• Even voorstellen…
    • Blij met je leven

lydiascheringa

~ Delen van gedachten, prikkelen met woorden.

lydiascheringa

Tag Archief: afstand

Lieve jij

15 donderdag okt 2020

Posted by lydiascheringa in denken en dromen, Ik

≈ 4 reacties

Tags

afstand, dichtbij, lieve jij, omarmen

Ik zou mijn armen om je heen willen slaan, ik zou je dicht tegen me aan willen houden. Ik zou je willen wiegen, gewoon stilzwijgend de tijd voorbij laten gaan. En dat er dan geen muren zijn, geen afstand. Dat jij er gewoon mag zijn. Met je lege handen. Met je boosheid en je tranen en dat je dan kan schreeuwen. Tot aan de hemel toe.

Kom maar hier.

Ik zou zwijgen, je niet overstemmen met mijn woorden. Dat het gewoon een gevoel mag zijn. Een gevoel dat alleen jij kan tekenen en schilderen in vele kleuren. Soms zo bruin, zo blauw, zo geel en soms zo onbeduidend vaag. Flarden in de tijd, een schets van werkelijkheid.

Ik zou met je willen luisteren naar de melodie van zoveel klanken, naar het ritme en het refrein. Dat de muziek ons meevoert naar de hoeken waar het behang een beetje loslaat, waar de groeven te zien zijn en de scheuren in de muur. Dat ik met je mee beweeg en je niet los zal laten. Dat de aanraking van snaren een nieuw couplet kan zijn.

Kom maar hier.

Ik loop het liefste naast je. Jij op het pad, ik in de berm. En ergens maakt het ook niet uit. Dat de wolken ons omringen en de wind ons adem geeft. Dat je me laat zien waar de afdrukken zijn, de sporen in het zand. Waar je de bladeren opving met je handen, waar de boom een rustplek was. Takken links en rechts, vertrouwelijk om je heen.

Ik wil je vasthouden, maar soms durf ik niet zo goed. Zo kwetsbaar, zo klein. Op afstand kijk je toe. In je ogen zie ik een stukje van wie ik ben. Zo ver van mij vandaan, maar eigenlijk zo dichtbij.

In gedachten. Kom maar hier.

Lieve jij.

Keuteldag

09 vrijdag jun 2017

Posted by lydiascheringa in Kinderen, moeder

≈ 3 reacties

Tags

afstand, bidden, Keuteldag, omhelzen

‘Ik heb vandaag een keuteldag’ zei ik vanmorgen en de kinderen keken me vreemd aan. ‘Ik heb een dag voor mezelf, even alleen in huis.’ Dat komt niet zo vaak meer voor, echt alleen thuis. ‘Ik wil een mama-Marin-spelletjesdag’ riep Marin meteen en Iris bedacht de mama-Iris-de stad in dag. Niets van dat, vandaag heeft mama haar eigen keuteldag.

Soms vind ik dat gewoon heel fijn. Zo’n dag dat je de muziek aanzet en de boel opruimt en ondertussen meezingt. De buren zijn overdag toch aan het werk, hooguit de postbode kijkt vreemd op. Een dag om vier uur lang vlees te laten sudderen, omdat je dan toch thuis bent en het ook zo lekker ruikt.  Dat je gewoon hardop kan praten en niemand je tegenspreekt of er doorheen praat. Dat je op je stoel kan zitten achter een kop koffie en luistert naar de vogels en verder gewoon niets. Zo’n dag dus.

Het liep al bijna in de soep, omdat Zahra vanmiddag een afspraak bij de fysiotherapeut had. Er viel nog een les uit, Zahra vond het niet echt nodig om naar school te gaan. Maar ze moest en ze ging. Wat inhield dat ik een halve keuteldag zou hebben, maar ik nam er genoegen mee.

Fijn zo’n morgen. Stofzuigen, opruimen, achter de koffie zitten en vogels luisteren en de mobiel ver weg in een laatje. En tijd nemend om te bidden. Dat ook. Ik bid elke dag, maar soms is er zo veel. Komen er zoveel mensen en situaties voorbij, dat ik voel dat ik daar de tijd voor moet nemen. In de stilte, in de rust en op mijn eigen plek.

