Goed genoeg!

Tags

goed genoeg, imperfect, perfect, waardevol

Voor we op de fiets stapten richting huis, was het werkje van Marin dat ze op school had gemaakt al kapot. Ze wilde het op het schoolplein laten zien, maar het lag in twee stukken in haar tas. Diep teleurgesteld was ze en twee dikke tranen rolden over haar wangen. ‘Nu kan het wel weg worden gegooid, nu is het niet meer mooi’ zei ze en om het leed nog verder aan te dikken voegde ze er aan toe dat ze het zo graag op haar nieuwe kamer had willen ophangen. Het kunstwerkje dat mooi was, was niet meer goed genoeg.

Dit is maar een kunstwerkje, gemaakt door kinderhanden. Als mens zijn we ook kunstwerken, gemaakt door de Schepper. Mooi zijn we. Ieder op onze eigen manier en met onze eigen talenten.  Toch voelt dat niet altijd zo. In een wereld met zoveel prikkels van perfectie, knaagt de onzekerheid. Ben ik wel goed genoeg?

Herkenbaar? Ik heb er soms wel last van, van dat fluisterende stemmetje in mijn hoofd. Het kan zomaar op mij inpraten als ik het gevoel krijg bij mensen dat ik niet mezelf kan zijn. Als ik  de handen voel van anderen die me willen boetseren naar hun smaak en stijl. En voor je het weet verdwijnt het spinrag uit de hoeken en worden ramen schoongeboend. Krampachtig alles glad strijken, omdat de ander dat van jou verwacht. Als ik niet voldoe ben ik dan nog wel goed genoeg?

Ik ben niet altijd goed genoeg. Ik laat in zoveel dingen zien dat ik niet het goede voorbeeld ben van rust, reinheid en regelmaat. Als moeder en echtgenote, als collega en als vriendin, ik faal in zoveel dingen. Was het maar perfect, maar dat is het heel vaak niet. Zoveel scherpe randen, waar een ander zich aan snijdt. Zo weinig tijd om alles aan te pakken en zo vaak te korte armen om alles te kunnen dragen. Dan vreet het soms aan me. Dan sluipt die gedachte van twijfel door mijn gedachten: ‘Ben ik wel goed genoeg?’

Gelukkig zijn er mensen waar ik dat vertrouwen bij heb. Volop! Waar ik mezelf niet hoef te bewijzen en vanachter de muur van mijn gevoel mag wegkruipen. Dan zien ze wel de vlekken, de schrammen en de onzekerheid. Dan voelen ze de woorden en het ritme van mijn tijd. Kwetsbaar en soms ook kwetsend. Als je zelfs dan mag ervaren dat  je als persoon waardevol blijft, is dat iets om heel zuinig op te zijn. Verbondenheid, en dat zeker weten: ‘Voor jou ben ik goed genoeg en jij bent dat ook voor mij!’

Ik hoop dat jij als lezer ook mensen om je heen hebt waar je volop imperfect mag zijn. Waar je niet harder hoeft te rennen of de glimlach van de schijn hoeft op te houden. Waar je je geliefd bij mag voelen, hoe gebroken het soms ook is.

Marins kunstwerk is echt gebroken. Naast het kunstwerk van Iris zie je dat helemaal. Dat is wel verdrietig. ‘Weet je wat’ zei ik ‘ mama is bezig met een blog en die is steeds niet goed genoeg. Ik gebruik jouw kunstwerk voor mijn blog’. Marin zat achterop de fiets, ik kon haar gezicht niet zien. Maar haar hoofd tegen mijn rug aanvoelend, voel ik dat ze daar blij mee is.

‘Ach’ zei Iris thuis ‘ die van mij is ook een beetje gek. Die van mij heeft ijspegelhaar!’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Liedje voor jou

Tags

kerst, liedje, troosten, ziekenhuis, Zingen

Op tweede Kerstdag ging ik vaak met mijn zussen naar het ziekenhuis. Er waren toen nog twee ziekenhuizen in Hengelo. We gingen de afdelingen op en vroegen aan de verpleging of we voor de patiënten mochten zingen. Dat mocht meestal wel. We liepen een kamer op en als de patiënt dat wilde, zongen wij Kerstliederen.

