ze weer bij me liggen.

‘Zullen we maar uit bed gaan?’ vraag ik weer. Marin wil niet en ze kruipt nog dichter tegen me aan. Bundeltje warmte, blond koppie onder mijn kin. Mijn hoofd op de hare. ‘We kunnen ook een lenteslaapje houden, heel lang slapen en dan…..’ ik wacht op haar antwoord. ‘Dan gaan we samen naar den Haag!’ zegt ze. Als afsluiting van de basisschool ga ik een weekend met haar weg. Marin wil naar den Haag, de zee zien. Daar verheugen we ons op, want ze heeft nog nooit de zee in het echt gezien. Ik hou van de zee, kan ook niet wachten.

‘Ben je bang dat dat niet doorgaat?’ vraag ik. Haar hoofd knikt bevestigend. ‘Het gaat door, desnoods later, maar we gaan een weekend weg!’ antwoord ik. De stilte vertrouw ik niet. ‘Of is er wat anders, waar zit je mee?’ vraag ik tenslotte. Dan komt het er ineens uit. Ze is bang dat ik ziek ga worden, omdat ik werk in de zorg. Ze krijgt natuurlijk wel het een en ander mee. Bij thuiskomst loop ik eerst naar de wasmachine, ik houd afstand  totdat ik fris en fruitig en omgekleed weer beneden ben. Ze krijgt mee dat de zorg in het verpleeghuis op dit moment intensiever is en dat het spannende tijden zijn.

‘Ik ben bang dat jij ziek wordt en ik weet dat de kans klein is, maar ik ben zó bang dat je dat dan niet overleefd. Ik kan je niet missen!’ en er rollen tranen over haar wangen.

Bewust had ik juist met Marin zaterdag een eindje gelopen. Samen gepraat en ze zei wel dat ze bang was dat ik, papa of de opa’s en oma’s ziek zullen worden. Blijkbaar blijft het rondspoken in haar hoofd en nu ze het zo zegt raakt het me zo.

Ik knuffel haar nog steviger tegen me aan. Wat moet ik zeggen? Ik kan niet beloven dat mij niets zal overkomen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn best zal doen om goed voor mezelf te zorgen. ‘God is bij jou en bij mij, God is er ook bij als ik naar mijn werk ga’ maar zelfs dat vind ik ineens moeilijk om uit te spreken. Stel dat me wel iets overkomt, wat gaat er dan in haar hoofd om?

De dag moet maar even wachten. De koffie loop ik mis, die is inmiddels koud. Ik hou mijn dochter stevig tegen me aan.’Je mag altijd komen knuffelen hoor!’ zeg ik maar. ‘Ik zou willen dat we een lenteslaapje konden houden, dat we wakker worden en…’ …en dat het coronavirus is gestopt’ vult Marin aan.

Ja, dat zou fijn zijn.

Tot die tijd zetten we onze schouders er maar onder. Ik weet dat er veel gebeden wordt, ook voor de zorg. Denk ook, als je wilt, aan de Marins onder ons. Kinderen, maar net zo goed volwassenen, die bezorgd en angstig zijn. Bang om de ander te verliezen.

Ik voel me daar machteloos bij, ik weet niet zo goed hoe ik die angst minder kan maken. Het is er. Het raakt me.

Ik knuffel je Marin.

 

Geraakt

Tags

angst, geloof, Goede Vrijdag, liefde, onzekerheid, Pasen, twijfel, vertrouwen

Op weg naar Goede Vrijdag, raak ik dat gevoel niet kwijt. Ik herlees mijn blogs en weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Misschien hoeft dat ook niet. Ik weet niet of je het herkent? Dat het lijden van Christus je zo intens kan raken. Dat je zo dankbaar kunt zijn voor het offer dat Hij bracht en dat het tegelijk zo schuurt aan een knagend gevoel in je hart.

Ja, ik weet wel dat Hij ook  voor mij gestorven is. Toen Hij aan het kruis hing, hing Hij daar ook voor mij. Door Hem is de weg naar God open. Dat geloof ik en daar vertrouw ik op.

Wat raakt dan toch mijn twijfel aan? Wat maakt me zo verdrietig en laat spontaan mijn tranen stromen? Wat geeft onrust?

Ooit doofde dat gevoel van rust. Ergens werd het van me afgenomen. Dat kinderlijke vertrouwen dat het veilig is bij Hem. Vertrouwen werd wantrouwen en overgave werd moedig alles zelf op de schouders dragen. Muur van hardheid en van niemand in de ogen durven kijken. Ik haalde mijn hand uit de handen van anderen en nam de stappen zelf. Een enkeling mocht mij in balans houden.

