Spetteren

Tags

bidden, denken, dromen, spetteren

Ik spetter in gedachten. Twee blanke voeten in het bruine water. Niemand die me onderbreekt, niemand die zegt dat het anders moet, rustiger, beter. Hier kan ik ongestoord spetteren, mijn benen heen en weer. Geen grond onder de voeten, wel rust en horizon.

De trein rijdt voorbij. Onderbreekt de stilte, maar het is niet erg. Soms zijn er voorbijgangers. Ik hoor ze praten over een stage in den Haag, over een avondjurk die niet gekocht is en wat een spijt achteraf. Het jurkje was inmiddels weg. Flarden van verhalen, een wereld buiten mij om. Het gaat aan mij voorbij, totdat de stilte weer op zijn plek valt.

Ik spetter in gedachten. Soms wat kalm en soms ook wild. Druppels in de lucht. Spiegeling van vragen en gedachten, van nietszeggende zinnen. Ze spatten in het rond. De meerkoeten die rondzwemmen storen zich er niet aan. Ze duiken in het water, koppie onder en ik volg ze totdat ze weer bovenkomen. Wat een moed.

Ik spetter met mijn voeten in het water. Zittend op een steiger aan de waterkant. Gesloten ogen, handen in de schoot. Zon op mijn gezicht, wind die mijn wangen streelt. Stukje rust voor mij alleen. Hier kan ik eindeloos dromen, turen. Hier kan ik alle gedachten naast me neer leggen, ik spetter ze de ruimte in.

Spetters gevuld met vragen, eindeloos veel vragen. Spetters van gebed. Spetters waarin ik de zorg en moeiten van anderen neerleg, mijn onmacht daarin. Wat zou ik meer willen doen, meer willen zijn. Spetters van frustratie, spetters van pijn. En ook… spetters die glanzen van verwondering van zoveel moois om mij heen. Spetters vol verwachting en dromen, spetters gekleurd met dankbaarheid.

De spetters vallen in het water. Kleine rimpelingen, meer is het niet. Ze gaan op in de massa, ze verdwijnen. Ik haal mijn voeten uit het water, ze rusten op het hout. Ik laat ze drogen in de zon, totdat alle druppels zijn verdwenen.

Ik geniet van de rust, maak mijn hoofd leeg. Het is fijn om hier te zitten, om te spetteren met mijn voeten in het water, om te spetteren met God.

Al spetterend, is dit lied speciaal voor jou!

Bewust ademhalen

Tags

adem, corona, herstel

Ik adem niet goed. Inademen en uitademen doe ik in hetzelfde tempo. Dat moet niet en dus krijg ik ademhalingsoefeningen. Die moet ik dan eerst voordoen bij de fysiotherapeut, want hij wil natuurlijk wel checken of ik de techniek begrijp. Begrijpen doe ik het zeker, toepassen is een geheel ander verhaal.

Nadenken bij ademhalen. In via de neus en een lange uitadem via de mond. Bijna puffend. Als ik dat oefen tijdens de fietstest, vind ik dat best gênant. Ik ben blij dat ik ’s morgens al vroeg de afspraak heb en mijn tanden nog maar kortgeleden gepoetst heb. De fysiotherapeut staat vlak naast mij en al fietsend adem ik in en puf ik langgerekt uit. Het voelt aan als de zwangerschapsgym. Terwijl ik probeer te ademen zoals het hoort, moet ik ook nog de teller van de fiets boven de 70 zien te houden. Beide stug volhouden, blijkt een opgave.

Zucht. Adem in, adem uit.

Thuis oefen ik dat liggend op bed. Handen op de buik, ademen maar. Het is wel ontspannend, zolang als het goed gaat. Als ik te ontspannen lig, droom ik weg. Mijn gedachten zijn zo snel elders en dan betrap ik mezelf erop dat ik weer heerlijk mijn eigen tempo aanneem. In-uit, in-uit. Maar nee, dat is dus niet de bedoeling.

Adem in, adem uit en opnieuw. Zo gewoon, iets waar je niet bij wil nadenken. Nu moet ik opeens bewust ademhalen en oefenen daarmee. Hoe meer ik daarbij stil sta, hoe lastiger ik dat vind. Ik word er kriebelig van en ik vind het soms ook stom. Als het ritme van ‘in-uit, in-uit’ nou prima bij mij werkt, waarom moet ik het dan veranderen? Ik heb het blijkbaar altijd zo gedaan. In volle vaart vooruit, ik raakte niet in ademnood.