Wij vonden dat vooral erg mooi om te doen. Als zussen zongen we altijd bij de afwas en we waren een voorbeeldig trio daarin. Dus ook dit probeerden we met voorbeeldig geluid, tegenstemmen  en canon. Drie meisjes zingend aan het bed van een patiënt. Uiterst serieus, met een tikkeltje ons lachen inhoudend als we zongen: ‘Vreed (zing: vreeetttt) op aarde….’

We kregen hier natuurlijk best wel reactie en op. Of we dit deden voor de kerk, of voor geld? Nou dat was niet het geval, al namen we het toegestoken snoep in dank aan. Dat wel. Nee, we deden dit omdat we dat graag deden voor de mensen die met Kerst in het ziekenhuis lagen. Dat vonden we verdrietig voor ze en we wilden ze een beetje licht geven.

Als ik daar nu aan terugdenk, moet ik er wel om glimlachen. Hoe we zonder schroom voor die bedden gingen staan. Sommigen wilden niet, dan gingen we naar de volgende. Een ander wilde veel liederen, een ander nam genoegen met één lied. Sommigen waren diep geraakt en waren geëmotioneerd. Dan glinsterde er een traan in hun ooghoek. Toen begreep ik dat niet zo goed.

Nu wel. Soms in je leven, kan het lied van de ander je zomaar raken. Gaat het gezang dat je hoort, dwars door je huid richting je hart. Het lied van de ander, voor jou. Waarmee de ander je troost wil bieden, een arm om de schouder, een steuntje in de rug. Een lied voor de ander, om iets van licht te geven als je bang bent en alleen.

Ik hoop dat ik de moed mag houden om een lied te zingen voor de ander. Met woorden van troost en van hoop. Gewoon zonder schroom de arm om de ander, het mag ook met woorden, het hoeft niet met een lied.

Ik daag je uit om met mij mee te doen. Kijk om je heen, juist ook tijdens deze dagen. Dagen die donker zijn en soms heel alleen. Waar kan jij een lichtje zijn? Waar kan jij de tegenstem zijn in een liedje in  mineur?

Op wie stap jij af?

 

Verdwaald

Tags

goedbedoeld, naast iemand staan, Verdwaald, verward

Aan de arm van een buurtbewoner kwam ze onze zorginstelling binnen. Mevrouw was wat verward en ze wilde de drukke weg oversteken. Omdat buurtbewoner het niet vertrouwde nam ze haar mee naar ons. Mevrouw woonde hier echter niet. We hebben haar een kop koffie gegeven. Terwijl een collega probeerde iets meer van mevrouw te weten te komen, belde ik de politie.

Mevrouw was heel vriendelijk en ze vond het maar wat fijn dat ze nu lekker warm bij ons zat. Na een tijdje kwamen er twee agenten binnen. Waar wij al pratend iets meer over mevrouw wisten, haalde meneer agent met een druk op de knop haar adres naar boven. ‘Tja mevrouw’ zei de andere agent ‘u moet natuurlijk wel altijd uw identiteitsbewijs bij u hebben!’ Vol verbazing keek ik deze agent aan. Het was toch overduidelijk dat deze mevrouw daar niet aan had gedacht toen ze op stap was gegaan. Het was al dieptriest dat mevrouw zo verward en gehuld in haar verleden, zo’n eind had gelopen. Zoekende de weg, verdwaald geraakt. Natuurlijk had deze agent wel gelijk, maar het was zo misplaatst in deze situatie.

