Ik ruik!

Tags

corona, coronavirus, geuren, reukvermogen, ruiken

Ik kan weer ruiken! Toen ik ziek werd, was ineens mijn reukvermogen kwijt. Dat is erg raar. Ik ruik altijd heel goed. Ineens rook ik niets meer.

Het vermoeden had ik al, omdat ik het gevoel had dat de koffie anders smaakte. Toen ik vervolgens onder de douche mezelf inzeepte en niet de frisse 7 kruiden shampoo rook, begon ik te vermoeden dat ik niets meer rook.

Dat gaf, in een toch wel verdrietige situatie van ziek zijn, hilariteit. De kinderen vonden het een vreemd idee dat ik niets kon ruiken. Dat wilden ze uiteraard wel eens uittesten. Dus als ze me iets te eten kwamen brengen, vroegen ze elke keer of ik het rook. ‘Nee, ik ruik echt niets!’ was dan mijn antwoord.

Ik rook de bloemen op de vaas niet, ik rook de geur van barbecue niet en zelfs de ‘sensatie van de toiletgang’ zoals één van de kinderen dat zo mooi uitsprak, rook ik niet.  Om te bevestigen dat ik ze niet in de maling nam, werd de oksel van één puberkind op veilige afstand op mij gericht. Waar de anderen bijna flauwvielen, bleef ik heel kalm mijn neus ophalen. Niet kunnen ruiken heeft ook zo zijn voordelen.

Een gezin in quarantaine dat is, zoals iemand schreef, als Noach met zijn gezin in de ark. Opgesloten, je kan geen kant op. Noach laat een raaf los, vervolgens een duif. Ze vinden geen plek om te rusten. Als hij de duif wéér loslaat, komt deze terug met een olijfblad in de snavel. Dat is het teken voor Noach dat het water zakt. Zo voelde ik me ook een beetje. Als manlief een kop koffie ’s ochtends bracht, probeerde ik de geur van koffie te ruiken, maar ik rook niets.

Totdat op een dag ik wel iets begon te ruiken. Ik snoof en rook de geur van koffie. Mijn  reuk kwam terug! Dat was een klein stapje, maar wel een stapje waar ik erg blij mee was.

Net als Noach met zijn duif. Daarmee was het water niet meteen weg, dat duurde nog wel even. Maar hij wist dat het daalde, dat de aarde weer droog werd. Zijn gezin moest nog even volhouden, zo met elkaar in de ark, met al die dieren om hen heen. Wat een gezellige bende zal dat zijn geweest. Wat zal er trouwens ook veel te ruiken zijn geweest.

Het water zakte, de aarde werd weer droog. Ach, misschien een vreemde vergelijking, maar op het moment dat ik weer kon ruiken, voelde dat ook als hoopvol en als een aanmoediging. Nog even volhouden. Ik ben er nog niet, het duurt langer dan ik dacht. Ik zie de stapjes wel, soms weer even achteruit, maar vooral vooruit.

Ik ruik weer! Ja, ook de niet zo fijne luchtjes. Ik ruik weer en ik geniet er des te meer van als ik onder de douche sta. Ik zeep me gewoon nog een keer in, zo fijn vind ik het dat ik weer kan genieten van geuren! Dat ik de bloemen ruik, de geur van gras. Mijn dagelijkse kop koffie in de ochtend, ik snuif het elke morgen op. Ik word er blij van.

Ik ruik!

 

Stilgezet

Tags

corona, coronavirus, geduld, herstel, stilgezet

Dag twintig. Ik tel de plankjes achter de verwarming niet meer, ik weet inmiddels dat het er zestien zijn. Ik ken de geluiden van de straat en bij het open raam leef ik mee met het gekibbel, maar ook van de gezellige gesprekken van de buurmeisjes onderling. Het lijkt een andere wereld. Een wereld waar gestept kan worden, in de tuin wordt gewerkt en zelfs de afvalbak aan de kant van de weg zetten is een bezigheid waar ik niet bij betrokken word.

Stilgezet.

Dag twintig. Het mooie weer maakt dat ik buiten kan zitten. Het lukt me langer dan een uur. Ik wil wel een boek lezen, maar dat lukt nog niet zo goed. Dat terwijl er een hele stapel op me wacht en waar ik enkel naar kijk. Ik mag zo graag lezen. Ik staar naar de vele klimop dat groeit langs de schutting. ‘Klim op, klim op, klim op…..’ het is een refrein in mijn hoofd, maar verder dan die mooie aanmoediging in mijn hoofd kom ik niet. Het is dezelfde cadans als: ‘Hou vol, hou vol, hou vol…’maar als ik een poging waag om dat mijn dochter uit te leggen, kijkt ze me meewarig aan.

Stilgezet

Vier dagen na mijn laatste blog, was ik ineens ziek. Ik zat er middenin, in de zorg. Mijn hoofd was zo bezig met mijn werk, met corona, maar ineens was ik zelf ziek. De test maakte duidelijk wat ik zelf al wel voelde, de test was positief. Gelukkig ben ik niet zo ziek geworden dat ik naar het ziekenhuis moest, maar wat heb ik me beroerd gevoeld. Benauwd, hoesten, moe. Zo ontzettend moe.

Stilgezet.

Ik herstel langzaam. We zijn nog wel een gezin in quarantaine, maar het gaat de goede kant op. Ik pak kleine dingen op, de inhoud van de laatjes van de kledingkast zien er weer geordend uit, ik vouw de was en strijk wat weg.  Ik heb mooie en soms ook hele intense gesprekken met de kinderen, op afstand en zonder knuffel. Dat is wel moeilijk, zeker als je wil troosten. Als je ziet dat je kind verdriet heeft.

