Verkiezingen en vasten

Tags

naaste, tijd, vasten, verkiezingen

Morgen mogen we weer naar de stembus. Er is volop campagne gevoerd en morgen is de kiezer aan zet. Ik vind het leuk om te volgen, zowel de debatten als de reacties van burgers. Tegelijk vind ik het ook zorgelijk en raakt het me hoe negatief mensen zijn. Negatief over hun eigen leven en dat van de ander en hoe ze wijzen met hun vinger richting de overheid.

In deze weken leven we ook toe naar het feest van Pasen. Inmiddels is de veertigdagentijd aangebroken. Tijd van bezinning en van vasten. Veel mensen kiezen er bewust voor om te minderen in eten, in computergebruik en tv. Op veel manieren laten ze iets staan. Iets nalaten om ruimte te bieden aan iets anders.

Ik vast niet. Ik ben daar gewoon niet zo goed in. Ik vind het lastig om daar vorm aan te geven en misschien ook wel omdat ik me verzet tegen iets wat hoort en wat precies in die periode moet. Dat is misschien wel eigenwijs.

En toch….verkiezingen en vasten. Geluiden horen van negativiteit, van intolerantie richting de naaste, van onvrede over je eigen leven, van diepe eenzaamheid, van armoede en onveiligheid. Al die geluiden vang ik op en ze maken me verdrietig en ook boos.

Ik voel me machteloos bij zoveel negativiteit van sommige mensen. Van zoveel woede over een overheid die blijkbaar niets doet aan hun situatie. Tegelijk vraag ik me af hoe we als mensen zelf bezig zijn om de wereld om ons heen leefbaarder te maken. Daarmee wil ik niets afdoen aan alle moeilijke situaties die zich afspelen achter de voordeuren. Er zijn zoveel situaties die ontzettend triest en uitzichtloos zijn.

Ik betrek het maar op mezelf. Laat ik niet zoveel liggen aan zorg en tijd voor de ander? Niet alleen tijd voor de mensen om me heen, maar juist ook aan die mensen die daar niet zelf om vragen? Hoe betrokken ben ik echt bij de eenzame oudere, bij de asielzoeker in het AZC en bij mensen die afhankelijk zijn van de Voedselbank? Ik kan de overheid een spiegel voorhouden, maar durf ik daar als inwoner ook in te kijken?

Verkiezingen en vasten. Kijken naar de overheid en kijken naar jezelf. Uiteindelijk dragen we allemaal verantwoordelijkheid voor ons leven, ook voor onze zorg naar onze naaste. Waar kunnen we, ieder op onze eigen manier en met onze eigen draagkracht, daarin ons eigen steentje bijdragen? Iets doen in plaats van nalaten, om de ander ruimte te geven.

Nee, ik ben denk ik niet de juiste persoon om invulling te geven aan de veertigdagentijd, laat staan aan vasten. Toch, op mijn eigen wijze, wel een stukje bezinning in een tijd van verkiezingen en vasten!

 

 

 

 

Immanuel

Tags

Ímmanuel, donker, God is met ons, kerst, lijden

Immanuel, God is met ons. Boodschap van Kerst. Maar God, mijn hart huilt bij het zien van de beelden. Aleppo, kinderen staren me wezenloos aan met hun grote bruine ogen. Wat begrijpen zij nu van die boodschap? Zittend tussen de brokstukken, de ruïnes van hun kleine bestaan?

Immanuel. God is met ons. Gisteren reed een vrachtwachten op de menigte in, kerstmarkt in Berlijn. Ik begrijp het niet, waarom mensen zo zijn. Dat je zo doelbewust de levens van mensen wil verwoesten, dat je mensen berooft van hun vertrouwen. Misschien ook wel het vertrouwen in Immanuel, een God die met ons is.

Immanuel. God is met ons. Zoveel persoonlijk verdriet in de ogen van de ander. Zoveel gebrokenheid en rouw. Kerst is niet alleen het kaarslicht en de fonkelende sterren, de glitters en de franje. Kerst is soms dat diepe, diepe gevoel van eenzaamheid. Van opmerken hoe donker het in je leven kan zijn of in het leven van de ander.

En toch….

Immanuel. God is met ons. Met Zijn armen om jouw leven heen. Hoe verdrietig en donker het ook is. Nee, ik kan je niet vertellen waarom het allemaal zo moet gaan, waarom mensen anderen zo kunnen haten. Ik begrijp de liefdeloosheid niet, het geweld en de eenzaamheid. Ik vertrouw wel op een God die je nooit alleen laat. Zelfs niet als alles donker is

Immanuel, God is met ons. Geloof het maar. Als je huilt en door je tranen heen Zijn aanwezigheid niet ziet. Hij is er wel. Geloof het maar, als het donker is om je heen. Hij blijft bij je. Geloof het maar, zelfs als je het bijna niet geloven kan.

Immanuel. God is met ons.  Dat is Kerst. God komt naar mensen toe. Troostend, liefdevol. Immanuel. God is met ons, bij mij en ook bij jou! Dat is de belofte die schuilt in Zijn naam: Immanuel!

 

 

 

Blauwe Piet

Tags

blauwe piet, maskers, oordelen, roddelen, schmink, sinterklaas, zwarte piet

Ik was een blauwe Piet maandag op school. School had besloten om naast de zwarte Piet ook een andere gekleurde Piet te doen. Op die manier kwamen ze tegemoet aan de gevoelens die er zijn in de samenleving. Dus kreeg ik een kleurtje, ik werd een blauwe Piet.

Op een foto die ik van iemand toegestuurd kreeg, stond ik vol trots naast Aron. Aron vindt het sinterklaasfeest geweldig. Dit jaar zit hij in groep acht, dus voor hem was het echt de laatste keer Sint begroeten op de basisschool. Ik vond het mede daarom een mooie foto en plaatste die op Facebook. Wat een verschillende reacties kreeg ik. Vooral omdat ik een blauwe Piet was. Reacties als: ‘zwart staat je beter’ en ‘doe mij maar een zwarte Piet.’

De reacties raken mij niet persoonlijk en ik moet er wel om lachen wat het losmaakt. Het is dezelfde persoon, alleen dit keer een blauw laagje. Het is maar een kleurtje, het is maar schmink. Afwassend ben ik het maar.

Dit kan je gelukkig afwassen, al was het wel met moeite. Er zijn ook situaties in ons leven, waarin we laagjes op ons gezicht hebben, die er niet afgaan. Als we die tonen, hebben mensen vaak een oordeel. Daar wordt echter niet zo open over gepraat.

Denk dat we die situaties allemaal wel herkennen. Van mensen die we niet in een hokje kunnen plaatsen, die het altijd anders doen. Van mensen die hun bestaan zo anders indelen, waar alles een puinhoop lijkt. Van mensen die zich moeilijk kunnen uiten, die stil langs de kant staan. Mensen met andere culturen, geaardheid of religie. Mensen, die met lege handen bij je komen, of juist met grote woorden. Achter de schouder van de ander, hebben we onze mening klaar. Dat raakt de ander wel en soms ook heel diep!

Daar heb ik wel last van. Dat we door de muren van iemands leven, niet kijken naar het hart van de ander.  Dat we niet eerst willen luisteren waarom iemand aan de kant blijft staan, omdat we zelf zo graag in het middelpunt blijven zitten. Waarom zou je ook van je plaats afgaan en je mening bijstellen? Ik vind het moeilijk dat we zo snel oordelen en dat fluisterend aan anderen vertellen. We maken onze medemens soms zo zwart, bewust en onbewust.

Ook ik moet steeds weer leren om door schminklagen van de ander heen te kijken. Om niet mijn oordeel te snel te vormen en te uiten. Ook ik bid dat ik steeds meer mag leren kijken naar de ander, als een schepsel van God. Dat doe je als je de ander in de ogen kijkt. Dan zie je wie hij of zij werkelijk is. Net zo waardevol als jij!

Ik wilde me niet mengen in de discussie over zwarte Piet en nou heb ik dat toch een beetje gedaan. Voor mij maakt het niet uit, bruin, zwart of blauw. Gelukkig voor kinderen ook niet. Hoe je schmink ook is, je bent gewoon Piet. Zij genieten, hoe je ook bent. Mooi he?

Een jongetje bestudeerde mij eens goed en keek me recht in mijn ogen aan. ‘Ik weet wel wie jij bent’ zei hij ‘jij bent de mama van Marin.’

 

Verdwaald

Tags

goedbedoeld, naast iemand staan, Verdwaald, verward

Aan de arm van een buurtbewoner kwam ze onze zorginstelling binnen. Mevrouw was wat verward en ze wilde de drukke weg oversteken. Omdat buurtbewoner het niet vertrouwde nam ze haar mee naar ons. Mevrouw woonde hier echter niet. We hebben haar een kop koffie gegeven. Terwijl een collega probeerde iets meer van mevrouw te weten te komen, belde ik de politie.

Mevrouw was heel vriendelijk en ze vond het maar wat fijn dat ze nu lekker warm bij ons zat. Na een tijdje kwamen er twee agenten binnen. Waar wij al pratend iets meer over mevrouw wisten, haalde meneer agent met een druk op de knop haar adres naar boven. ‘Tja mevrouw’ zei de andere agent ‘u moet natuurlijk wel altijd uw identiteitsbewijs bij u hebben!’ Vol verbazing keek ik deze agent aan. Het was toch overduidelijk dat deze mevrouw daar niet aan had gedacht toen ze op stap was gegaan. Het was al dieptriest dat mevrouw zo verward en gehuld in haar verleden, zo’n eind had gelopen. Zoekende de weg, verdwaald geraakt. Natuurlijk had deze agent wel gelijk, maar het was zo misplaatst in deze situatie.

Zo gaan wij als mensen ook vaak met elkaar om. Onbewust. Zoveel mensen zijn verdwaald in hun gevoelens, hun zorgen en verdriet. Verdwaald in relaties, in geloof en vertrouwen en in hoop op een betere toekomst. Dan wijzen we de weg met de geijkte teksten en bieden we troost door vooral het positieve aan te raken. ‘Tel je zegeningen…’ wordt vaak gezegd, terwijl je al tellende juist de grenzen had bereikt.

Als jij verward bent en gevangen zit in je verdriet en angst, is de hand op je schouder een steun in de rug. Is het fijn als er iemand is die je aanspreekt en je vraagt of je hulp nodig hebt. Is het soms alleen maar nodig dat er koffie wordt gezet en je de warmte mag voelen van aandacht en een luisterend oor. In een gebroken wereld ligt er geregeld wat aan scherven.  Daar mag je als medemens voorzichtig mee omgaan. Gevouwen handen omsluiten de pijn, opgeheven vingers benadrukken de scherpe randen.

Deze mevrouw mocht met de agenten mee. Zij brachten haar weer thuis. Ze keek eerst wel angstig. Hoezo meegaan met twee agenten? Ik liep met haar mee tot aan de auto. Zo aan mijn arm durfde ze wel.

Je hoeft als medemens soms alleen maar iemand aan de arm mee te nemen. Gewoon even naast iemand zitten en staan. Luisteren zonder oordeel. Een klein beetje warmte in een web vol verwarring.

Naast wie sta jij vandaag?

Perfecte moeder 3

Tags

onzekerheid, oordelen, Perfecte moeder, taart, zelfspot

Het was een week van vergeten. Van rust en afstand nemen en tegelijk van drukte, van schema’s die ik niet op orde had. Als ik al een schema heb, want deze moeder werkt daar amper mee. In mijn hoofd zit mijn dienstlijst, de afspraken, de muzieklessen, de sport. De kalender hangt meestal ongevuld en vergeten aan de wand, want visueel zit dat aardig in mijn hoofd.