Zo gaan wij als mensen ook vaak met elkaar om. Onbewust. Zoveel mensen zijn verdwaald in hun gevoelens, hun zorgen en verdriet. Verdwaald in relaties, in geloof en vertrouwen en in hoop op een betere toekomst. Dan wijzen we de weg met de geijkte teksten en bieden we troost door vooral het positieve aan te raken. ‘Tel je zegeningen…’ wordt vaak gezegd, terwijl je al tellende juist de grenzen had bereikt.

Als jij verward bent en gevangen zit in je verdriet en angst, is de hand op je schouder een steun in de rug. Is het fijn als er iemand is die je aanspreekt en je vraagt of je hulp nodig hebt. Is het soms alleen maar nodig dat er koffie wordt gezet en je de warmte mag voelen van aandacht en een luisterend oor. In een gebroken wereld ligt er geregeld wat aan scherven.  Daar mag je als medemens voorzichtig mee omgaan. Gevouwen handen omsluiten de pijn, opgeheven vingers benadrukken de scherpe randen.

Deze mevrouw mocht met de agenten mee. Zij brachten haar weer thuis. Ze keek eerst wel angstig. Hoezo meegaan met twee agenten? Ik liep met haar mee tot aan de auto. Zo aan mijn arm durfde ze wel.

Je hoeft als medemens soms alleen maar iemand aan de arm mee te nemen. Gewoon even naast iemand zitten en staan. Luisteren zonder oordeel. Een klein beetje warmte in een web vol verwarring.

Naast wie sta jij vandaag?

Dun wandje!

Tags

gevoel, muren, verbondenheid, vriendschap, wand

Het is maar een dun wandje tussen jouw gevoel en dat van mij. Ik hoef mijn oor maar te luisteren te leggen, of ik begrijp wat jij bedoelt. Soms wil ik spontaan een arm om je schouder leggen, omdat ik denk dat jij die kan gebruiken. Wonderlijk is dat. Ligt dat aan jou of toch aan mij? Met dat ik de vraag stel, weet ik het antwoord al.

Kijk, er zijn nog wel muren. Niet bij iedereen breek ik stenen af. Gelukkig niet! Soms voelt het nog zo veilig. Muren lijken wel stoer en sterk, maar ten diepste is het klein en donker, is het vooral onzekerheid. Mijn eindeloze gevecht tussen kwetsbaarheid en weerbaarheid. Herken je dat?

Nu muren wegvallen, voel ik ineens de warmte. Gewoon zomaar, zelfs als de zon niet schijnt. Warmte, op dat plekje naast je hart, soms ook middenin. Maar voel ook de hoosbuien en windvlagen van verdriet. Dat iets je zo intens kan raken, dat wist ik eigenlijk niet.

Dat muren zo dik kunnen zijn, besef ik pas nu. Veilig voor mezelf, afgeschermd voor de ander. Daarom zag ik de diepte vaak niet bij de ander. Zag ik ook mezelf niet goed.

Ruïne aan stenen. Een muur is te herkennen, maar er zijn vooral heel veel brokstukken. Wat heb ik gehuild om de puinhoop en mijn voeten schopten er geregeld tegenaan. Soms struikel ik er nog over, ik blijf  onhandig. Wil ze geregeld weer opstapelen, want die wand is soms te dun. Mijn huid is soms te dun. Dan wil ik alles dragen, alles oplossen, maar dat kan ik niet. Dat voel ik zo diep, dat gevoel is nieuw. Dat krijg je als je muren afbreekt…

Tussen mij en jou zit maar een dun wandje. Althans, als jij de ander bent voor wie ik mijn muurtje heb omgeschopt. Ik vind dat eng, ik merk aan alles dat het dan zo dichtbij komt. Zo kwetsbaar ook. Maar dat heb ik er wel voor over. Want ik voel me zoveel meer verbonden met de ander, als er alleen een wandje tussenin staat.

Ik hoef mijn oor maar te luisteren te leggen…mooi is dat!