IMG_0529

Vooraf las ik Prediker 3:1-8 een tekst die me aanspreekt. Voor alles is een tijd. Soms moet je daar keuzes in maken. Eén zin trof me in het bijzonder:

‘ …een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren….’

Ik dacht aan alles wat je als mens vaak omhelst. Verhalen, werk, taken, mensen, zoveel komt er op je weg. Mijn gezin, mijn kinderen, alles wat hen bezig houdt. Voor je het weet loop je met zoveel in je armen, op je schouders. Soms komt er zoveel op je af. Het is niet erg om dan even een stap naar achteren te doen en vanaf een afstand aanwezig te zijn. Als ik biddend kan verwoorden wat er in mijn hoofd omgaat, alles waar ik mijn zorgen om heb en wat me raakt bij God mag uitspreken, dan helpt mij dat om daarna weer volop aan de slag te gaan.  Om er gewoon weer te zijn, ook voor de ander.

Zahra kwam rond twaalf uur thuis. Natgeregend zag ik haar aan komen fietsen. Dag rust en stilte voor mij alleen. Met een grote handdoek stond ik klaar. ‘Verpest ik nou je keuteldag?’ vroeg ze. ‘Nee hoor helemaal niet, ik heb mijn moment gehad en ik vind het gezellig dat je er weer bent’ en ik wikkelde haar in de handdoek en knuffelde haar fijn. Zo gaat dat na een keuteldag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Praat met mij!

26 maandag mei 2014

Posted by lydiascheringa in communicatie, maatschappij, Werken in de zorg

≈ Een reactie plaatsen

Tags

afstand, dementie

Alsof ik er niet ben, alsof ik niet besta.
De koffie is me voorgezet, beetje melk en een zoetje. Nu staat het kopje leeg en onberoerd voor me. Rode rozen op een witte achtergrond, gouden randje ietwat verbleekt.
Het is druk om me heen, ze praten en ze lachen. Soms krijg ik een aai over mijn hand, in het voorbijgaan een streling over mijn wang.

Ik staar de kamer in, ik lach maar en ik knik. Klagen doe ik niet. Ze hebben bonbons meegenomen, een bloemetje en ik zie de tekeningen in een stapeltje op de eettafel liggen. Hangt niemand ze op? Dan kan ik kijken naar de krabbels, het poppetje met de handen als een hark, de lachende zon in het hoekje van het papier.

De klokt tikt, ik hoor hem op de achtergrond.
‘Tik-tak-tik’ mompel ik en ik merk ineens dat mijn hoofd meebeweegt.

Ik wil wel meepraten, maar ik kan de gesprekken niet volgen.
Het kopje wordt weggehaald en het glaasje met bowl wordt me aangereikt. ‘Waar is de slagroom?’ bedenk ik me, maar ik vraag het maar niet. Ze zijn zo druk. Ik prik met het vorkje in een stukje ananas.

Moe ben ik.
Ik lach maar naar de kinderen, ik weet hun namen niet meer. Ik probeer oogcontact te krijgen en vang soms een glimlach op.

Ik voel zoveel liefde voor ze. Ik voel verbondenheid en toch zoveel afstand.
Ik ben er wel, ik zit tussen ze in. Toch voel ik afstand.

Praat alsjeblieft even met me.

Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen en om per e-mail meldingen over nieuwe berichten te ontvangen.

Voeg je bij 142 andere volgers

Archief

communicatie corona denken en dromen Geloof Ik kerk Kinderen maatschappij mijn vriendin moeder tuin vrienden Werken in de zorg

Meest gelezen vandaag

  • 'Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur.'
  • Bellen blazen in de sneeuw

Meest recente berichten

  • Bellen blazen in de sneeuw
  • 2020
  • Briefje 20
  • Trampoline
  • Lieve jij
  • Instagram
  • Twitter
  • Facebook

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Annuleren

 
Reacties laden....
Reactie
    ×
    Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
    Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid