Passende rol

Tags

afscheid, basisschool, groep acht, Musical

‘Ik heb de rol die ik wilde’ zei Aron halverwege dit schooljaar. Hij had het over de musical en was heel erg enthousiast. Vanavond mag hij die rol spelen in de eindmusical van groep acht. Daarmee neemt nummer twee afscheid van de basisschool en schuiven Iris en Marin weer verder op in de bovenbouw.

Het is aardig cliché om te schrijven dat je nog zo goed weet dat hij als kleuter voor het eerst naar school ging. Daar keek ik wel een beetje met spanning naar uit. Waar mijn dochters me altijd breed lachend uitzwaaiden nadat ik ze bij oppas of kinderdagverblijf bracht, Aron stond standaard huilend voor het raam. De leidsters verzekerden me dat dit binnen vijf minuten weg was en vol vertrouwen fietste ik dan de straat uit. Maar dat koppie voor het raam, ik kan het zo weer voor me zien.

Toch viel dat mee. Geen tranen bij het afscheid, geen gehang aan mijn been. Aron ging vrolijk naar school. Hij deed en leerde veel dingen met veel plezier. Hij kwam niet altijd vrolijk uit school. Wat hebben we veel afgekletst onderweg op de fiets. Dan kwam de frustratie er uit. Als hij zelf iets gedaan had om maar leuk gevonden te worden, maar waarvan hij wel begreep dat dat niet handig was. Als hij boos geworden was, omdat hij niet telkens tot tien kon tellen, als hij verdrietig was om wat er werd gezegd en hij niet altijd begreep dat het niet zo serieus bedoeld was. ‘Probeer dan niet te huilen’ zeiden we thuis. ‘Wat zou jij doen als het zelfs pijn doet in je hart’ antwoordde hij met veel frustratie in zijn stem.

‘Soms moet je net een ridder zijn’ zei ik in een periode dat ridders en indianen nog heel stoer zijn voor een jongen. ‘Een ridder heeft een harnas. De pijlen komen dan wel op hem af, maar dat harnas beschermt hem, ook zijn hart.’ Dat begreep hij wel. Als er weer iets was wat hem raakte, probeerde hij dat harnas aan te trekken. Soms lukte dat en soms ook niet.

Het is ook lastig als je niet de snelle en vlotte voetballer bent. Dit jaar volgde hij zangles en met veel plezier. Je zag hem groeien daarin, want hoewel hij bij een optreden best zenuwachtig was, zingen kan hij wel. Waar veel jongens piloot of politie willen worden, wil Aron kunstenaar worden, boeken gaan schrijven en gedichten.

Vanavond speelt hij zijn rol in de musical. Afscheid van groep acht en opnieuw wacht ik met spanning af hoe het zal gaan in de brugklas. Zou hij dat harnas zo nu en dan nodig hebben of ben je dat als brugklasser echt ontgroeid? We wachten het maar af.

Aron, ik ben zo supertrots op je. Met zoveel plezier kijk ik hoe je aan het puberen bent, naar je humor en steeds meer op eigen benen staan. Word maar kunstenaar, schep maar mooie beelden. Gebruik de taal om je gevoel te delen, dat wat in je hart leeft, deel het maar. Wat je ook gaat doen of wil worden, al word je alsnog piloot, als het maar de rol is die bij jou past.

Vanavond speel je een rol. De rol die je graag wilde. Ik weet het zeker, die rol gaat je goed af. Zet hem op, de laatste dag groep acht!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sokken

Tags

goede voornemens, huishouden, perfectie, zelfspot

‘Herkenbaar? Al die sokken op een hoop en er altijd een paar kwijt zijn. Er komt een moment dat je ze echt moet gaan uitzoeken. Tja, voor 10 cent per paar…dat extra zakcentje wil Marin wel.’ was het bericht dat ik plaatste op Facebook, samen met een niet helemaal scherpe foto van Marin en de wasmand. Wat een reacties kreeg ik.

Blijkbaar raakte ik een gevoel van herkenning aan. Een enkeling herkende het niet, maar de meesten waren het met me eens: ergens verdwijnen er sokken! Weer anderen kwamen met goede raad. Zoals op elke kamer een eigen wasmand of de sokken wassen in een lingerienetje.

Ik heb geen ruimte in huis om in elke kamer een eigen wasmand te plaatsen. Niet elk kind heeft een eigen kamer, laat staan een eigen wasmand. Lingerienetjes…..ik heb er ruzie mee. Ik koop ze achteloos met een touwtje eraan en natuurlijk wikkelt deze zich dan in een creatieve krul rondom de wastrommel. Ik had ze uiteraard met een rits moet kopen. Tuurlijk, had ik die met een rits moeten kopen, maar waarom verkopen ze dan ook lingerienetjes met een touwtje?

Vrijdag, de dag van het facebookbericht, was ik heel actief geweest met het wegstrijken van al mijn strijkgoed. Dat waren twee en een halve mand vol, waaronder een heel stel overhemden van mijn man. Dat is niet mijn leukste klusje in het huishouden. Integendeel. Toch ging ik vol goede moed aan de slag en toen alles netjes weggestreken was en weer strak en glad in de kast lag, gaf dat een super voldaan gevoel.

Alleen die mand vol sokken staarde me nog aan. Sokken, die eenzaam en alleen waren achtergebleven na het vouwen van de was. Sokken waarbij je denkt: ik had jullie toch als tweetal in de wasmachine gegooid? Waarbij je dan de trommel nog eens nakijkt, de droger uitpluist, maar de sok gewoon onvindbaar blijft. Daar voel ik me dan wat dom bij. De sok krijgt een plekje in die mand. In de hoop dat die ooit verenigd wordt met zijn evenbeeld.

Dus om het vrijdag helemaal aan kant te hebben, werd de mand met sokken ook in de kamer neergezet. Een enthousiast meisje sprong op van de bank en wilde maar wat graag de sokken bij elkaar zoeken. ’10 cent per paar’ zei ik en zeer geordend ging Marin aan de slag. Gebloemde sokken bij elkaar, sokken met een streepje, witte sokken en saaie papa-sokken. Ik kon het niet laten er een berichtje van te plaatsen op Facebook.

Weet je wat ik nog het leukste vond van al die reacties? De herkenning die het opriep. Soms is het zo heerlijk om dat op te merken en daar ook met een tikkeltje zelfspot om te lachen.

Sokken…sorry lieve tipgevers…het zal altijd wel een dingetje zijn en blijven. Ik ga mijn best doen. Ik ga echt mijn best doen.  Net als dat het wederom mijn voornemen is om alle strijkgoed meteen weg te strijken en niet te wachten totdat het een te grote berg wordt.

In gedachten zie ik mijn man glimlachen. Hij zegt niets, maar ik weet wel wat hij denkt.

Klimwand

Tags

Klimwand, loslaten, vertrouwen

Iris had een feestje. Ze gingen klimmen bij een klimwand. Dat vond ze eerst wel eng, maar ze klom toch. ‘Vond je het niet eng om los te laten?’ vroeg ik haar. ‘Neuh’ zei ze meteen ‘dat vond ik helemaal niet eng!’

Ik vond loslaten wel moeilijk. Op onze school hadden we ook een klimwand en op een keer met  gymnastiek gingen we klimmen. Ik liet me niet kennen en klauterde handig omhoog. Ik dacht helemaal niet aan mijn klasgenoot die het touw vasthield.

Maar toen moest ik weer naar beneden. Dat was wel een dingetje. Ineens besefte ik dat ik op de persoon beneden moest vertrouwen. Stel dat het touw door zijn handen heen zou glijden, dan was ik in een te snel tempo beneden. Ik durfde niet.

Daar hing ik dan. De klasgenoten stonden toe te kijken, ze moedigden aan, maar ik bleef waar ik was. Ik zag het ineens voor me, dat er straks een ladder bijgehaald moest worden…..ik moest me wel loslaten. Ik keek naar beneden, de docent stond naast de leerling met het touw. Het zou wel goed komen….toch?

Ik liet los. Ik kwam veilig beneden.

Soms focussen we ons op de bergen en de muren in ons leven. We zoeken stevigheid tussen de voegen van ons bestaan. Dat lijkt veiliger dan met beide voeten op de grond te staan.

Ik moest loslaten, zoals ik ook in mijn dagelijkse leven zoveel moet loslaten. Gewoon maar de sprong in het diepe moet wagen. In plaats van de stugge stenen vastgrijpen en mijn zicht versmallen, gewoon maar loslaten. Vertrouwen hebben in de mensen om me heen die juist op ooghoogte dichterbij zijn. Naast je staan.

