Verdwaald

Tags

goedbedoeld, naast iemand staan, Verdwaald, verward

Aan de arm van een buurtbewoner kwam ze onze zorginstelling binnen. Mevrouw was wat verward en ze wilde de drukke weg oversteken. Omdat buurtbewoner het niet vertrouwde nam ze haar mee naar ons. Mevrouw woonde hier echter niet. We hebben haar een kop koffie gegeven. Terwijl een collega probeerde iets meer van mevrouw te weten te komen, belde ik de politie.

Mevrouw was heel vriendelijk en ze vond het maar wat fijn dat ze nu lekker warm bij ons zat. Na een tijdje kwamen er twee agenten binnen. Waar wij al pratend iets meer over mevrouw wisten, haalde meneer agent met een druk op de knop haar adres naar boven. ‘Tja mevrouw’ zei de andere agent ‘u moet natuurlijk wel altijd uw identiteitsbewijs bij u hebben!’ Vol verbazing keek ik deze agent aan. Het was toch overduidelijk dat deze mevrouw daar niet aan had gedacht toen ze op stap was gegaan. Het was al dieptriest dat mevrouw zo verward en gehuld in haar verleden, zo’n eind had gelopen. Zoekende de weg, verdwaald geraakt. Natuurlijk had deze agent wel gelijk, maar het was zo misplaatst in deze situatie.

Zo gaan wij als mensen ook vaak met elkaar om. Onbewust. Zoveel mensen zijn verdwaald in hun gevoelens, hun zorgen en verdriet. Verdwaald in relaties, in geloof en vertrouwen en in hoop op een betere toekomst. Dan wijzen we de weg met de geijkte teksten en bieden we troost door vooral het positieve aan te raken. ‘Tel je zegeningen…’ wordt vaak gezegd, terwijl je al tellende juist de grenzen had bereikt.

Als jij verward bent en gevangen zit in je verdriet en angst, is de hand op je schouder een steun in de rug. Is het fijn als er iemand is die je aanspreekt en je vraagt of je hulp nodig hebt. Is het soms alleen maar nodig dat er koffie wordt gezet en je de warmte mag voelen van aandacht en een luisterend oor. In een gebroken wereld ligt er geregeld wat aan scherven.  Daar mag je als medemens voorzichtig mee omgaan. Gevouwen handen omsluiten de pijn, opgeheven vingers benadrukken de scherpe randen.

Deze mevrouw mocht met de agenten mee. Zij brachten haar weer thuis. Ze keek eerst wel angstig. Hoezo meegaan met twee agenten? Ik liep met haar mee tot aan de auto. Zo aan mijn arm durfde ze wel.

Je hoeft als medemens soms alleen maar iemand aan de arm mee te nemen. Gewoon even naast iemand zitten en staan. Luisteren zonder oordeel. Een klein beetje warmte in een web vol verwarring.

Naast wie sta jij vandaag?

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!

 

Niet mijn God!

Tags

God, liefde, Orlando, schutter, terreur

Beste schutter, is jouw god zo? Was dat zijn stem in je hoofd die je op weg liet gaan naar een homobar in Orlando? Een opdracht van boven? Een geloof waarbij jij jezelf boven de ander stelt en levens tot stilstand zet?

50 doden en een veelvoud aan mensen die het gemis nu ervaren. Die straks hun geliefden begraven. 53 gewonden. Zelfs als ze herstellen, blijft het trauma levenslang. Is dat de opdracht van jouw god? Word jij daar een gelukkig mens van? Wordt daar de wereld beter van?

Zo is mijn God niet. Ik begrijp heel veel niet van wat er zich op de wereld afspeelt, ik heb daar zo mijn vragen bij. Vragen bij klein menselijk verdriet, bij de rampen in het groot, ver weg en dichtbij. Ik weet wél dat mijn God zulke offers niet van mij verlangt. In Zijn liefde voor mensen zoekt Hij mensen op.

Hij stuurde Zijn zoon Jezus naar deze wereld. Jezus zocht op, waar jij je neus voor ophaalde. Hij ging in gesprek met de hoeren, met melaatsen, met vrouwen en mannen van verschillende afkomst. Hij zocht op wat kwetsbaar is. Hij zou zeker ook  in gesprek zijn gegaan met de homo’s en lesbiennes die jij meende te moeten vermoorden. Waarom? Omdat Hij bewogen is met alle mensen. Dat is al een verschil tussen jouw god en mijn God.

Christus stierf aan het kruis. Hij heeft het grootste offer al gegeven. Ik hoef dus niet met explosieven en een kalasjnikov mensen af te slachten. Mijn God vraagt om geloof en om Hem lief te hebben. Daarnaast het grote gebod om mijn naaste lief te hebben. Wie dat ook is!

Moet zeggen dat het lastig is om jou en zoveel medeschutters in deze wereld, lief te hebben. Mijn onbegrip is erg groot. Zal proberen om te bidden voor al die mensen die geloven in jouw god. Dat ze mogen inzien dat die weg niet de weg van liefde is.

 

 

 

 

 

 

 

3 minuten!

Tags

gebed, geluid, moskee, tijd

Soms kan je zo druk zijn met van alles en nog wat. Dan staat mijn agenda vol met afspraken, vol met dienstcodes etc. Tussendoor niet vergeten de kinderen op te halen van school, aandacht hebben voor hun verhalen en vooral ook het huiswerkschema in de gaten houden. Gisteren was zo’n dag en ik had geen zin meer om achter de pannen te staan. Het werd patat halen.

Wachtend op de bestelling, las ik de krant. Ik las over mensen die protesteerden tegen de komst van een moskee. Vooral omdat die moskee elke middag 3 minuten door luidsprekers de ‘Adhan’ laat schallen, oftewel de oproep tot gebed. Zaterdag werd het geluid getest. Het viel eigenlijk best wel mee. Er wordt nu, zoals je kan verwachten, getwijfeld aan de betrouwbaarheid van de test.

Daar zat ik dan, tussen de bedrijven door, dit bericht te lezen. Vol verbazing eigenlijk. 3 minuten, elke middag. Als ik nachtdienst heb, zou ik balen van dat geluid, dat denk ik ook. Maar dan erger ik me ook aan buurtbewoners die net op dat moment een boom willen snoeien, of een vrachtwagen die piepend wil laten merken dat hij achteruit rijdt.

3 minuten. Dat is in een jaar, 1095 minuten. Dat is vergelijkbaar met vier avonden een luidruchtig tuinfeest in de buurt. Dat is nog minder dan de buurjongen die elke middag een kwartier op zijn trompet speelt. 3 minuten lawaai, in een wereld waar amper stilte is.

Eigenlijk begon ik me steeds meer te irriteren. Aan mensen die de moeite nemen om hiervoor in actie te komen. Waar halen zij de tijd vandaan? In die tijd kan je zoveel andere nuttige dingen doen. Op bezoek gaan bij een eenzame oudere, vrijwilligerswerk bij de voedselbank, TSO draaien op een basisschool. Als je niets beters te doen hebt…

Het was maar goed dat onze bestelling klaar was. Soms heb je een time-out nodig, ook in je gedachten en in je irritatie naar anderen toe. 3 minuten de oproep tot gebed horen, misschien is het ook wel hinderlijk. En toch…ik ben geen moslim, maar soms is het ook in je dagelijks leven goed om even stil te staan. Je gedachten te ordenen, tijd te nemen voor een kop koffie, voor de ander, voor gebed.

Dan is 3 minuten op een dag, nog best wel kort.

Omzien naar elkaar

Tags

kerst, omzien naar elkaar, voedselbank

Op de basisschool van de kinderen hebben ze een inzamelingsactie voor de voedselbank. We hebben een boodschappenlijst gekregen met de bedoeling dat we producten daarvan meenemen. Kratten staan klaar in de aula. Hopelijk zijn ze volgende week goed gevuld.

Bij Zahra op school doen ze een soortgelijke actie voor Elim. Een organisatie die hier in de buurt gezinnen helpt die onder de armoedegrens leven. Elke leerling heeft een euro gekregen en de uitdaging is om met die euro een groter bedrag te krijgen. Samen met nog een paar meiden is ze druk bezig om oliebollen te verkopen.

Met kerst denken wij in huis aan de geboorte van de Here Jezus. Wij besteden ook aandacht aan lekker eten en gezelligheid (en het is al zo gezellig!) in huis. Dat mag ook bij een feest. Toch is het wel mooi om juist ook in deze maand aandacht te hebben voor gezinnen, voor mensen die met moeite kunnen rondkomen. Waar geen extraatjes zijn, ook niet tijdens de feestdagen.

Mooi om ook kinderen daarbij te betrekken. Het lijkt zo vanzelfsprekend  dat je een warme maaltijd krijgt, dat er wasmiddel is om de kleren te wassen en dat er tandpasta is om je tanden te poetsen. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat er cadeautjes zijn op je verjaardag en een mooie versierde taart.

Ja, het hele jaar door mag daar aandacht voor zijn. Dat hoeft niet alleen tijdens de kerstdagen. Er zijn genoeg dagen dat je mensen tegenkomt die wel wat extra’s kunnen gebruiken. Dat hoeft niet alleen met geld en goederen, dat kan ook met tijd en aandacht.

Kerst moedigt aan om een pas op de plaats te maken. Kijken naar de kribbe, naar Jezus die kwam voor de mensen. Voor mensen zoals jij en ik. Vanuit die kribbe omzien naar elkaar. Met producten voor de voedselbank,  een gift voor het goede doel,  geld in de ketel van het Leger des Heils, aandacht voor de vluchtelingen, een kerstkaart naar wie het kan gebruiken.

Het ontroert me als ik zie hoe druk Zahra ermee is. ‘Mama, ik wist niet dat zoveel mensen zo weinig hebben’ zei ze me nog deze week. ‘ Here God, wilt U bij de mensen zijn die zo weinig eten te hebben, dat ze naar de voedselbank moeten’ bad Aron laatst.

Ik hoop en bid dat ze dat stukje bewogenheid voor anderen, mogen vasthouden. Net als wij allemaal.

 

 

 

Advent

Tags

Advent, eenzaamheid, gemis, kaarsje, licht

Tweede zondag van advent, een tweede kaarsje brandt. Kleine lichtjes, vlammetjes in de duisternis. Toeleven naar Kerst, de geboorte van de Here Jezus. Stralend licht.

Veel mensen ervaren deze weken als sfeervol en gezellig. Ja, ik ook. Ik zal niet altijd tegendraads zijn. Deze week vieren we eerst nog Marins verjaardag en daarna komt ook onze huiskamer langzaam in de kerststemming. Een beetje, want ik hou niet zo van te veel poespas.

En toch…deze weken hebben ook iets teers en gevoeligs in zich. Voel jij dat ook? Dat snaartje diep in je, dat aangeraakt wordt bij het horen van kerstliederen en teksten vol beloften. Zelfs bij het zien van reclames van gezinnen achter een goedgevulde tafel, met onwerkelijke glimlachen en een iets te hoog knuffelgehalte, beroert dat snaartje zich.

Advent herbergt stil verdriet. Van hoop en verlangen, van uitzien en verwachten. Daarnaast schuurt het aan eenzaamheid en gemis, als kerst alleen gevierd wordt. Als je juist tijdens deze dagen iemand mist. Als je voelt dat je niet zo blij kunt zijn, omdat je het niet zo voelt.

Stemmen van mensen vertellen het wonder. Jezus die kwam voor alle mensen. Voor armen en voor rijken, voor gezinnen en alleenstaanden, voor het kinderloze echtpaar, voor de weduwnaar en de homo’s, voor de directeuren en de vluchtelingen. Kerst is de blijde boodschap voor iedereen.

Met advent branden de kaarsjes. Elke zondag komt er een vlammetje bij. Wat zou het mooi zijn als we ieder persoonlijk dat licht ook mogen uitdragen. Iedere dag, maar zeker deze dagen. Voor een ieder die het nodig heeft.

Ik ben bang voor jou.

Tags

angst, asielzoekers, AZC, Steenbergen, vluchtelingen

Ik ben bang voor jou. Jij schreeuwt boven alles uit. Je taal en je lichaam tonen kracht en weerbaarheid en met jou nog een hele rij. Ik kijk blijkbaar anders naar al die vluchtelingen, dan jij. Ik voel pijn in mijn hart, voel jij dat niet?

Ik zie een pasgeboren baby, hij huilt de longen uit zijn lijf. Zou hij het koud hebben, of is het een lege maag? Ik zie een peuter op de arm van een vader en een meisje van amper vier met rode laarsjes lopend door de modder. Ik zie ze zittend in het AZC, vervelen ze zich? Een jongetje toont blij zijn knuffeldier. Zoveel stromen van mensen, waar is er een plek voor ze om te schuilen?

Ik heb het antwoord niet. Jij wel? Of zoek je daar niet naar?

Jou hoor ik alleen maar schreeuwen: ‘Nee, geen AZC!’ Jij die niet wil luisteren, alleen wil schreeuwen. Zowel voorstanders als bezorgde inwoners krijgen niet de kans om de dialoog aan te gaan. Waarom luisteren we niet naar elkaar? Waarom creëer jij door zo te schreeuwen zoveel onveiligheid? Waarom kies je voor een gebalde vuist, in plaats van een open hand?

Angst mag je uitspreken, daar moet je ook serieus naar willen luisteren en iets mee doen. De andere kant is dat je in de spiegel durft te kijken. Stel jezelf eens de vraag waarom je bang bent, waarom je zo afwijzend bent. Zou een AZC naast een school echt onveilig zijn? Is het echt de oplossing om deze mensen ver weg te stoppen, ergens midden in de bossen?

Ik kijk naar al die vluchtelingen en al die kinderen die meelopen. Ik gun ze een plekje waar het warm is, waar het veilig is. Waar we tolerant zijn, niet alleen naar Nederlanders, maar naar alle medelanders. Waar we vooral weer leren luisteren naar elkaar. Als de oplossing voor dit vraagstuk er niet zomaar is, hoeven we toch niet onmenselijk te worden? Niet naar tegenstanders, niet naar voorstanders en zeker niet naar al die vluchtelingen.

Ik zie jou schreeuwen en zie het als een gemiste kans om het gesprek open en eerlijk aan te gaan. Waar stemmen niet gehoord worden, groeit de angst. Zou ik zwijgen als ik daar was? Ik vrees van wel. Laf is dat.

Is dat wat jij wil?

Het besef groeit bij mij, dat ik niet bang ben voor al die mensen in een AZC, maar steeds meer voor mensen zoals jij!

‘Superleuk’ voor een vluchteling.

Tags

delen, gastvrijheid, superleuk, vluchtelingen

Het nieuws van vandaag gaat over vluchtelingen. We worden overspoeld met beelden en verhalen. Op de basisschool van onze kinderen is daar ook aandacht voor. Ze krijgen ‘nieuwsbegrip’: begrijpend lezen met het nieuws van de dag. Zo krijgen we aan tafel uitvoerig te horen wat er zich allemaal afspeelt in de wereld. Daar kunnen we dan samen mooi over doorpraten.

Marin kwam gisteren blij uit school. ‘Mama, we hadden nieuwsbegrip, dat vind ik zóóó leuk!’ en ze wapperde met het papier met tekst en vragen langs mijn gezicht. ‘Alleen’ en ze was even stil ‘het ging over iets heel verdrietigs. Over mensen die moeten vluchten….’

Ik word stil van de beelden en de verhalen. Eerlijk gezegd voel ik ook verbazing als ik hoor dat zoveel mensen zich willen inzetten voor deze vluchtelingen.
We hebben in het verleden al veel mogen doen voor vluchtelingen die op onze weg kwamen. Daar kregen we hulp bij, maar we ondervonden ook weerstand. Reacties van mensen, opmerkingen waaruit bleek dat mensen amper begrepen waar het over ging. ‘Rot op naar je eigen land’ een leus waarbij ik me schaamde als ik dat las of hoorde.

In het AZC hebben we mensen ontmoet die alles hadden achtergelaten. Ondanks dat ze hoogopgeleid waren, moesten ze weer onderaan beginnen. Kleine kamertjes waar ze verbleven, geen privacy en voortdurend wachtend op een uitspraak of ze mochten blijven of niet. Toch dankbaar en zo ontzettend gastvrij als we op bezoek kwamen.
Op bezoek gaan in een AZC helpt je over heel veel drempels heen.

Ik draai het werkblad om. Er staat een ansichtkaart afgedrukt met de opdracht: ‘Schrijf een lief kaartje’. Marin heeft geschreven: ‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden.’

Dat vind ik mooi bedacht en ik herken het in de sfeer die er momenteel is. Zoveel mensen die vanuit hun hart in actie komen. We kunnen niet alle problemen oplossen, ook niet voor al die stromen vluchtelingen. Het is wel een uitdaging om als ze er dan zijn, gastvrij te zijn. Menselijkheid, al was het maar een schouder om bij uit te huilen, een deken voor de kou.

‘Ik hoop dat je het superleuk gaat vinden’ in het besef dat we hier zoveel te geven hebben. Als je veel hebt, heb je ook veel om uit te delen.
Toch?

 

Poep en zo.

Tags

dementie, poep, verplegen, zorg

Poep ruikt niet lekker.
Misschien een open deur, maar wil het graag even kwijt. Waarom? Omdat ik het gemopper op de zorg, en met name de verpleeghuiszorg, zo zat ben. Dat in het wilde weg roepen dat bewoners geen maaltijd krijgen, nooit gewassen worden én de hele dag in hun eigen poep liggen.
Dat laatste vind ik onvoorstelbaar. Misstanden in de zorg zijn er. Op veel plekken is te weinig personeel, maar mensen een dag in hun eigen ontlasting laten liggen, dat kan ik me niet voorstellen.

Het raakt me dat mensen dat beeld hebben.
Ik zie mijn collega’s hard werken, met hart voor de zorg voor hun bewoners. We willen niets liever dan dat de bewoners het naar de zin hebben. En dat is een hele uitdaging op een groep met bewoners met dementie. Bewoners die volledig afhankelijk zijn van onze zorg. Waar ze al zoveel van zichzelf kwijt zijn, proberen we iets van eigenwaarde voor hen te behouden. Dat kan door kleine dingen. Je laat ze de was vouwen of de aardappels schillen. Make-up aanbrengen, omdat ze dat gewend waren. Je zorgt ervoor dat ze schone kleren aanhebben, je maakt de nagels schoon. Je verschoont ze als ze onder de ontlasting zitten.

Je zult altijd zien dat je die ene bewoner net met de tillift uit bed hebt gehaald en in de stoel hebt gezet. Eindelijk achter de kop koffie en dan ruik je ineens wat. Toch ga je weer met de tillift aan het werk, van de stoel weer in bed. Natuurlijk krijgt mevrouw een schoon incontinentiebroekje (wij spreken niet van luiers) aan. Natuurlijk!

Zorg is niet alleen verschonen, gelukkig niet. Tussendoor heb je tal van mooie momenten. Vorige week probeerde ik het kunstgebit bij een bewoonster in te doen. Hij zat er niet goed in, zeg maar scheef. Daar moesten we samen om lachen. Na de tweede poging, pakte ze me ineens vast. Voor ik het wist kreeg ik een dikke zoen op mijn wang. Of dat gesprek met de ander, waarin flarden van verleden naar boven worden gebracht. Het compliment voor de gekookte aardappelen en de slabonen. De hand in mijn hand, zomaar.

Zorgen is mooi, als je naast de afhankelijkheid van mensen, dat ook hun gedrag kan bepalen, een mooi mens kan ontdekken. Een uniek mens, met zijn eigen levensverhaal.

Ik kan me niet voorstellen dat er plekken in Nederland zijn waar bewoners die zorg niet krijgen. Waar niet dagelijks een warme maaltijd wordt gegeven, verschoning als dat nodig is, aandacht. Kan dat? Vreselijk! Ik zou er niet kunnen werken. Ik baal en ik schaam me als er weer negatieve geluiden zijn over de zorg. Het doet zo tekort aan het mooie vak dat verplegen en verzorgen is. Een vak waar ik trots op ben!

Zorgen voor mensen is meer dan poep en zo…(wat vaak gezegd wordt) Zorgen doe je met je handen én met je hart. Ga maar eens koffiedrinken bij een verzorgingstehuis of verpleeghuis bij jou in de buurt. Meld je aan als vrijwilliger! Maak een praatje, doe een schaakspel, ga wandelen buiten met een bewoner. Kijk, en kijk je ogen uit!

Duwen

Tags

duwen, winkelkar

Er zijn mensen met een planning voor de hele week. Ik heb dat in grote lijnen. Hele grote lijnen. Mijn diensten ken ik ruimschoots uit mijn hoofd en daarom heen bouw ik de rest van de week op. Een schoonmaakschema zou handig zijn, maar helaas met wisselende diensten onmogelijk om aan te houden. To do lijsten heb ik ergens in mijn hoofd opgeslagen.

Soms wordt dat lijstje van alles wat ik nog moet doen alleen maar groter. Dat komt meestal omdat ik zo graag afwijk. Positief verwoord: ik ben flexibel. Een onverwachte koffieafspraak, de zon die me roept naar de stoel in de tuin, dat gezellige gebabbel aan de telefoon en ga zo maar door. ‘De strijk blijft wel liggen!’ Ja dat heb ik gemerkt, helaas.

Vorige week had ik het wel even gehad, met al die duwtjes in mijn rug. De klusjes thuis, in de kerk en op het werk. De blog die ik wilde schrijven, maar waar het gewoon niet van kwam. Marin die nieuwe schoenen moest, er zat iets los aan de zool. ‘Niet aan pulken!’ riep ik vanuit de keuken, in de hoop dat de zool niet verder los kwam. Duwtjes, overal duwtjes. Soms als aanmoediging, soms om kriegelig van te worden.

Donderdag had ik het voornemen om een aantal klusjes op te pakken en vooral ook af te maken! Na alle hectiek van de ochtend en het wegbrengen van de kinderen, fiets ik meestal eerst langs het winkelcentrum. Geduldig, ja geduldig, liep ik de schappen langs. Het lijstje van boodschappen zat aardig in mijn hoofd en omdat de bloemkool in de aanbieding was, werd het bloemkool.
Bij de kassa staat een oudere dame voor mij. Ze is tachtig, dat vertelt ze net aan de kassière. Mijn blik dwaalt langs haar boodschappen en dan gaan mijn gedachten ongeveer zo:

‘Een stronkje bloemkool en een stronkje broccoli samen in een verpakking. Zij betaalt er twee euro voor. Wat duur in vergelijking met mijn hele bloemkool. Zij is natuurlijk alleen. Wel handig dat ze het zo verkopen. Als zij die hele bloemkool zou nemen, moet ze de helft invriezen. Of weggooien als je diepvriesvakje net zo klein zou zijn als de onze. Weggooien kan natuurlijk niet, in de oorlog….‘

Mijn gedachten, worden verstoord door een duw. Een duw van mijn winkelkar, tegen mijn rug aan. Ik kijk achterom en ik kijk in de boze blik van een oudere man. Terwijl ik vol geduld wacht op de mevrouw die aan het pinnen is, vindt de man dat ik wel mag doorlopen. Hij wil zijn boodschappen op de band leggen en blijkbaar wil hij dat heel knus pal naast mijn bloemkool plaatsen. Ik kan moeilijk achter de mevrouw gaan staan, dus verplaats ik mijn kar iets naar voren.
Dan ben ik aan de beurt. Mevrouw moet alles nog inpakken, mijn boodschappen gaan daarom via de andere lopende band. Wat ik kan pakken, zet ik in de kar. Als ik afgerekend heb, moet ik alleen de fles met frisdrank nog pakken. Voor meneer duurt het allemaal te lang en met een flinke duw, duwt hij met zijn kar tegen mijn kar aan. Toen was ik het zat.

‘Meneer, ik hoef alleen deze fles nog te pakken! U kunt het op zijn minst even vragen, ik heb zo’n (met de nadruk op zo’n) hekel aan duwen. Nu duurt het alleen maar langer!’
De mensen in de rij zijn meteen wakker, de kassière houdt haar lachen in en meneer kijkt me beduusd aan. ‘Fijne dag verder’ en samen met de vrouw van tachtig jaar loop ik het winkelcentrum uit.
Op de fiets herhaal ik voor mezelf wat ik tegen die meneer heb gezegd. Ik ben er niet echt trots op, dat niet.

Duwen, mijn week stond op de één of andere manier in het teken van duwen. Duwtjes in de rug hoeven niet negatief te zijn. Duwtjes heb je nodig als aansporing, als bemoediging. Soms heb ik even geen zin in geduw.
Dan verzet ik me zelfs een beetje, duurt het uiteindelijk langer.

Zondag in de kerk, toont Marin mij haar laars. ‘Heb ik toch gezegd’ moppert ze, als ze mijn verbaasde en vooral beschaamde blik ziet. ‘Ik wist niet dat het zo erg was!’ zeg ik en ik haal haar voeten van mijn schoot af. Ze heeft er nog een dag op moeten lopen, maar gistermiddag hebben we samen nieuwe schoenen gehaald. Een flapperende zool loopt niet lekker. Dat kon echt niet langer!