Maar helaas, een perfecte moeder ben ik niet, integendeel. Ook roosters in mijn hoofd falen wel eens. Piept het huiswerk van de kinderen er geregeld stiekem tussenuit, blijven schoolrapporten in de kast liggen en vergat ik natuurlijk weer de tostidag. Gisteravond, na een drukke werkdag, liet Iris mij haar arm zien. Met dikke letters stond er ‘rapport’ op. Die moest morgen mee, met de nadruk op ‘moest’. Aron begon over het tosti eten tijdens de TSO. Oeps, had ik wel kaas in huis? Je raadt het al: nee dus!

Gisteren zwom Marin af. Woensdag moest ik dus wel een taart maken. Dat had ik met alle liefde en geduld voor de anderen gedaan, dus ja dat moest voor Marin ook. Het geduld ontbrak alleen. Dat is lastig voor niet perfecte moeders. Heel lastig.

Vol goede moed naar de winkel, alle ingrediënten in huis gehaald, inclusief fondant. Ja inderdaad, vol kleurstoffen, smaakstoffen, en weet ik veel wat meer. Daar lette deze moeder niet op, ik moest gewoon de goede kleur hebben. Dat lukte, dus ik kon aan de slag. Het plakte alleen zo erg, kwaliteit was zo slecht, dat ik het helaas niet kon gebruiken. Daarmee liep mijn tijdschema helemaal in de war. Had nog een late dienst die dag en voor die tijd wilde ik de taart afhebben.

Dus, naar een andere supermarkt. Daar hadden ze wel het juiste fondant, maar niet de kleur die ik wilde. Toch maar meegenomen. De taart kwam natuurlijk niet af voor de tijd. Na mijn late dienst, de taart maar weer uit de koelkast gehaald. Daar zat ik dan, bijkomend van een late dienst, witte tegels uit te snijden en een zwemmend meisje te boetseren. Het was warm, fondant plakte en het wilde gewoon niet. Niet perfecte moeder was het zat!

Rond twaalf uur ’s avonds en wetende dat de wekker om kwart over zes weer zou gaan, maar genoegen genomen met een meisje dat er wel wat lomp uitzag. Sterker nog, bij daglicht ronduit niet symmetrisch en met zeer slechte lichaamsbouw over het niet perfecte blauwe water dreef. Het was niet anders.

Gisteren zwom Marin af en na afloop kwam de taart. ‘Kijk dat ben ik’ zei Marin blij. ‘Ik ben wel mislukt he?’ zei ze nog. “Ja, ja, jij niet, maar dat poppetje wel!’  Het gaf gelukkig niet. Uiteindelijk was de smaak van de taart het allerbelangrijkste. Dat er gewoon een taart was. Zoals het altijd gaat als er iemand afzwemt bij ons thuis.

Ik vind het lastig als een taart niet perfect is. Ik vind het nog lastiger dat ik geen perfecte moeder ben. Gelukkig word ik door mijn kinderen vaak weer op mijn plek gezet. ‘Het geeft niet…’ Uiteindelijk gaat het om zoveel meer. Toch? Dat weet ik ook wel.

Plakjes kaas voor tostidag vanmorgen nog kunnen kopen. Supermarkten zijn voor schooltijd al open. Zo vroeg al in de winkel met je kroost, dat heeft wel wat. Die momenten horen er ook bij, juist als je geen perfecte moeder bent. Want anders mis je dat!

 

Niet mijn God!

Tags

God, liefde, Orlando, schutter, terreur

Beste schutter, is jouw god zo? Was dat zijn stem in je hoofd die je op weg liet gaan naar een homobar in Orlando? Een opdracht van boven? Een geloof waarbij jij jezelf boven de ander stelt en levens tot stilstand zet?