En waar mensen kunnen falen, God nooit. Hij is er altijd. Hoe diep getekend je leven ook kan zijn, je valt nooit uit Zijn hand. Hij laat jou nooit los!

Durf je het aan?

Iris durfde de wand te beklimmen. Mijn lieve meid, wat ben ik supertrots op jou!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Keuteldag

Tags

afstand, bidden, Keuteldag, omhelzen

‘Ik heb vandaag een keuteldag’ zei ik vanmorgen en de kinderen keken me vreemd aan. ‘Ik heb een dag voor mezelf, even alleen in huis.’ Dat komt niet zo vaak meer voor, echt alleen thuis. ‘Ik wil een mama-Marin-spelletjesdag’ riep Marin meteen en Iris bedacht de mama-Iris-de stad in dag. Niets van dat, vandaag heeft mama haar eigen keuteldag.

Soms vind ik dat gewoon heel fijn. Zo’n dag dat je de muziek aanzet en de boel opruimt en ondertussen meezingt. De buren zijn overdag toch aan het werk, hooguit de postbode kijkt vreemd op. Een dag om vier uur lang vlees te laten sudderen, omdat je dan toch thuis bent en het ook zo lekker ruikt.  Dat je gewoon hardop kan praten en niemand je tegenspreekt of er doorheen praat. Dat je op je stoel kan zitten achter een kop koffie en luistert naar de vogels en verder gewoon niets. Zo’n dag dus.

Het liep al bijna in de soep, omdat Zahra vanmiddag een afspraak bij de fysiotherapeut had. Er viel nog een les uit, Zahra vond het niet echt nodig om naar school te gaan. Maar ze moest en ze ging. Wat inhield dat ik een halve keuteldag zou hebben, maar ik nam er genoegen mee.

Fijn zo’n morgen. Stofzuigen, opruimen, achter de koffie zitten en vogels luisteren en de mobiel ver weg in een laatje. En tijd nemend om te bidden. Dat ook. Ik bid elke dag, maar soms is er zo veel. Komen er zoveel mensen en situaties voorbij, dat ik voel dat ik daar de tijd voor moet nemen. In de stilte, in de rust en op mijn eigen plek.

Vooraf las ik Prediker 3:1-8 een tekst die me aanspreekt. Voor alles is een tijd. Soms moet je daar keuzes in maken. Eén zin trof me in het bijzonder:

‘ …een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren….’

Ik dacht aan alles wat je als mens vaak omhelst. Verhalen, werk, taken, mensen, zoveel komt er op je weg. Mijn gezin, mijn kinderen, alles wat hen bezig houdt. Voor je het weet loop je met zoveel in je armen, op je schouders. Soms komt er zoveel op je af. Het is niet erg om dan even een stap naar achteren te doen en vanaf een afstand aanwezig te zijn. Als ik biddend kan verwoorden wat er in mijn hoofd omgaat, alles waar ik mijn zorgen om heb en wat me raakt bij God mag uitspreken, dan helpt mij dat om daarna weer volop aan de slag te gaan.  Om er gewoon weer te zijn, ook voor de ander.

Zahra kwam rond twaalf uur thuis. Natgeregend zag ik haar aan komen fietsen. Dag rust en stilte voor mij alleen. Met een grote handdoek stond ik klaar. ‘Verpest ik nou je keuteldag?’ vroeg ze. ‘Nee hoor helemaal niet, ik heb mijn moment gehad en ik vind het gezellig dat je er weer bent’ en ik wikkelde haar in de handdoek en knuffelde haar fijn. Zo gaat dat na een keuteldag.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liedjes en geborgenheid.

Tags

geborgenheid, Liedjes, veilig, waarom?, Zegen

‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ zegt Marin tegen me. We hebben allebei een oortje in en luisteren naar de muziek op mijn telefoon. Een lied van troost en het verlangen dat God dichtbij wil zijn,  is te horen. ‘Dat heb ik net zo’ zeg ik tegen mijn jongste dochter. ‘Ja’ zegt ze eigenwijs ‘maar wij lijken ook op elkaar.’

Soms heb je die liedjes nodig. Soms vliegt het je zomaar aan. Is er onrust en voel je diep van binnen het verdriet. Zo zat ik gisteren ook in de kerk. Een mooie blijde kerkdienst, waarin zes jongeren voorin de kerk belijdenis deden van hun geloof. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost.

Ondertussen…

Soms heb je liedjes nodig om je veilig te voelen of om aangeraakt te worden. Zo zongen we het lied   Wees mijn verlangen

‘U als mijn Vader en ik als Uw kind, dat in Uw armen geborgenheid vindt’

Ik kon het niet zo goed meezingen. Om me heen kijkend zag ik zoveel mensen met verhalen van verdriet en zorg. Zoveel eenzaamheid, zoveel wat we van elkaar ook niet weten. Ik proef soms het vooroordeel en het onbegrip. Ik proef de verbinding, maar soms ook de afstand.  Geborgenheid? Kijk om je heen, verder dan de muren van de kerk. De wereld huilt. Weer een aanslag in Londen, een meisje van 14 vermist ……vermoord. Waarom?

Ik kon het even niet meezingen. Pinksteren, feest van de Geest. Feest van licht en hoop en troost. In het zwijgen, luisterde ik en ik slikte mijn tranen weg.

Soms heb je een liedje nodig. Adem in, adem uit. Want waar antwoorden op het waarom niet gegeven worden, kan je zelf wel dat stukje geborgenheid geven. In woorden, aandacht en daden, in de knipoog en de kaart. In zoveel kleine en grote gebaren mag je zelf een lichtje zijn in een wereld die huilt. Dat zongen we ook in deze kerkdienst. We zongen de jongeren toe en ook onszelf als gemeenteleden. Voor ieder persoonlijk de bede om zelf ook tot zegen te zijn voor de ander. Een plek waar het veilig is, geborgenheid voelbaar is.

Geborgenheid. Ik voelde het zo intens, samen met Marin op de bank. Haar hoofd op mijn schouder. Samen luisterend naar een liedje vol troost. ‘Als ik liedjes hoor over God, voel ik me veilig’ ze zei het zo treffend.

Soms heb je een liedje nodig.

 

 

 

‘Waarom verlaat U mij?’

Tags

Christus, psalm 22, stille week, verlaten

Iris en Marin leerden vorige week psalm 22:1 op school. ‘Mijn God, mijn God, waarom verlaat U mij….’ Het was geen gemakkelijke psalm om uit het hoofd te leren.

David zong het. Veel later in de tijd, zijn het de woorden van Christus aan het kruis. We staan daar juist in deze stille week bij stil,  bij het lijden van Christus. Wij zingen die woorden ook vaak na in ons eigen leven, we prevelen het uit in ons gebed als het donker is in ons leven.

Soms heb je wel eens van die diepe momenten in je leven, soms ook meer dan een moment. Ik herken ze in ieder geval wel als ik achterom kijk. Momenten van de zolder, noem ik ze altijd. Van dat meisje dat de hemel aftuurde, zocht naar een glimp van God.  Het meisje dat zich afvroeg of God haar niet vergeten was, of God haar wel zag. Ook veel later, kwamen die zoldermomenten terug. Wat heb ik vaak gedacht en het uitgeschreeuwd: ‘God, waar bent U dan? Waarom vergeet U mij?’

God was er wel. In de stilte en de tijd, in de rust en de genade. In Zijn liefde en Zijn trouw, in de mensen om mij heen. God heeft mij nooit verlaten.

God verlaat ons nooit.

‘Mijn God, mijn God, waarom verlaat U mij?’ het zijn de diepe woorden die Christus roept aan het kruis. Hij werd echt door God verlaten. Bij het avondmaal in de kerk wordt het zo mooi uitgesproken: ‘Hij werd door God verlaten, opdat wij nooit meer door Hem verlaten zouden worden!’

Dat te weten is zo waardevol. Op al die zoldermomenten van jouw en mijn leven, mogen we roepen naar God. In de donkere momenten van je bestaan, bij rouw en verdiet, bij ziekte en zorgen, bij de scherven van ons leven zegt Hij: ‘Ik verlaat jou niet!’

‘Maar God, waarom voel ik U dan niet om mij heen en waarom lijkt U zo ver weg?’ ik hoor het mezelf vragen. En toch, steeds weer: ‘Ik verlaat jou niet. Nooit!’

Marin heeft net een voldoende gehaald met het opzingen van de psalm. ‘Hij was ook erg moeilijk’ zegt ze. Dat begrijp ik wel. Het zijn diepe woorden voor een meisje die dansend door het leven gaat en die altijd zo treffend kan zeggen: ‘God is er altijd, dat geloof ik gewoon!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doe de brul!

Tags

Doe de brul, Shrek

‘Doe de brul!’ Nou ja, dat zei Iris nog net niet toen de voordeur openging en er een man haar vragend aankeek. We waren samen aan het collecteren voor een goed doel. Iris wilde wel mee en ze hield de collectebus vast. Omdat de deur nogal abrupt openging noemde ze enkel het goede doel. Niet: ‘Wilt u misschien wat geven aan…’ Nee ze kon enkel het doel uitspreken. Daar kregen we, terwijl we verder liepen, beiden de slappe lach van. Het was een echt ‘Doe de brul’ moment, vonden wij.

Hoezo?

Nou, afgelopen week keken Iris en Marin naar een film van Shrek. Terwijl Shrek tijdens een feestje niet zo lekker in zijn vel zit en bijna in woede uitbarst, staat er een jongetje voor zijn neus. Met een monotone stem zegt hij: ‘Doe de brul!’ Na elk afwijzend antwoord van Shrek blijft hij die zin herhalen. Dat klonk komisch en we moesten er erg om lachen.

Aan tafel bedachten we ons dat zo’n zin best handig is op momenten dat iemand boos of geïrriteerd is. Tijdens de les of catechisatie en, ja daar kwamen ze ook mee,  als mama chagrijnig is. Ze zagen het wel voor zich dat ik dan meteen moest lachen. Wat niet zo’n vreemde gedachte is, want zo werkt het wel als ik een knipoog krijg van de ander. Of als manlief tijdens mijn stroom aan woorden zegt: ‘Je bent zo lief als je boos bent!’

Zo galmde deze zin deze week geregeld door ons huis. Beetje pret om niets, maar op veel momenten deze week moest ik daar wel aan denken. Tijdens een serieus overleg, een vergadering of een gesprek. Soms had ik zo’n zin om het gewoon hardop te zeggen. Zelfs vandaag toen internet er weer uitlag en ik de provider maar eens belde. Als ik na een aantal keuzemenu’s verder een menselijk wezen aan de lijn krijg, uiterst behulpzaam uiteraard, maar ik schoot er weinig mee op. ‘Doe de brul’ maar ik bleef beleefd.

Vanmiddag was ik alleen thuis. Stilte om mij heen. Ik lag een beetje te luieren op de bank, dat mag ik van mezelf als ik nachtdienst heb. Ik dacht aan van alles. Aan leuke dingen, dingen die ik nog moest doen. Aan gesprekken met mensen die ik graag had willen voortzetten, stukje twijfel of het allemaal wel goed komt met wat dan ook maar. Dat heb je soms….toch? Ik doezelde niet echt meer, ik was teveel bezig met mijn eigen gedachten. Ik had best zin om te brullen, maar hield me in. Ik moest toch echt proberen om een beetje slaap te krijgen.

Ik nestelde me in mijn hoekje op de bank en warempel ik dutte bijna in. Nog geen vijf minuten later zwaaide de kamerdeur open en de stem van Zahra galmde door de woonkamer: ‘Ha mam, ik ben thuis hoor.’

‘Doe de brul!’

(Nee hoor, bij het zien van haar vrolijke gezicht en het aanhoren van haar verhalen slikte ik mijn brul wel in)

 

 

Gewoon zomaar

Tags

blij, boek, cadeautje, de waanzinnige boomhut, genieten, geven, ontvangen, zomaar

‘De waanzinnige boomhut van 78 verdiepingen’ ligt in de winkel. Iris spaart alle delen van deze serie. Terwijl ik in de boekhandel sta, zie ik een hele stapel van deze boeken liggen. Spontaan pak ik er één en ik kan de verleiding niet weerstaan om dit felbegeerde nieuwe deel te kopen voor Iris.

‘Is het voor een verjaardag?’ vraagt de verkoopster. ‘Nee’ zeg ik ‘het is….gewoon zomaar.’  Het is leuk om iets aan een ander te geven, vooral als de ander het niet verwacht. Op de fiets begint het wel een beetje te knagen in mijn hoofd. Want wat gaan de andere kinderen zeggen en denken? Zij krijgen immers niets. Cadeautjes geef je meestal met een reden. Voor verjaardagen, schoolrapport of als ze hun zwemdiploma haalden. Maar zomaar iets geven….

Zahra, Aron en Marin worden er niet anders van als ik ze vertel wat ik gedaan heb. Sterker nog, ze helpen mee bedenken waar we het cadeautje neer zullen leggen. Het boek komt onder haar kussen te liggen. Naast het boek dat ze nu aan het lezen is, dan ziet ze het vast wel. Als Iris eindelijk naar bed gaat, wachten we in spanning af. Het duurt niet lang of Iris komt de trap af. Zelfs Marin loopt mee, die kon natuurlijk niet in haar bed blijven liggen.

Twee blije ogen kijken mij aan als ze de kamer inloopt. Het cadeautje houdt ze oningepakt in haar handen. Als ze het uitpakt en het boek in haar handen houdt, is ze blij en ik krijg een dikke knuffel van haar.

Soms krijg je zomaar iets. Zomaar, zonder dat je het verdiende of dat je je best ervoor hebt gedaan. Als je om je heen kijkt zie je dat vanzelf. De adem en het leven, de zon en mooie natuur, de vrienden en de zegen, de genade en de troost.

Terwijl ik mijn blije dochter zie, geniet ik er van dat ze het gewoon aanneemt. Ze stelt niet de vraag waarom zij iets krijgt en de anderen niet. Ze geniet volop van iets wat ze zomaar krijgt.

De anderen genieten mee. Ze zijn blij voor Iris en moeten lachen om haar verbazing bij het zien van het cadeautje onder haar kussen. Mooi is dat, als je blij kunt zijn voor de ander, terwijl je op dat moment zelf niets krijgt.

In mijn hoekje op de bank, zie ik Iris en de andere kinderen. Ik geniet van de pretogen. Dat moment is al een cadeautje op zich. Een cadeautje voor mij. Gewoon zomaar!

 

Jouw naam

Tags

naam, vertrouwd

‘Refael komt niet vanavond’ lees ik hardop voor uit de app van het voetbalteam van Marin. ‘Rafaël’ zegt Marin. ‘Oh zijn moeder schrijft toch echt Refael’ zeg ik. ‘Nou’ zegt Marin en ze kijkt er heel eigenwijs bij ‘ iedereen noemt hem Rafaël.’

Het is fijn als mensen je noemen zoals je heet. Marin loopt er zelf ook tegenaan dat mensen haar naam niet goed uitspreken. Of ze leggen de klemtoon niet goed of ze wordt Marit genoemd. ‘Marinnnn’ verbetert ze de ander dan. Hoe meer je de ander leert kennen, hoe meer een naam ook goed uitgesproken wordt. Thuis in je eigen gezin is de uitspraak van een naam vanzelfsprekend. De uitspraak daarvan roept bij niemand vragen op. De namen van mensen die dicht bij je staan, voelen warm en vertrouwd aan.

Door je naam ben je aan te spreken, ben je aan te moedigen, ben je een persoon waar mensen een beeld bij krijgen. Met je naam kan je anderen tegemoet lopen, kijk je de ander in de ogen. Met je naam word je begroet, word je herinnerd.

Het is fijn als mensen je naam kennen. Nog mooier, als ze jou kennen. Hoe meer ze jou leren kennen, hoe meer ze je gaan begrijpen. Dan begrijpen ze sneller waarom je op een bepaalde manier reageert, waar je onzekerheid ligt, je sarcasme. Ze leren je humor kennen en de kant waar jezelf maar moeilijk mee om weet te gaan. Hoe veiliger en hoe vertrouwder het is, hoe beter jij jezelf kan zijn. Dan ben je meer dan een naam.

God kent iedereen bij naam. De mensen met grote namen en zij met kleine namen, zelfs de naamlozen. Hij kent iedereen bij naam. Hij kijkt ook verder dan een naam. Waar wij bij namen beelden krijgen, positief of negatief, kijkt God recht in ons hart. Hij begrijpt waarom we soms zo minderwaardig denken, of juist hoog opgeven. Hij ziet ons verdriet, onze blijdschap en vooruitzichten. Hij weet ook dat we namen in ons hart dragen van mensen die we missen, van namen waar we zorgen over hebben, van namen die we uit oog verloren zijn. Hij kent al die namen en verhalen.

Groot is dat hè? Ik kan dat bijna niet beseffen. Hij kent mij gewoon, helemaal! Waar anderen soms struikelen over je naam….Hij nooit!

Als ik ’s avonds ga koken, vraag ik aan Marin om de kipfilet te pakken. ‘Kipfilet’ leest ze hardop voor en ze spreekt het uit zoals je het schrijft. ‘Kipfilet’ zeg ik. Marin kijkt me lachend aan. ‘Zie je wel….net als bij Refael, je zegt het anders dan je schrijft!’

 

Goed genoeg!

Tags

goed genoeg, imperfect, perfect, waardevol

Voor we op de fiets stapten richting huis, was het werkje van Marin dat ze op school had gemaakt al kapot. Ze wilde het op het schoolplein laten zien, maar het lag in twee stukken in haar tas. Diep teleurgesteld was ze en twee dikke tranen rolden over haar wangen. ‘Nu kan het wel weg worden gegooid, nu is het niet meer mooi’ zei ze en om het leed nog verder aan te dikken voegde ze er aan toe dat ze het zo graag op haar nieuwe kamer had willen ophangen. Het kunstwerkje dat mooi was, was niet meer goed genoeg.

Dit is maar een kunstwerkje, gemaakt door kinderhanden. Als mens zijn we ook kunstwerken, gemaakt door de Schepper. Mooi zijn we. Ieder op onze eigen manier en met onze eigen talenten.  Toch voelt dat niet altijd zo. In een wereld met zoveel prikkels van perfectie, knaagt de onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg?

Herkenbaar? Ik heb er soms wel last van, van dat fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Het kan zomaar op mij inpraten als ik het gevoel krijg bij mensen dat ik niet mezelf kan zijn. Als ik  de handen voel van anderen die me willen boetseren naar hun smaak en stijl. En voor je het weet verdwijnt het spinrag uit de hoeken en worden ramen schoongeboend. Krampachtig alles glad strijken, omdat de ander dat van jou verwacht. Als ik niet voldoe ben ik dan nog wel goed genoeg?

Ik ben niet altijd goed genoeg. Ik laat in zoveel dingen zien dat ik niet het goede voorbeeld ben van rust, reinheid en regelmaat. Als moeder en echtgenote, als collega en als vriendin, ik faal in zoveel dingen. Was het maar perfect, maar dat is het heel vaak niet. Zoveel scherpe randen, waar een ander zich aan snijdt. Zo weinig tijd om alles aan te pakken en zo vaak te korte armen om alles te kunnen dragen. Dan vreet het soms aan me. Dan sluipt die gedachte van twijfel door mijn gedachten: ‘Ben ik wel goed genoeg?’

Gelukkig zijn er mensen waar ik dat vertrouwen bij heb. Volop! Waar ik mezelf niet hoef te bewijzen en vanachter de muur van mijn gevoel mag wegkruipen. Dan zien ze wel de vlekken, de schrammen en de onzekerheid. Dan voelen ze de woorden en het ritme van mijn tijd. Kwetsbaar en soms ook kwetsend. Als je zelfs dan mag ervaren dat  je als persoon waardevol blijft, is dat iets om heel zuinig op te zijn. Verbondenheid, en dat zeker weten: ‘Voor jou ben ik goed genoeg en jij bent dat ook voor mij!’

Ik hoop dat jij als lezer ook mensen om je heen hebt waar je volop imperfect mag zijn. Waar je niet harder hoeft te rennen of de glimlach van de schijn hoeft op te houden. Waar je je geliefd bij mag voelen, hoe gebroken het soms ook is.

Marins kunstwerk is echt gebroken. Naast het kunstwerk van Iris zie je dat helemaal. Dat is wel verdrietig. ‘Weet je wat’ zei ik ‘ mama is bezig met een blog en die is steeds niet goed genoeg. Ik gebruik jouw kunstwerk voor mijn blog’. Marin zat achterop de fiets, ik kon haar gezicht niet zien. Maar haar hoofd tegen mijn rug aanvoelend, voel ik dat ze daar blij mee is.

‘Ach’ zei Iris thuis ‘ die van mij is ook een beetje gek. Die van mij heeft ijspegelhaar!’