In de loop van de jaren brokkelden de stenen af. Ik schreef er wel vaker over. Door de rust die er kwam, kwam er vertrouwen. Ook in mezelf. Door vertrouwen zag ik steeds meer de liefde van Jezus, ook voor mij. Onvoorstelbaar, dat die warmte dwars door mijn muur heen ging en dat ik het kon voelen. Tot diep in mijn hart.

Waar ik altijd mijn hoofd afwende als het om Goede Vrijdag ging, kijk ik nu naar Jezus. Ik hoef niet onzeker te zijn. Dat neemt niet weg dat ik rond deze tijd de littekens voel van een tijd die heel donker en eenzaam was. Dat ik dat gevoel naar boven kan halen van een diep besef van kleinheid en oprechte angst dat het allemaal niet voor mij kan zijn.

Dat is het wel. Ik geloof het. De pijn en de twijfel die soms nog bovenkomt, leg ik neer bij Hem. Ik weet dat Hij mijn onzekerheid en mijn onrust kent en dat Hij het goed maakt. Dat Hij de wonden aanraakt met Zijn liefde.

Zoveel liefde. Heel diep van binnen voel ik dat. Op weg naar Goede Vrijdag raak ik dat gevoel niet kwijt.

Herken je dat?

 

 

 

 

Schuilplaats (2)

Tags

angst, pijn, schuilplaats, troost

‘ Ik hoef geen gevaar te vrezen, als Uw huis mijn schuilplaats is.’ ( Opwekking 672)

Een zin uit een lied, hecht zich in mijn hoofd. Klinkt na. Soms heb je dat. Het past ook goed bij het gesprek dat ik had met Aron.

‘Mama’ zei Aron ‘soms zeggen mensen dat de derde wereldoorlog misschien wel uitbreekt.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet, ik hoop het niet’ zeg ik. ‘Ik ben dan wel bang’ zegt hij eerlijk. ‘Oh, maar dat snap ik ook wel’ zeg ik. ‘Geeft ook niet dat je daar bang voor bent’ voeg ik er aan toe.

We zijn beiden even stil. Oorlog is niet fijn. Soms komt dat voor volwassenen, maar ook voor Aron heel dichtbij. Door beelden op tv, maar ook door verhalen van mensen die je tegenkomt. Van kinderen die daadwerkelijk gevlucht zijn voor oorlog en geweld. ‘Wees maar blij en dankbaar dat we het zo goed hebben hier’ zeg ik tegen hem. ‘En weet je…..’ ik maak mijn zin af, maar Aron weet wel wat er komt. ‘….hoe je leven ook loopt, God is altijd bij je.’

‘Ik hoef geen gevaar te vrezen, als Uw huis mijn schuilplaats is’

Klinkt dat niet goedkoop en makkelijk? Helpt het je echt als je vlucht voor het geweld? Helpt het je in een leven van gemis en verdriet? Van leegte en eenzaamheid? Van lijden en ziekte, van sterven? Zeg ik het niet te gemakkelijk? Misschien wel. Misschien  zeg ik dat wel te snel. Misschien moet ik wel vaker de ruimte geven voor het verdriet en de angst, voor de pijn en de uitzichtloosheid.

En toch…..toch is het zo troostvol om daarop te vertrouwen. In alles wat je meemaakt in je leven, mag je schuilen bij God. Dat zorgt er niet altijd voor dat je geen gemis ervaart, pijn of ziekte. Soms houd je dat levenslang. Maar schuilen bij God is wel verder kijken dan de horizon. Het geeft een vooruitzicht op een leven zonder zorgen en lijden. Zonder angst en zonder minderwaardigheid. Dat is hoopvol. Dat is de bemoediging waarmee we de ander mogen aansporen, ook als het heel donker is in het leven van de ander. Niet om het lijden kleiner te maken of te relativeren, maar om troost te bieden. Zo mogen wij zelf ook een huis zijn waar het veilig is.

‘In het lijden van dit leven, in een dal van duisternis. Wilt U mij Uw liefde geven en de vrede die ik mis. Leid mij aan Uw sterke hand veilig naar de overkant. Ik hoef geen gevaar te vrezen, als Uw huis mijn schuilplaats is.’

 

 

Ik ben bang voor jou.

Tags

angst, asielzoekers, AZC, Steenbergen, vluchtelingen

Ik ben bang voor jou. Jij schreeuwt boven alles uit. Je taal en je lichaam tonen kracht en weerbaarheid en met jou nog een hele rij. Ik kijk blijkbaar anders naar al die vluchtelingen, dan jij. Ik voel pijn in mijn hart, voel jij dat niet?