50 doden en een veelvoud aan mensen die het gemis nu ervaren. Die straks hun geliefden begraven. 53 gewonden. Zelfs als ze herstellen, blijft het trauma levenslang. Is dat de opdracht van jouw god? Word jij daar een gelukkig mens van? Wordt daar de wereld beter van?

Zo is mijn God niet. Ik begrijp heel veel niet van wat er zich op de wereld afspeelt, ik heb daar zo mijn vragen bij. Vragen bij klein menselijk verdriet, bij de rampen in het groot, ver weg en dichtbij. Ik weet wél dat mijn God zulke offers niet van mij verlangt. In Zijn liefde voor mensen zoekt Hij mensen op.

Hij stuurde Zijn zoon Jezus naar deze wereld. Jezus zocht op, waar jij je neus voor ophaalde. Hij ging in gesprek met de hoeren, met melaatsen, met vrouwen en mannen van verschillende afkomst. Hij zocht op wat kwetsbaar is. Hij zou zeker ook  in gesprek zijn gegaan met de homo’s en lesbiennes die jij meende te moeten vermoorden. Waarom? Omdat Hij bewogen is met alle mensen. Dat is al een verschil tussen jouw god en mijn God.

Christus stierf aan het kruis. Hij heeft het grootste offer al gegeven. Ik hoef dus niet met explosieven en een kalasjnikov mensen af te slachten. Mijn God vraagt om geloof en om Hem lief te hebben. Daarnaast het grote gebod om mijn naaste lief te hebben. Wie dat ook is!

Moet zeggen dat het lastig is om jou en zoveel medeschutters in deze wereld, lief te hebben. Mijn onbegrip is erg groot. Zal proberen om te bidden voor al die mensen die geloven in jouw god. Dat ze mogen inzien dat die weg niet de weg van liefde is.

 

 

 

 

 

 

 

3 minuten!

Tags

gebed, geluid, moskee, tijd

Soms kan je zo druk zijn met van alles en nog wat. Dan staat mijn agenda vol met afspraken, vol met dienstcodes etc. Tussendoor niet vergeten de kinderen op te halen van school, aandacht hebben voor hun verhalen en vooral ook het huiswerkschema in de gaten houden. Gisteren was zo’n dag en ik had geen zin meer om achter de pannen te staan. Het werd patat halen.

Wachtend op de bestelling, las ik de krant. Ik las over mensen die protesteerden tegen de komst van een moskee. Vooral omdat die moskee elke middag 3 minuten door luidsprekers de ‘Adhan’ laat schallen, oftewel de oproep tot gebed. Zaterdag werd het geluid getest. Het viel eigenlijk best wel mee. Er wordt nu, zoals je kan verwachten, getwijfeld aan de betrouwbaarheid van de test.

Daar zat ik dan, tussen de bedrijven door, dit bericht te lezen. Vol verbazing eigenlijk. 3 minuten, elke middag. Als ik nachtdienst heb, zou ik balen van dat geluid, dat denk ik ook. Maar dan erger ik me ook aan buurtbewoners die net op dat moment een boom willen snoeien, of een vrachtwagen die piepend wil laten merken dat hij achteruit rijdt.

3 minuten. Dat is in een jaar, 1095 minuten. Dat is vergelijkbaar met vier avonden een luidruchtig tuinfeest in de buurt. Dat is nog minder dan de buurjongen die elke middag een kwartier op zijn trompet speelt. 3 minuten lawaai, in een wereld waar amper stilte is.