 

Buurvrouw

Tags

buurvrouw, verhuizen

Morgen gaat onze buurvrouw verhuizen.Het huis wordt te groot voor haar. In plaats daarvan gaat ze wonen in een ruim appartement. Eigenlijk niet eens zo ver van ons vandaan.

Bijna 14 jaar hebben we naast elkaar gewoond. Ze maakte de kinderen van kleins af mee. Ze kwam in de kerk als ze gedoopt werden, ze was er elke verjaardag bij.  We waren betrokken bij haar toen haar man, onze buurman, plotseling overleed.  Over en weer stonden we voor elkaar klaar. De kinderen kwamen, toen ze wat kleiner waren altijd even bij haar langs uit school voor een praatje, een knuffel en een snoepje. Als een oma voor onze kinderen, zo is onze buurvrouw.

Het zal wel even wennen zijn. Ik kijk met het zijraam altijd naar haar zijraam. Inkijkje in een stukje van haar leven, en ook omgekeerd. Het is een gewoonte geworden om elke morgen even te kijken of ook haar gordijnen open zijn. Dat zal ik dus wel moeten afleren, weet niet of nieuwe buren daar wel op zitten te wachten. Het is meteen de volgende vraag: welke buren krijgen we ervoor terug? Ik vind eigenlijk dat goede buren gewoon niet mogen verhuizen. Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet.

Buurvrouw is er klaar voor. Morgen rijdt de verhuiswagen voor. Mijn buurvrouw kan moeilijk iets weggooien wat nog goed is. Heel veel heeft ze weggegeven aan de kinderen of meegegeven voor een rommelmarkt. Toen we kortgeleden op een zondagmorgen als gezin bij haar koffie dronken, had ze ook iets voor ons klaargelegd.

‘Kijk’ zei ze ‘deze heb ik gekregen van mijn buurvrouw toen onze kinderen klein waren, maar mijn kinderen hoeven het niet te hebben.’ Ze gaf me een kinderbijbel die ze had gekregen van de vorige bewoonster van ons huis. Tja, wij hebben nu eenmaal wel iets met Bijbels.  Nu ligt het hier weer, in onze boekenkast. Natuurlijk heel leuk om in te lezen, maar het is ook een mooi aandenken aan de allerliefste buurvrouw die we  ooit hebben gehad!

 

Woordeloos

Tags

dictee, geraakt, schrijven, trouw van God, woordeloos

Ik bladerde door mijn eigen verhalen, mijn teksten en gedichten op papier. Rode map in de kast, waar ik amper meer in keek. Ik las van scherven en van dromen, van onrustig zoeken en van boosheid. Soms sarcastisch, vleugje humor. Soms wat bars, maar teder tegelijk.

Gevoel van schaamte overheerste. Zelfs nu wil ik schaven aan zinnen, het is nooit goed genoeg. De diepere inhoud deed me vooral mijn hoofd buigen, ik veegde zelfs een traantje weg. Emoties om woorden, die ik persoonlijk aan papier heb toevertrouwd. Tijdlijn aan verhalen.

Ik schreef om mijn gevoelens een plek te geven. Niet om te delen, al gebeurde dat soms wel. Bedekte woorden, zinnen waar de inhoud diep verborgen was. Wie het lezen wilde, moest me kennen. Anders was het enkel maar een goed lopend en ritmisch verhaal.

Schrijven om te schreeuwen, zonder je stem te verheffen. Te huilen zonder tranen, te twijfelen zonder de veroordeling en de afwijzing. Volg je me nog?

Toen ik zo in die map bladerde en niet enkel keek naar ritme en rijmdwang, zag ik ineens mijn eigen kwetsbaarheid. Meer dan dat. Ik zag mijn zoektocht: linksaf, rechtsaf, kris kras door de jaren heen. Ik zag de eenzaamheid en het onbegrip,maar ook de vriendschap om mij heen. Ik zag de trouw van mensen, maar juist ook de trouw van God. Ik las het in de gebroken zinnen en vooral in het geheel.