Beetje eigenwijs. Adem in, adem uit.

Ik moet een ander ritme aanleren. Dat kost tijd, kost oefening en een portie geduld. In volle vaart van de helling gaan is anders dan een heuvel beklimmen. Dus doe ik braaf de ademhalingsoefeningen. Zelfs op de fiets probeer ik bewust de langgerekte puf uit. Menig voorbijganger kijkt me een beetje vreemd aan. Althans dat denk ik. Maar ach…als ik daar ook nog op moet gaan letten wordt het allemaal wel erg ingewikkeld. Eerst die ademhaling maar eens onbewust goed gaan doen. Dat is al een hele klus.

Adem in, adem puffend uit.

Afscheid van de basisschool

Tags

afscheid basisschool, corona, groep acht, Musical

‘Ik kan het me niet goed voorstellen dat ik vandaag écht voor het laatst op de basisschool ben’ zei Marin vanmorgen. Het is vandaag een spannende dag, een dag waar ze al heel lang naar heeft uitgekeken. Vanavond is de eindmusical en door de corona wel anders dan anders, maar de musical gaat door en dat was voor Marin al een hele opluchting.

Vanavond neemt Marin afscheid van groep acht en daarmee nemen we als gezin ook afscheid van de basisschool. Volgend seizoen zitten ze alle vier op het voortgezet onderwijs. Hoewel ik daar aardig nuchter in sta, is het ook wel een rare gewaarwording. Veertien jaar waren we ermee verbonden.

Veertien jaar basisschool is heel wat kilometers heen en weer fietsen. Is vooral heel wat kilometers maken in meeleven en meegroeien met je kind in de periode die ze doorlopen op school. Marin was daarin een bruisend meisje, dat vol energie naar school ging en meestal ook met een tas vol verhalen terug kwam. Ze wilde het liefst naast mij fietsen, zodat ze heerlijk kon vertellen over wat ze allemaal had meegemaakt.

In dat bruisende meisje school ook heel veel gevoeligheid. Als iets niet zo leuk was gegaan, hoorde ik dat meteen. Kopje thee, luisterend oor en een knuffel en dan was het allemaal weer wat zonniger in haar hoofd.

Corona bracht onzekerheid. Marin heeft zich altijd erg verheugd op de eindmusical en nu kon die misschien niet doorgaan. Ik ziek op bed, Marin met haar verdriet op gepaste afstand naast mij en knuffelen kon niet. Wat voelde ik me machteloos. Ik kon luisteren, ik kon troosten, ik kon bidden. Dat deden we.

De musical gaat door. Ouders mogen erbij zijn en via internet kijken familieleden mee. Marin is blij dat het doorgaat, ze heeft de rol die ze graag wilde. Wij als gezin zijn blij voor haar.

Lieve Marin, voor elk kind schreef ik een blog bij het verlaten van de basisschool. Ik schrijf hem ook voor jou. Je kan het je bijna niet voorstellen dat je van de basisschool afgaat. Vandaag is echt de laatste schooldag en ook ik kan het me bijna niet voorstellen. Ik zie je nog zo voor het eerst naar groep één gaan, met je luide stemmetje en je gehuppel door de gang. We hebben een bijzonder schooljaar achter de rug. Ik denk nog heel vaak terug aan dat moment dat je bij mij op bed lag en dat we ons zorgen maakten om de musical en om zoveel meer. Vanavond ga ik genieten van hoe jij, samen met je klasgenoten, de musical gaat neerzetten. Daarna sluiten we dit hoofdstuk af en ga je na de vakantie naar de brugklas en kom je met nieuwe verhalen.

Lieve Marin, ik ben zo trots op je en ik hou ontzettend veel van je. Dikke knuffel, want dat kan gelukkig weer!