Ik zie een pasgeboren baby, hij huilt de longen uit zijn lijf. Zou hij het koud hebben, of is het een lege maag? Ik zie een peuter op de arm van een vader en een meisje van amper vier met rode laarsjes lopend door de modder. Ik zie ze zittend in het AZC, vervelen ze zich? Een jongetje toont blij zijn knuffeldier. Zoveel stromen van mensen, waar is er een plek voor ze om te schuilen?

Ik heb het antwoord niet. Jij wel? Of zoek je daar niet naar?

Jou hoor ik alleen maar schreeuwen: ‘Nee, geen AZC!’ Jij die niet wil luisteren, alleen wil schreeuwen. Zowel voorstanders als bezorgde inwoners krijgen niet de kans om de dialoog aan te gaan. Waarom luisteren we niet naar elkaar? Waarom creëer jij door zo te schreeuwen zoveel onveiligheid? Waarom kies je voor een gebalde vuist, in plaats van een open hand?

Angst mag je uitspreken, daar moet je ook serieus naar willen luisteren en iets mee doen. De andere kant is dat je in de spiegel durft te kijken. Stel jezelf eens de vraag waarom je bang bent, waarom je zo afwijzend bent. Zou een AZC naast een school echt onveilig zijn? Is het echt de oplossing om deze mensen ver weg te stoppen, ergens midden in de bossen?

Ik kijk naar al die vluchtelingen en al die kinderen die meelopen. Ik gun ze een plekje waar het warm is, waar het veilig is. Waar we tolerant zijn, niet alleen naar Nederlanders, maar naar alle medelanders. Waar we vooral weer leren luisteren naar elkaar. Als de oplossing voor dit vraagstuk er niet zomaar is, hoeven we toch niet onmenselijk te worden? Niet naar tegenstanders, niet naar voorstanders en zeker niet naar al die vluchtelingen.

Ik zie jou schreeuwen en zie het als een gemiste kans om het gesprek open en eerlijk aan te gaan. Waar stemmen niet gehoord worden, groeit de angst. Zou ik zwijgen als ik daar was? Ik vrees van wel. Laf is dat.

Is dat wat jij wil?

Het besef groeit bij mij, dat ik niet bang ben voor al die mensen in een AZC, maar steeds meer voor mensen zoals jij!

Wakzwemmen

Tags

angst, grenzen, wak

Aron ging afgelopen woensdag met de klas ‘wakzwemmen’. Oftewel, leren om onder ijs door te zwemmen en het wak terug te vinden. Daar had Aron niet veel zin in. Hij had nu wel zijn diploma A, maar onder water zwemmen in het donker, dat leek hem niets.
Dinsdag werd de tas klaargemaakt. Zwembroek, handdoek, shirt en lange broek én een muts. ‘Ik ga het echt wel proberen’ zei hij dapper, maar echt hoopvol klonk het niet.
Woensdagmorgen maakten we hem wakker met: ‘WAK-ker worden’ maar zelfs daar zag hij de humor niet van in.
Op de fiets moedigde ik hem nog eens aan. ‘Rustig blijven, goed luisteren naar de uitleg, misschien eerst een voet in het water steken…’ ‘Ja, ja, ik weet het wel’ zei hij. ‘Als je echt niet durft, geeft het niet hoor’ voegde ik er nog snel aan toe. Het was duidelijk, over wakzwemmen moest ik nu maar mijn mond houden.

Op school trof ik echter meer bange kinderen aan. Ik betrapte me op een gevoel van opluchting. Alsof het erg zou zijn dat hij als enige niet durfde. Van juf hoorde ik dat de oudere leerlingen, van groep 7 en 8, de kinderen van groep 5 en 6 bang hadden gemaakt. ‘Het zou pikkedonker zijn, ze kregen een zwarte duikbril op, er was al een keer iemand bijna verdronken’….niet zo gek dus dat Aron en de andere kinderen zenuwachtig waren. Juf zou ze nog wel uitleggen hoe het zou gaan. Hoopvol gestemd ging ik naar huis.

Om half één wachtte ik de kinderen weer op. Daar kwam hij aangelopen, rugtas over de schouder. ‘Nou?’ vroeg ik. Hij keek bedenkelijk, maar misschien wilde hij me in de maling nemen. ‘Ik heb het niet gedaan’ zei hij ‘ik durfde het echt niet!’. ‘Nou, oké’ zei ik zo luchtig mogelijk.
Op de terugweg vertelde hij uitvoerig het hele verhaal. Hij was de enige geweest die niet gegaan was. Juf had hem wel aangemoedigd, maar hij zag het echt niet zitten.