Waar ik toen zo naar gezocht heb, is er altijd al geweest. Nooit losgelaten. Losse bladen, vellen papier die ik vol schreef, maar het voelt steeds meer als een dictee.

Daar ben ik zo door geraakt, dat ik niet goed weet hoe ik daar woorden aan geef!

 

 

 

 

 

 

Kast

Tags

delen, drempel, Kast, kwetsbaar zijn

Soms voel ik me een kastje. Een kast met heel veel laatjes en deurtjes. Ik verstop er van alles in. Kleine herinneringen die voor een ander waardeloos lijken, flitsen van beelden die ik niet kan weggooien. In een ander laatje bewaar ik gesprekken en zinnen, verhalen en woorden die te mooi zijn om weg te doen.

In die kast ontdekte ik ook momenten die onder het stof verborgen lagen. In de loop van de jaren heb ik die teruggevonden. Ik moest er wel eens om lachen, maar heb er vooral heel erg om moeten huilen. Het confronteerde me met mijn dromen, maar ook met mijn angsten. Met mijn onzekerheid, mijn kwetsbaarheid en zelfs een stukje eenzaamheid. Ook dat.

Als anderen voorbij liepen, duwde ik snel de laatjes dicht en deed de deurtjes op slot. Een beetje uit schaamte en vooral omdat ik bang was om weer een stapeltje pijn op een plankje te moeten neerleggen. Een berg vol vragen en onbegrip, veroordeling om wie ik ben. Dus was het wel zo veilig om de sleutel bij mezelf te houden. Mensen mochten de kast wel bewonderen, maar niet de inhoud.

Die kast is toch wel open gegaan. Dat is het mooie aan woorden geven aan je gevoel. Je gevoel beschrijven, zonder dat je alles verklapt. Inkijkjes geven, al blijven sommige laatjes echt wel op slot. En soms krijg je er dan een stapeltje pijn voor terug, maar meestal was het een opening voor een gesprek. Zelfs voor moed om eigen deurtjes ook te ontgrendelen. Kreeg ik zomaar inkijkjes in andermans kwetsbaarheid en onzekerheid.

Blijkbaar werkt dat zo. Je kunt wel afwachten totdat de ander de la open maakt, maar soms moet je zelf de moed hebben om een slotje los te maken. Slotje van je hart. Dat is wel heel lastig als je daarin al vaak teleurgesteld bent. Wat kunnen we als mensen, soms onbewust, een drempel opwerpen. Drempel voor gesprek en daardoor ook een drempel naar elkaar.

Ik ben zo blij met die mensen  voor wie ik de deurtjes van mijn gevoel durfde te openen. Dat kwetsbaar opstellen,  geen afwijzing betekende. Integendeel.

Ik hoop zo dat jij als lezer dat ook zo mag ervaren. Dat er mensen zijn  bij wie je de laatjes en plankjes kan laten zien. Hoe stoffig ze ook zijn.

 

 

 

 

 

Stroomuitval

Tags

druk zijn, stroomuitval

Vorige week was een week waarin ik 101 dingen tegelijk aan het doen was. Nu zijn vrouwen daar uiteraard heel goed in, maar ik liep wel een beetje tegen mijn grenzen aan Een beetje maar, ik geef het niet zo graag toe.  Het past ook bij mij om als een duizendpoot alles aan te pakken. Helaas ontbreekt dan vaak dat ene pootje bij mij die dan ook alles in huis op en top netjes heeft.

Gisteren  begon ik dan maar braaf aan mijn berg vol strijkgoed. Iedereen zat loom op de bank, de kinderen achter een scherm. Muziekje aan, dat strijkt het beste.  Manlief ging koken…en toen viel de stroom uit.