Eigenlijk begon ik me steeds meer te irriteren. Aan mensen die de moeite nemen om hiervoor in actie te komen. Waar halen zij de tijd vandaan? In die tijd kan je zoveel andere nuttige dingen doen. Op bezoek gaan bij een eenzame oudere, vrijwilligerswerk bij de voedselbank, TSO draaien op een basisschool. Als je niets beters te doen hebt…

Het was maar goed dat onze bestelling klaar was. Soms heb je een time-out nodig, ook in je gedachten en in je irritatie naar anderen toe. 3 minuten de oproep tot gebed horen, misschien is het ook wel hinderlijk. En toch…ik ben geen moslim, maar soms is het ook in je dagelijks leven goed om even stil te staan. Je gedachten te ordenen, tijd te nemen voor een kop koffie, voor de ander, voor gebed.

Dan is 3 minuten op een dag, nog best wel kort.

Omzien naar elkaar

Tags

kerst, omzien naar elkaar, voedselbank

Op de basisschool van de kinderen hebben ze een inzamelingsactie voor de voedselbank. We hebben een boodschappenlijst gekregen met de bedoeling dat we producten daarvan meenemen. Kratten staan klaar in de aula. Hopelijk zijn ze volgende week goed gevuld.

Bij Zahra op school doen ze een soortgelijke actie voor Elim. Een organisatie die hier in de buurt gezinnen helpt die onder de armoedegrens leven. Elke leerling heeft een euro gekregen en de uitdaging is om met die euro een groter bedrag te krijgen. Samen met nog een paar meiden is ze druk bezig om oliebollen te verkopen.

Met kerst denken wij in huis aan de geboorte van de Here Jezus. Wij besteden ook aandacht aan lekker eten en gezelligheid (en het is al zo gezellig!) in huis. Dat mag ook bij een feest. Toch is het wel mooi om juist ook in deze maand aandacht te hebben voor gezinnen, voor mensen die met moeite kunnen rondkomen. Waar geen extraatjes zijn, ook niet tijdens de feestdagen.

Mooi om ook kinderen daarbij te betrekken. Het lijkt zo vanzelfsprekend  dat je een warme maaltijd krijgt, dat er wasmiddel is om de kleren te wassen en dat er tandpasta is om je tanden te poetsen. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat er cadeautjes zijn op je verjaardag en een mooie versierde taart.

Ja, het hele jaar door mag daar aandacht voor zijn. Dat hoeft niet alleen tijdens de kerstdagen. Er zijn genoeg dagen dat je mensen tegenkomt die wel wat extra’s kunnen gebruiken. Dat hoeft niet alleen met geld en goederen, dat kan ook met tijd en aandacht.

Kerst moedigt aan om een pas op de plaats te maken. Kijken naar de kribbe, naar Jezus die kwam voor de mensen. Voor mensen zoals jij en ik. Vanuit die kribbe omzien naar elkaar. Met producten voor de voedselbank,  een gift voor het goede doel,  geld in de ketel van het Leger des Heils, aandacht voor de vluchtelingen, een kerstkaart naar wie het kan gebruiken.

Het ontroert me als ik zie hoe druk Zahra ermee is. ‘Mama, ik wist niet dat zoveel mensen zo weinig hebben’ zei ze me nog deze week. ‘ Here God, wilt U bij de mensen zijn die zo weinig eten te hebben, dat ze naar de voedselbank moeten’ bad Aron laatst.

Ik hoop en bid dat ze dat stukje bewogenheid voor anderen, mogen vasthouden. Net als wij allemaal.

 

 

 

Advent

Tags

Advent, eenzaamheid, gemis, kaarsje, licht

Tweede zondag van advent, een tweede kaarsje brandt. Kleine lichtjes, vlammetjes in de duisternis. Toeleven naar Kerst, de geboorte van de Here Jezus. Stralend licht.

Veel mensen ervaren deze weken als sfeervol en gezellig. Ja, ik ook. Ik zal niet altijd tegendraads zijn. Deze week vieren we eerst nog Marins verjaardag en daarna komt ook onze huiskamer langzaam in de kerststemming. Een beetje, want ik hou niet zo van te veel poespas.