Ik had het natuurlijk super gevonden als hij zijn angst opzij had weten te zetten. Wat was ik dan trots op hem geweest. Nu had hij zich door niemand laten ompraten, hij had niet uit schaamte voor de anderen de sprong toch gewaagd.

Ik heb de sprong wel eens gewaagd om vervolgens in paniek te raken. Ik heb zo vaak het diepe gezocht om anderen tevreden te houden, om mijn onzekerheid te verdoezelen. Om zoveel redenen zwom ik onder het ijs, terwijl ik meer behoefte had aan warmte en een stevige basis onder mijn voeten.

‘Ik ben toch trots op je’ zei ik tegen Aron ‘je wist waar je grens lag! Hoop niet dat je nu teleurgesteld bent.’
‘Nee, helemaal niet!’ zei hij relativerend ‘ik schaats toch nooit, dus dan val ik ook niet in een wak!’
Zo simpel kan het dus soms zijn!

Zwemmen zonder angst.

Tags

angst, zwemmen

Vanavond gaat Aron eindelijk afzwemmen. Zahra was al niet zo snel, maar hij heeft er echt de tijd voor genomen. Vorige week kwam ik kijken bij het proefzwemmen, omdat ik vanavond werk. Daar zat ik dan op het bankje naast het zwembad. Uiteraard met een nat achterwerk, omdat ik uitgerekend op een plasje water was gaan zitten. Blauwe slofjes aan mijn voeten, chloorlucht om mij heen.

Ik zag hem zwemmen op de buik en op de rug. Ik zag hem springen in het water en al lachend was hij aan het watertrappelen. Ik zag hem onder water zwemmen en met gemak zwom hij door het gat. Ik voelde bij mezelf dat ik het spannend vond. ‘Zou het lukken?’

Zelf was ik ook geen zwemmer, en nog niet. Ik vind zwemmen ontspannend, zolang ik niet onder water hoef en niet hoef te duiken. Ik heb twee maal moeten proefzwemmen om de zweminstructeurs te overtuigen dat ik echt kon afzwemmen. De kinderen weten al precies dat ze mij niet voor de grap onder water mogen drukken. Dan raak ik in paniek, komt mijn oude angst om te verdrinken naar boven.

Daar zwom hij dan. Glimlach van oor tot oor. Zo trots en blij dat hij mij kon laten zien hoe goed het ging. Ik was ook trots.
Mijn zoon die net als ik zo bang was voor water.
Niet voor niets.

Toen hij anderhalf jaar oud was, is hij bijna verdronken in de vijver van de buurman. De buren haalden mij over om hem, net als Zahra, op het pad tussen onze huizen te laten spelen. Terwijl ik, hoogzwanger van Iris, aan het koken was. Zij pasten wel op hem. Hij kon nergens heen, het paadje liep immers uit op de tuinen van de andere buren.
Ja, dat was ook zo. Allen had de andere buurman net deze dag zijn poort niet op slot gedaan. Samen met Zahra, gingen Aron naar de visjes kijken.

Reeks van toevalligheden, samenloop van omstandigheden. Zoals ook dat gevoel dat ineens in mij naar boven kwam. Ik moest weg uit de keuken, ik moest kijken waar mijn kinderen waren. Zahra liep vrolijk op het pad, waar was Aron? Ik zag hem niet, ik hoorde hem niet. Wat een paniek voel je dan als je de poort van de tuin van de buurman open ziet staan. Als je verschrikt voor je uit kijkt, de diepe tuin in. Daar in de vijver ontwaarde ik een rood broekje en ik zag een hoofd dat nog net boven het water uitkwam. Hij hapte naar boven. Het was alsof er aan hem getrokken werd. Alsof draden uit de hemel, hem optilden. Dat beeld raak ik nooit meer kwijt.
Ik weet niet hoe ik in die vijver ben gekomen (bleek achteraf best diep), maar met dikke buik en al stond ik in die vijver en nam Aron op de arm. Hij was er nog!

Hij is altijd bang gebleven voor water. Hij ontliep het lopen langs een sloot. Aan zee liep hij tot aan de rand. Als het zeewater zijn tenen raakte, deed hij verschrikt een stap achteruit. Zwemles was leuk, zolang het niet onder water was.
Toch, stap voor stap, ging hij vooruit. Van klein bad, naar het grote en koude bad. Uiteindelijk zwom hij ook onder de mat door. Met zoveel plezier zwemt hij nu, zonder angst. Daar ben ik zo ontzettend trots op!