Kinderen waren meteen wakker. ‘Hé, ik heb geen WIFI’   gilde de één ‘de tv is uit’ riep de ander. Mijn man kwam meteen de kamer in. ‘Oeps, de droger is aan!’ zei ik meteen. Met een meterkast als de onze, kan je nu eenmaal niet alles aan hebben staan. Daar ben ik volop op ingespeeld. Wasmachine en droger draaien nooit samen.Koken en drogen kan vaak wel. Dat zei ik dan ook maar. ‘Ja’ zei mijn man ‘dat kan wel vaak goed gaan, maar soms ook niet.’

Dat bleek. Omdat onze hoofdzekering achter de verzegeling zit, hebben wij een monteur nodig om het te verhelpen.  Zal je altijd zien dat je beltegoed dan op is, je telefoon niet opgeladen is en de buren allemaal vertrokken zijn. Dus een paar huizen verderop vroeg ik of ik mocht bellen. Dat mocht. In de hal van de oude meneer, belde ik het energiebedrijf.

Na zoveel keuzemenu’s later kreeg ik eindelijk een levend persoon aan de lijn. Die wilde een heel verhaal ophangen , maar ik brak het verhaal van meneer  meteen af. ‘Meneer we hebben een hele oude meterkast, de hoofdzekering zit achter een verzegeling.’ ‘Mevrouw’ zei meneer vervolgens ‘kunt u even in de meterkast naar de stoppen kijken?’ ‘Nee’ zei ik ongeduldig ‘ik sta bij een buurtbewoner in huis….want ja, ik heb geen stroom!!’  ‘Ja maar….’ hij wilde toch een poging wagen.

Op dat moment wenste ik dat manlief had gebeld. Meneer dacht zeker dat ik een onhandige vrouw was die bij het minste geringste licht dat haperde in paniek mijn leverancier zou bellen. Alsof ik zomaar bij een wildvreemde man in de hal zou bellen. ‘U heeft een slimme meter…doet die niets meer?’ vroeg hij. ‘Nee meneer, we hebben nergens stroom, dus er doet niets meer, ook de slimme meter niet’ zelfs de buurtbewoner rolde nu met zijn ogen. ‘Nou’ gaf de energiemeneer een beetje kattig aan ‘als de monteur straks voor niets komt, moet u betalen!’ ‘Ja, ja dat zullen we nog wel zien’ dacht ik , maar ik slikte mijn gedachte in.

‘Jammer dat het niet donker is’ zei Zahra terwijl we aan het wachten waren. ‘Andere keren deden we kaarsjes aan en dekentjes om ons heen’ graaft ze uit haar geheugen. We zijn een kaartspelletje gaan doen. Ik had vandaag geen zin gehad, ik had het uitgesteld naar morgen. Aron een beetje sip, het was namelijk een nieuw kaartspel dat hij graag wilde spelen met mij. Nu konden we dat toch mooi doen. Het was gezellig. De monteur kwam, maakte alles weer, wij hadden weer stroom!

Vaak gaat het goed. Apparatuur tegelijk aanhebben en de stroom behouden. Dan wordt je makkelijk en voor je het weet strijk je, kook je, droog je, heb je de tv aan. Van alles tegelijk, totdat ineens de stroom uitvalt. Dan word je stilgezet,

101 dingen tegelijk doen. Moeder, echtgenoot, vriendin zijn,  in huis aan de slag, op school, in de kerk, in de fractie, mijn baan. Alles kan je doen, alles kan je aanpakken. Soms moet je ook weer even worden stilgezet. Adem in, adem uit.

Deze week heb ik een weekje vrij. Daar ga ik heerlijk van genieten.Vandaag, zondag, mag ik daar al mee beginnen. Rustdag. Gewoon gratis en voor niets opladen, voor een nieuwe week. Adem in, adem uit!

 

Stilte

Tags

gebed, Luisteren, stilte

Stilte.

Hoevaak is er stilte? Eigenlijk bijna nooit. Als ik alleen thuis ben, hoor ik de geluiden van de auto’s. Ik hoor het pompje van ons aquarium en buiten fluit een vogel. Geluiden in je leven, die horen erbij!