En toch…deze weken hebben ook iets teers en gevoeligs in zich. Voel jij dat ook? Dat snaartje diep in je, dat aangeraakt wordt bij het horen van kerstliederen en teksten vol beloften. Zelfs bij het zien van reclames van gezinnen achter een goedgevulde tafel, met onwerkelijke glimlachen en een iets te hoog knuffelgehalte, beroert dat snaartje zich.

Advent herbergt stil verdriet. Van hoop en verlangen, van uitzien en verwachten. Daarnaast schuurt het aan eenzaamheid en gemis, als kerst alleen gevierd wordt. Als je juist tijdens deze dagen iemand mist. Als je voelt dat je niet zo blij kunt zijn, omdat je het niet zo voelt.

Stemmen van mensen vertellen het wonder. Jezus die kwam voor alle mensen. Voor armen en voor rijken, voor gezinnen en alleenstaanden, voor het kinderloze echtpaar, voor de weduwnaar en de homo’s, voor de directeuren en de vluchtelingen. Kerst is de blijde boodschap voor iedereen.

Met advent branden de kaarsjes. Elke zondag komt er een vlammetje bij. Wat zou het mooi zijn als we ieder persoonlijk dat licht ook mogen uitdragen. Iedere dag, maar zeker deze dagen. Voor een ieder die het nodig heeft.

Ik ben bang voor jou.

Tags

angst, asielzoekers, AZC, Steenbergen, vluchtelingen

Ik ben bang voor jou. Jij schreeuwt boven alles uit. Je taal en je lichaam tonen kracht en weerbaarheid en met jou nog een hele rij. Ik kijk blijkbaar anders naar al die vluchtelingen, dan jij. Ik voel pijn in mijn hart, voel jij dat niet?

Ik zie een pasgeboren baby, hij huilt de longen uit zijn lijf. Zou hij het koud hebben, of is het een lege maag? Ik zie een peuter op de arm van een vader en een meisje van amper vier met rode laarsjes lopend door de modder. Ik zie ze zittend in het AZC, vervelen ze zich? Een jongetje toont blij zijn knuffeldier. Zoveel stromen van mensen, waar is er een plek voor ze om te schuilen?

Ik heb het antwoord niet. Jij wel? Of zoek je daar niet naar?

Jou hoor ik alleen maar schreeuwen: ‘Nee, geen AZC!’ Jij die niet wil luisteren, alleen wil schreeuwen. Zowel voorstanders als bezorgde inwoners krijgen niet de kans om de dialoog aan te gaan. Waarom luisteren we niet naar elkaar? Waarom creëer jij door zo te schreeuwen zoveel onveiligheid? Waarom kies je voor een gebalde vuist, in plaats van een open hand?

Angst mag je uitspreken, daar moet je ook serieus naar willen luisteren en iets mee doen. De andere kant is dat je in de spiegel durft te kijken. Stel jezelf eens de vraag waarom je bang bent, waarom je zo afwijzend bent. Zou een AZC naast een school echt onveilig zijn? Is het echt de oplossing om deze mensen ver weg te stoppen, ergens midden in de bossen?

Ik kijk naar al die vluchtelingen en al die kinderen die meelopen. Ik gun ze een plekje waar het warm is, waar het veilig is. Waar we tolerant zijn, niet alleen naar Nederlanders, maar naar alle medelanders. Waar we vooral weer leren luisteren naar elkaar. Als de oplossing voor dit vraagstuk er niet zomaar is, hoeven we toch niet onmenselijk te worden? Niet naar tegenstanders, niet naar voorstanders en zeker niet naar al die vluchtelingen.

Ik zie jou schreeuwen en zie het als een gemiste kans om het gesprek open en eerlijk aan te gaan. Waar stemmen niet gehoord worden, groeit de angst. Zou ik zwijgen als ik daar was? Ik vrees van wel. Laf is dat.

Is dat wat jij wil?

Het besef groeit bij mij, dat ik niet bang ben voor al die mensen in een AZC, maar steeds meer voor mensen zoals jij!