Baardhaar en citroentaart

Tags

baardhaar, citroentaart, corona, frustratie, herstel, ruimte, stilte

Mijn leven staat een beetje stil. Dat is niet erg, dat is nou eenmaal zo. Ik herstel van corona en de nasleep is wat langer dan ik dacht. Ik doe mijn best, maar de lat hoger leggen werkt averechts. Dus probeer ik langzaam te lopen, langzaam te fietsen, langzaam de dingen te doen die nu eenmaal in huis ook moeten gebeuren. Het kost moeite, ik ben snel moe. ‘Even snel’ is er niet meer bij. Ik doe braaf de oefeningen van de fysiotherapeut, alles om de conditie weer op te bouwen. Ik ben nog nooit zo sportief geweest.

Het gaat heus wel iets beter. Ik sta niet meer eindeloos te turen naar de stelling in de supermarkt, omdat ik vergeten ben wat ik wilde pakken. Ik sta de caissière niet meer beduusd aan te staren, omdat ik al die vragen over zegels en kassabonnen probeer te begrijpen. Ik zeg nu overal beleefd ‘nee’ op en probeer mijn best te doen niets meer in de winkelwagen te laten liggen. Dat scheelt een extra fietstochtje. Ik lees weer boeken. Een thriller die ik voorheen binnen vier dagen toch heus wel uit had, heb ik in vier weken uitgelezen. De clou ging aan mij voorbij, maar hij is uit en ik ben bezig met de tweede. Kleine mijlpaaltjes.

Zo heeft de corona nog wel een nasleep, terwijl ik hem graag had uitgezwaaid. Zelfs al was dat zo, dan blijft het aan me hangen. Als de kapper vraagt of ik veel gewerkt heb en ik maar eerlijk aangeef dat ik corona heb gehad en al weken thuis zit, schrikt ze. Ze is maar wat blij met haar mondkapje en ze drukt hem steviger aan. Dat zie ik heus wel in de spiegel. Zelfs op het terras moet ik aangeven of ik corona heb gehad. ‘Ja, heb ik gehad’ en ik zie de paniek bij de jongedame. Ze had zich waarschijnlijk niet bedacht wat er dan moet gebeuren. ‘Dat was 9 weken geleden en ik heb geen corona meer’ en ik zie de opluchting als ik dat zeg.

‘Je bent de eerste die ik tegenkom met COVID-19’ is de veelgehoorde opmerking. Ik snap het wel en ik vind het ook niet erg, maar inmiddels voel ik me een collectors item. Een item waar men, vaak onbewust, meteen een stap extra afstand van houdt. Ik zie het gebeuren. Een paar meisjes uit de straat zeggen het niet hardop, maar Marin voelt haarfijn aan dat ze even niet met haar willen spelen. ‘Omdat jij corona hebt gehad’ en ze haalt haar schouders luchtig op. ‘Dan niet’ zegt ze, maar het raakt me wel.

Ik vind de nasleep lastig. Ik wil zo graag, maar het lukt nog niet zo snel. Daar geef ik aan toe, maar niet altijd van harte. In de nasleep zit ook veel stilte. Ruimte om na te denken, om te mijmeren en te genieten van kleine dingen. Ruimte om te huilen en ruimte om gewoon zinloos op de bank te liggen met Marin naast je. ‘Ik moet mijn benen scheren’ zeg ik en ze kijkt met me mee en ze wijst een lange haar aan die heel eenzaam daar groeit. ‘Je hebt een baardhaar op je been!’ en dan krijgen we beiden de slappe lach.

Het gaat nergens over en tegelijk betekenen die momenten zoveel in de stilte om me heen. Ik zet mijn schouders er weer onder en dan bak ik uit baldadigheid maar een taart. Citroentaart. Lekker zuur!

Onderstaand lied van Stef Bos gaat ook over ruimte. Elke zin zet je aan het denken en kan je over mijmeren. Ik heb er de tijd voor, misschien jij ook wel.

Briesje Iris

Tags

briesje, genieten, puber, trots, verbazing

Er waait sinds een paar weken een nieuw briesje door ons huis. Verrassend en verfrissend en we kijken er met verbazing naar. Terwijl ik al een aantal weken thuis ben, waait het steeds vaker langs me heen. Ik kijk en bewonder, verwonder me om wie ze is.

Ze waait nooit met alle winden mee, ze is evenwichtig en op de achtergrond aanwezig. Van de vier kinderen, is ze niet de grootste wervelwind, geen storm of een orkaan. Bij haar zit het in de fluistering, als je niet luistert is het windstil.

Ze zwaait en ze lacht en ze gaat gewoon haar gang. Ze weet de weg wel te vinden, soms wat onzeker, maar ze fietst met wind mee en wind tegen. Ze luistert graag naar de verhalen en ze geniet van wat de ander enthousiast weet te vertellen. Ik moet het aan haar vragen, anders vergeet ze dat ze zelf ook mag vertellen hoe haar dag was. Ze is blij met de aandacht, de aandacht voor haar alleen.

Maar windstil is het niet meer, er gaat een briesje rond door het huis en soms zelfs meer dan dat. Dan staat ze schaterend van het lachen met ovenwanten aan haar handen voor te doen hoe ze een krab is. Als je denkt dat je rustig kunt gaan zitten op de bank, laat ze met dezelfde ovenwanten zien dat je er ook een haan mee na kan doen. Ze heeft er zelf het meeste plezier om.

Op een moment dat ze weer eens melig is, waarschuw ik haar dat ik er zomaar eens een blog over kan schrijven. Toen was ze stil. ‘Doe dat maar, schrijf maar eens een blog over mij!’ zei ze uitdagend. Ik dacht dat ze het wel zou vergeten, maar nee hoor, vorige week herinnerde zij me er fijntjes aan.

Beloofd is beloofd.

Briesje Iris, waai maar lekker rond. Ik kijk vol verbazing toe hoe aanstekelijk dat werkt. Hoe de anderen genieten van wie jij bent. Bruis maar, waai maar, laat het soms ook maar stormen. Wees maar wie je bent.

Lief briesje Iris……..en ruim nu maar de ovenwanten op.

Dromen over zee

Tags

dromen, heimwee, verlangen, zee

Ik droomde over zee. Vakantie aan zee, zomaar! Ik was blij, ik was zo ontzettend blij. Ik hoefde maar een duin over en dan was ik er. Ik werd echter wakker in mijn eigen bed. Geen golven, geen duinen, geen strand.

Zee is fijn.

Vroeger gingen we op vakantie naar Ameland. Als meisje vond ik dat heerlijk. Ameland was vrijheid, was de geur van de zee. Dat was met blote voeten over het schelpenpaadje lopen en met volle vaart de duinen afrennen tot aan het strand, tot aan de zee. Voeten in het water, golfjes die dichterbij komen en dan weer wegkruipen. Wind die je streelt, zand dat schuurt langs je wangen, langs je roodverbrande huid. Ik schreef er al eens blogs over, over de Zee en Bij de zee.

In zee zit de heimwee, maar ook het verlangen. Dat rolt en gaat en komt zoals het komt. In de woeste golven de kracht van woorden en in het kabbelen de fluistering van tederheid en nabijheid. In de zee zit de diepte verscholen waar ik vaak niet bij kan, laat staan me zomaar aan overgeef. In zee zit geen spiegeling, geen stilstaand oppervlak. In de golven ligt mijn angst en mijn liefde tegelijk.

De zee laat me rennen, laat me onbevangen kijken naar de horizon. Wakkert aan wat ik niet durf te hopen, laat me kijken zonder oordeel, raakt me aan waar niemand anders bijkomt. Laat me zingen zonder dat een ander me hoort. De zee laat me zwijgen en leert me te luisteren. De zee geeft me rust en laat me voelen dat je los mag laten, dat je vrij mag zijn. Hoe dan ook.

Ik droomde zo heerlijk over de zee, maar ik werd wakker in mijn eigen bed. In mijn gedachten en mijn woordeloos bidden, in mijn ongeduld. Ik kan er erg naar uitkijken, naar een wandeling bij zee. Bij het zitten in het zand en gewoon maar kijken, zee opsnuiven, voelen, horen. Gezicht in de zon, wind langs mijn rug.

De zee wacht wel. Tot die tijd droom ik, droom ik over zee.

Kijk naar de bloemen!

Tags

bloemen, geduld, herstel, tuin, zorgen

‘Even wandelen door de hof’ zeg ik bijna elke ochtend. Ik open de tuindeur, snuif de buitenlucht op en wandel onze kleine tuin in naar het perk waar we bloemen hebben geplant. Menig tuinliefhebber zal ons bloemenperk een ratjetoe vinden, maar ik vind het mooi zo. Vol ongeduld kijk ik over Iris’ schouder mee naar de groei van haar zonnebloem, die ze in het kader van een schoolopdracht moest zaaien. Als een kind zo blij ben ik als het gezaaide boven de grond uitschiet, als knoppen uitkomen. Ik bewonder de bloemen.

Deze week kreeg ik een kaartje met een mooie foto van bloemen er op. Ze kwamen op een moment dat ik moe in de stoel zat. Beetje baalde dat ik stapjes terug moest doen in mijn herstel. De roze bloemen keken me aan en ik was geraakt door de tekst van het kaartje en door de moeite die ervoor genomen was. Ik kreeg van iemand anders een paar foto’s toegestuurd van een veld vol klaprozen. Die persoon had gewandeld en aan mij gedacht. Wetende dat ik van klaprozen houd. Klaprozen zijn bloemen die me raken in hun kwetsbaarheid. Ik vind ze mooi, misschien wel het allermooist.

Nogmaals werd ik deze week bepaald bij bloemen. ‘Lydia’ zei de persoon aan de andere kant van de lijn toen we het over mijn gebrek aan energie hadden ‘het is als een bloem in de knop, het heeft tijd nodig, maar dan ontvouwt hij zich en bloeit hij weer volop!’

Soms is het lastig om geduldig te zijn. Ben ik blij met stappen vooruit en huppel ik, terwijl stapvoets lopen beter is. Dan kom ik mezelf tegen. Herstel heeft tijd nodig, net als groei. Het duurt soms lang en ik maak me soms ook zorgen.

Het is mooi dat al die ‘bloemengroeten’ deze week zo om me heen waren, in welke vorm dan ook. Bloemen vertellen veel over Gods zorg. Zoals de tekst in Matteüs 6 in de Bijbel ook beschrijft. We leren daar te kijken naar de vogels én de bloemen. Als God al zoveel zorg en liefde steekt in de vogels en de bloemen, waarom dan niet voor jou? God weet wat jij en ik nodig hebben en Hij is erbij.

Dit gedeelte moedigt me ook aan te leven bij de dag. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last, aan zijn eigen zorgen. Elke dag mag je opnieuw de tuindeur opendoen, de lucht van Gods genade inademen en de dag beginnen met Hem. In bewondering en dankbaarheid. Op je knieën gaan en met hem delen wat je bezig houdt. In vertrouwen dat Hij het hoort, ziet en weet.

Ik tuur de hemel af, ik bid. Ik plant mijn vragen in de grond en wacht af. Vol ongeduld, dat wel. Ik zie de bloemen in ‘onze hof’ en hoor de aanmoediging in mijn hoofd: ‘Kijk naar de bloemen!’

Gods groet aan jou. Gods groet aan mij!

 

Wroeten

Tags

dromen, genieten, rust, tuin, wroeten

Ik heb in de tuin zitten wroeten, blote handen in het zwarte zand. Op mijn hurken, de zon op mijn rug.

Langzaam aan pak ik weer wat op, probeer ik meer in beweging te zijn. Eerst ging ik weer een blokje om lopen met Marin. Als je in het centrum woont, ben je niet zo snel buitenaf. Dus gingen we naar de oude begraafplaats bij ons om de hoek. Mooie oude bomen, gekromd en toch statig. Rododendrons in volle bloei, seringen langs het hek, bloemen die wat verwilderd over de graven heen groeien. Ik vind het allemaal even mooi. Ik geniet er samen met Marin van, ze huppelt over de paadjes.

Gisteren, ook weer samen met Marin, een klein stukje gefietst. In een lager tempo dan anders, maar het ging. Samen naar een tuincentrum, vlakbij. Daar hebben we plantjes uitgezocht voor de tuin. Onze tuin was een groene massa, maar er stond nog weinig moois te bloeien. Eigenlijk konden we niet zo goed kiezen, alle planten en bloemen zijn mooi. We kozen en namen zoveel mee als we op onze fietsen mee konden nemen.

Daar zat ik dan gisteren op mijn hurken. Handen zwart van het zand, blote voeten in het gras. Volop zon. Geen drang om haast te maken, ik had alle tijd. Op mijn gemakje de verdorde bladeren weggehaald tussen de planten, het perk onkruidvrij. De gekochte plantjes in de grond gedaan. De bolletjes in de grond gedrukt, netjes in een rij, tien centimeter afstand van elkaar.

Moe maar voldaan, bekeek ik het resultaat. Ik kan eindeloos kijken naar een tuin waar bloemen bloeien. De hommel bewonderen die zoemend om mij heen zoemt, de vlinder volgen in haar gefladder. Kijken naar de bladeren in de boom die wiebelen in de wind, alsof ze elkaar mooie woorden toefluisteren. Kijken naar een vogel, uitrustend op een omgekeerde emmer, het getjilp om me heen.

Gisteren zat ik in de tuin te wroeten, zoals het meisje van vroeger. Eindeloos wroetend in het zand. Ik was altijd op zoek naar schatten. Schatten waren de pissebedden onder een grijze steen, de wormen en de torren, de mieren op mijn hand. Onkruid wiedend zweefden mijn gedachten alle kanten op, ordende ik mijn hersenspinsels, stampte ik de grond aan. Gladgestreken zand.

Met de zon op mijn rug, voelde ik dat meisje naast me zitten. Ik omarmde haar. In haar gestuntel en haar dagdromen, in het eindeloos turen naar wat verder van haar af ligt. Onbereikbaar voor haar gevoel.

Stapvoets pak ik de draad weer op. Het is fijn om weer bezig te zijn. Tegelijk ook bang om straks weer hollend op weg te zijn, in de drukte, in de dingen die ik zo graag doe. De stilte nu leert me op de hurken te gaan. De wind te laten fluisteren en de tijd te koesteren en te hebben om elke bloem in me op te nemen, op te snuiven. Ik hoop dat ik die momenten kan vasthouden, daar tijd voor vrij maak. Tijd neem, om maar gewoon te kijken en te genieten, te huppelen over paadjes die er zijn.

Wroetend in de aarde, laag bij de grond en de zon op mijn rug was ik blij. Blij met haar.

Ik ruik!

Tags

corona, coronavirus, geuren, reukvermogen, ruiken

Ik kan weer ruiken! Toen ik ziek werd, was ineens mijn reukvermogen kwijt. Dat is erg raar. Ik ruik altijd heel goed. Ineens rook ik niets meer.

Het vermoeden had ik al, omdat ik het gevoel had dat de koffie anders smaakte. Toen ik vervolgens onder de douche mezelf inzeepte en niet de frisse 7 kruiden shampoo rook, begon ik te vermoeden dat ik niets meer rook.

Dat gaf, in een toch wel verdrietige situatie van ziek zijn, hilariteit. De kinderen vonden het een vreemd idee dat ik niets kon ruiken. Dat wilden ze uiteraard wel eens uittesten. Dus als ze me iets te eten kwamen brengen, vroegen ze elke keer of ik het rook. ‘Nee, ik ruik echt niets!’ was dan mijn antwoord.

Ik rook de bloemen op de vaas niet, ik rook de geur van barbecue niet en zelfs de ‘sensatie van de toiletgang’ zoals één van de kinderen dat zo mooi uitsprak, rook ik niet.  Om te bevestigen dat ik ze niet in de maling nam, werd de oksel van één puberkind op veilige afstand op mij gericht. Waar de anderen bijna flauwvielen, bleef ik heel kalm mijn neus ophalen. Niet kunnen ruiken heeft ook zo zijn voordelen.

Een gezin in quarantaine dat is, zoals iemand schreef, als Noach met zijn gezin in de ark. Opgesloten, je kan geen kant op. Noach laat een raaf los, vervolgens een duif. Ze vinden geen plek om te rusten. Als hij de duif wéér loslaat, komt deze terug met een olijfblad in de snavel. Dat is het teken voor Noach dat het water zakt. Zo voelde ik me ook een beetje. Als manlief een kop koffie ’s ochtends bracht, probeerde ik de geur van koffie te ruiken, maar ik rook niets.

Totdat op een dag ik wel iets begon te ruiken. Ik snoof en rook de geur van koffie. Mijn  reuk kwam terug! Dat was een klein stapje, maar wel een stapje waar ik erg blij mee was.

Net als Noach met zijn duif. Daarmee was het water niet meteen weg, dat duurde nog wel even. Maar hij wist dat het daalde, dat de aarde weer droog werd. Zijn gezin moest nog even volhouden, zo met elkaar in de ark, met al die dieren om hen heen. Wat een gezellige bende zal dat zijn geweest. Wat zal er trouwens ook veel te ruiken zijn geweest.

Het water zakte, de aarde werd weer droog. Ach, misschien een vreemde vergelijking, maar op het moment dat ik weer kon ruiken, voelde dat ook als hoopvol en als een aanmoediging. Nog even volhouden. Ik ben er nog niet, het duurt langer dan ik dacht. Ik zie de stapjes wel, soms weer even achteruit, maar vooral vooruit.

Ik ruik weer! Ja, ook de niet zo fijne luchtjes. Ik ruik weer en ik geniet er des te meer van als ik onder de douche sta. Ik zeep me gewoon nog een keer in, zo fijn vind ik het dat ik weer kan genieten van geuren! Dat ik de bloemen ruik, de geur van gras. Mijn dagelijkse kop koffie in de ochtend, ik snuif het elke morgen op. Ik word er blij van.

Ik ruik!

 

Stilgezet

Tags

corona, coronavirus, geduld, herstel, stilgezet

Dag twintig. Ik tel de plankjes achter de verwarming niet meer, ik weet inmiddels dat het er zestien zijn. Ik ken de geluiden van de straat en bij het open raam leef ik mee met het gekibbel, maar ook van de gezellige gesprekken van de buurmeisjes onderling. Het lijkt een andere wereld. Een wereld waar gestept kan worden, in de tuin wordt gewerkt en zelfs de afvalbak aan de kant van de weg zetten is een bezigheid waar ik niet bij betrokken word.

Stilgezet.

Dag twintig. Het mooie weer maakt dat ik buiten kan zitten. Het lukt me langer dan een uur. Ik wil wel een boek lezen, maar dat lukt nog niet zo goed. Dat terwijl er een hele stapel op me wacht en waar ik enkel naar kijk. Ik mag zo graag lezen. Ik staar naar de vele klimop dat groeit langs de schutting. ‘Klim op, klim op, klim op…..’ het is een refrein in mijn hoofd, maar verder dan die mooie aanmoediging in mijn hoofd kom ik niet. Het is dezelfde cadans als: ‘Hou vol, hou vol, hou vol…’maar als ik een poging waag om dat mijn dochter uit te leggen, kijkt ze me meewarig aan.

Stilgezet

Vier dagen na mijn laatste blog, was ik ineens ziek. Ik zat er middenin, in de zorg. Mijn hoofd was zo bezig met mijn werk, met corona, maar ineens was ik zelf ziek. De test maakte duidelijk wat ik zelf al wel voelde, de test was positief. Gelukkig ben ik niet zo ziek geworden dat ik naar het ziekenhuis moest, maar wat heb ik me beroerd gevoeld. Benauwd, hoesten, moe. Zo ontzettend moe.

Stilgezet.

Ik herstel langzaam. We zijn nog wel een gezin in quarantaine, maar het gaat de goede kant op. Ik pak kleine dingen op, de inhoud van de laatjes van de kledingkast zien er weer geordend uit, ik vouw de was en strijk wat weg.  Ik heb mooie en soms ook hele intense gesprekken met de kinderen, op afstand en zonder knuffel. Dat is wel moeilijk, zeker als je wil troosten. Als je ziet dat je kind verdriet heeft.

Stilgezet worden, is tijd krijgen om te piekeren, te mijmeren, te luisteren, te praten, te bellen, bang te zijn en dat maar uit te spreken, te bidden, te huilen. Is tijd hebben om gewoon niets te doen. Dat is niet zoals ik ben, maar ik heb me er maar bij neergelegd. Dit heeft tijd nodig. Ik ben trots op mijn gezin, zoals ze alles oppakken. Hoe ze elke keer weer vol geduld mijn ontbijt maken, de koffie brengen, het glas met limonade. Zonder gemopper. Ik ben dankbaar voor alle vormen van meeleven, van zoveel lieve mensen om ons heen.

Dag twintig. Ik tel de plankjes achter de verwarming niet meer, wel de dagen. Hopelijk kunnen we binnenkort stoppen met tellen en ben ik volgens de richtlijnen hersteld. Elke dag een stapje dichterbij. Vandaag schrijf ik een blog, het is niet de mooiste en de diepste, maar het is weer een begin.

Dankbaar!