Soms zijn er veel geluiden. Hier in huis in ieder geval wel. Iedereen wil op zijn eigen manier zijn verhaal kwijt. Verhalen die over school gaan, over klasgenoten, over juf. Verhalen met een lach en soms ook met een traan.

Stilte wordt ook onderbroken door stemmen. Stemmen die kibbelen, die ruzie maken, die boos zijn. Gisteren was er ruzie. Heel klein hoor, maar er was ineens over en weer gekibbel, gehuil. Ik wilde wel sussen, ik wilde wel iets zeggen, maar ze luisterden niet. Ik moest eerst mijn armen om de ander heen slaan. Er werd gesputterd, er kwam nog een opmerking van de ander, waardoor er weer een sputter kwam. Ik kon alleen maar stil zijn. Toen de ander stil was, kon ik pas iets zeggen. Toen was er ruimte om te horen wat al eerder was gezegd, maar niet verstaan was. De storm was weer voorbij.

Stilte.

In je leven is weinig stilte. Ik kibbel, ik schreeuw, ik praat. Ik maak me druk, ik ben druk, de dagen gaan voorbij. Hoe vaak was ik stil, echt stil? Hoe vaak sprak ik met God? O ja ik zei van alles, ik nam er echt wel even de tijd voor. Een gebed voor het slapen gaan, een paar zinnen op de fiets, een gebed in mijn hoofd, een gebed voor de ander…en daarna? Daarna slokte de tijd mij weer op. Het rumoer van alledag.

Stilte. Vertrouwen dat Zijn armen om je heen zijn. Rustgevend is dat. God spreekt op zoveel manieren in mijn leven. Juist in de stilte. Ik praat er alleen zo vaak doorheen.

 

 

 

 

 

Ongevraagd herstel (na ruim twintig jaar)

Tags

contact, herstel, vader, vergeven

Vorig jaar schreef ik over de zorg van God, door alle jaren heen (Paal 2014, paal 2015). In een vast vertrouwen dat God altijd met je mee gaat, ook in 2015. Een zekerheid die niet altijd vanzelfsprekend was.

Ik heb zoveel gevochten, tegen de beelden uit mijn verleden. Gevochten tegen vooroordelen, verwijten, de geijkte zinnen over vergeven en het eren van je ouders. De mensen die het uitspraken, beseften zo weinig van de diepte van mijn gevoel. Zoveel gehuild, zoveel uit de doeken gedaan, wat eigenlijk verstopt had moeten blijven.

Wat is er veel verzwegen, wat bleef het vaak ook stil om mij heen. Was het zo moeilijk om me aan te spreken, was de muur zo dik om mij heen?

Ik kon erover heen stappen. Het was geen voorwaarde meer om me veilig te voelen, veilig in de kerk, veilig bij God. Dat gaf zoveel rust. In dat vertrouwen ging ik 2015 in.

Ik had niet kunnen bedenken dat dit op mijn weg kwam. Wat ik afgesloten had, werd gemaakt tot een nieuw begin. Een brief, een vraag, een stap die ruim twintig jaar moest overbruggen.

Mengeling van gevoel en zoveel vragen. Nu was het eindelijk rustig, had ik de scherven een plek gegeven in mijn leven, en nu dit. Of juist nu?

Na al die jaren van uitleggen waarom de verwijdering er was, is het bijzonder dat ik nu kan vertellen dat er toenadering is. Van contact, waarin de scherven geen schrammen opleveren. Waarin de diepte van het verdriet wordt overladen door de zegeningen van rust, van vertrouwen, zelfs van vergeven.

Ik voel de spanning wel om mij heen, van niet durven vragen. Van schroom om dit aan te raken. Zijn die muren nog zo dik?

2015 is voor mij een bijzonder jaar. Ongevraagd kwam mijn vader weer in mijn leven. Onverwachts voelde dat goed. Dat ervaar ik als een wonder….na ruim twintig jaar.