Angst voor de oorlog…en de muis!

Tags

angst, oorlog

Er is een muis in onze schuur. Daar word ik niet blij van. Ik hoor hem soms wegtippelen als ik de schuurdeur opendoe en dan moet ik nog naar binnen. In onze schuur staat ook de wasmachine en de droger en met een groot gezin moet er wél dagelijks gewassen worden. Dus moet ik toch die schuur in, dit tot grote hilariteit van mijn kinderen. Nou ja, ze beginnen er nu ook van te zuchten als ik toch maar vraag of zij met me meelopen. Nu ik dit opschrijf besef ik ook wel hoe absurd het is. Ik kan er niets aan doen, ik zie die muis niet, ik hoor hem alleen maar. Ergens achter de stapel met oud papier, soms wel, soms ook niet.

Voor pissebedden, wormen en zelfs spinnen ben ik niet bang. Ik had dan ook nooit gedacht dat ik bang voor muizen zou zijn. Alhoewel…vogels die je huis binnen vliegen, daar word ik ook niet blij van. Laat staan een verdwaalde vleermuis die zomers wel eens langskwam tijdens mijn nachtdiensten in het Zotel. Dan sloot ik mezelf op in de medicijnkamer en kwam er niet eerder uit dan dat de beveiliging het fladderende dier weggejaagd had.

Vorige week volgde ik het nieuws op de Krim, totdat Zahra binnenkwam. ‘Wil je dit alsjeblieft uitdoen!’ zei ze gelijk. ‘Ik word hier heel bang van’. Dus de tv werd uitgezet en zo samen op de bank, benadrukte ze nog even dat ze heel bang is voor oorlog. ‘Daarom wil ik films over Anne Frank ook niet zien’  zei ze om me te overtuigen. ‘Ik was vroeger ook heel bang voor oorlog’ vertelde ik haar. ‘Ik las alles over de Tweede Wereldoorlog, maar kon er soms niet van slapen. Ik heb een keer een film gezien over Corrie ten Boom, die samen met haar zus en vader onderduikers in huis had. Op een dag zie je in de verte de Duitsers aankomen in vrachtwagens en in mijn beleving ook een motor met zijspan. Dat beeld is me altijd bijgebleven. Dan lag ik ’s nachts in bed en stelde me voor hoe het is als opeens de Duitsers op je deur bonzen. Ik kon me niet voorstellen dat ik dan de deur open durfde te doen. Ik lag dan in bed te bedenken waar ik me zou verstoppen. In het grote herenhuis waar ik ben opgegroeid, waren heel veel verstopplekken. De grote diepe kast op mijn slaapkamer, de kelder met de ruimte die verborgen was achter een piepende deur en nog beter: de ruimte boven de uitbouw. In de witte vlakken tussen de balken, was één vlak dat je weg kon schuiven. Daarboven zat een lege ruimte. De ideale plek als de oorlog zou uitbreken’.

‘Ben jij nu niet bang dat er oorlog komt?’ vroeg Zahra. ‘Nee, eigenlijk niet. Soms is het wel spannend wat er in de wereld allemaal gebeurt en misschien als het heel dichtbij komt, dat ik dan ook wel bang ben. God zorgt dan ook wel voor ons. Ik hoop dat Hij ons dan heel moedig laat zijn. Als we elkaar maar hebben, toch?’ Ze knikte wat afwezig. ‘En’ voeg ik er nog aan toe ‘we mogen gelukkig weten dat wat er ook gebeurt, we na ons sterven verder mogen leven bij God’ .

Ik hoorde mezelf praten. Ik geloof het stellig, maar hiermee druk ik de angst van haar niet weg. Vroeger wel, als ze bang was voor het donker. Dan zongen we samen het liedje: ‘Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm te keer, leg maar gewoon je hand, in die van onze Heer……’ . Het lijken makkelijke woorden, terwijl de angst zo reëel aanwezig is. Angst die niet altijd weg te wuiven is met teksten, met liedjes en zelfs niet altijd door gebed. Angst is maar een vreemd verschijnsel.

Ze keek me vragend aan. Ik verwachtte een puberale opmerking, een zucht of een frons. In plaats daarvan keek ze eerder verbaasd en hield ze mij na mijn ‘mooie’ woorden een heuse spiegel voor, toen ze zei: ‘ En jij (met de nadruk op jij) bent bang voor de muis in de schuur?’