Stilgezet worden, is tijd krijgen om te piekeren, te mijmeren, te luisteren, te praten, te bellen, bang te zijn en dat maar uit te spreken, te bidden, te huilen. Is tijd hebben om gewoon niets te doen. Dat is niet zoals ik ben, maar ik heb me er maar bij neergelegd. Dit heeft tijd nodig. Ik ben trots op mijn gezin, zoals ze alles oppakken. Hoe ze elke keer weer vol geduld mijn ontbijt maken, de koffie brengen, het glas met limonade. Zonder gemopper. Ik ben dankbaar voor alle vormen van meeleven, van zoveel lieve mensen om ons heen.

Dag twintig. Ik tel de plankjes achter de verwarming niet meer, wel de dagen. Hopelijk kunnen we binnenkort stoppen met tellen en ben ik volgens de richtlijnen hersteld. Elke dag een stapje dichterbij. Vandaag schrijf ik een blog, het is niet de mooiste en de diepste, maar het is weer een begin.

Dankbaar!

 

 

 

Lenteslaapje

Tags

angst, bang zijn, corona, coronavirus, lenteslaap, Werken in de zorg

‘Zullen we maar uit bed stappen?’ vraag ik Marin. Ik probeer in deze rare tijden, een beetje structuur aan te houden. Om acht uur vraag ik aan de kinderen of ze eruit gaan. Aankleden, eten, schoolwerk aanpakken. Manlief is er meestal bijtijds uit en werkt dan al achter de keukentafel en als ik beneden kom staat de koffie klaar.

De laatste tijd kruipt Marin weer bij me in bed ’s morgens. Net als toen ze kleiner was. Als ze manlief in de badkamer hoorde, trippelde ze uit haar bed en kwam verder slapen bij mij. Soms vertelden we elkaar wat we gedroomd hadden, kletsen alvast. Nu komt ze weer bij me liggen.

‘Zullen we maar uit bed gaan?’ vraag ik weer. Marin wil niet en ze kruipt nog dichter tegen me aan. Bundeltje warmte, blond koppie onder mijn kin. Mijn hoofd op de hare. ‘We kunnen ook een lenteslaapje houden, heel lang slapen en dan…..’ ik wacht op haar antwoord. ‘Dan gaan we samen naar den Haag!’ zegt ze. Als afsluiting van de basisschool ga ik een weekend met haar weg. Marin wil naar den Haag, de zee zien. Daar verheugen we ons op, want ze heeft nog nooit de zee in het echt gezien. Ik hou van de zee, kan ook niet wachten.

‘Ben je bang dat dat niet doorgaat?’ vraag ik. Haar hoofd knikt bevestigend. ‘Het gaat door, desnoods later, maar we gaan een weekend weg!’ antwoord ik. De stilte vertrouw ik niet. ‘Of is er wat anders, waar zit je mee?’ vraag ik tenslotte. Dan komt het er ineens uit. Ze is bang dat ik ziek ga worden, omdat ik werk in de zorg. Ze krijgt natuurlijk wel het een en ander mee. Bij thuiskomst loop ik eerst naar de wasmachine, ik houd afstand  totdat ik fris en fruitig en omgekleed weer beneden ben. Ze krijgt mee dat de zorg in het verpleeghuis op dit moment intensiever is en dat het spannende tijden zijn.

‘Ik ben bang dat jij ziek wordt en ik weet dat de kans klein is, maar ik ben zó bang dat je dat dan niet overleefd. Ik kan je niet missen!’ en er rollen tranen over haar wangen.

Bewust had ik juist met Marin zaterdag een eindje gelopen. Samen gepraat en ze zei wel dat ze bang was dat ik, papa of de opa’s en oma’s ziek zullen worden. Blijkbaar blijft het rondspoken in haar hoofd en nu ze het zo zegt raakt het me zo.

Ik knuffel haar nog steviger tegen me aan. Wat moet ik zeggen? Ik kan niet beloven dat mij niets zal overkomen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn best zal doen om goed voor mezelf te zorgen. ‘God is bij jou en bij mij, God is er ook bij als ik naar mijn werk ga’ maar zelfs dat vind ik ineens moeilijk om uit te spreken. Stel dat me wel iets overkomt, wat gaat er dan in haar hoofd om?

De dag moet maar even wachten. De koffie loop ik mis, die is inmiddels koud. Ik hou mijn dochter stevig tegen me aan.’Je mag altijd komen knuffelen hoor!’ zeg ik maar. ‘Ik zou willen dat we een lenteslaapje konden houden, dat we wakker worden en…’ …en dat het coronavirus is gestopt’ vult Marin aan.

Ja, dat zou fijn zijn.

Tot die tijd zetten we onze schouders er maar onder. Ik weet dat er veel gebeden wordt, ook voor de zorg. Denk ook, als je wilt, aan de Marins onder ons. Kinderen, maar net zo goed volwassenen, die bezorgd en angstig zijn. Bang om de ander te verliezen.

Ik voel me daar machteloos bij, ik weet niet zo goed hoe ik die angst minder kan maken. Het is er. Het raakt me.

Ik knuffel je Marin.

 

De straat voor mij alleen

Tags

corona, coronavirus, gebed, rust, stilte

Onderweg naar huis, zondagmorgen na de nachtdienst. Het is stil op straat. Dat is meestal zo op zondagmorgen, dan is het rustiger dan doordeweeks. Nu is het echter heel stil. In het kwartier dat ik onderweg ben op de fiets, kom ik welgeteld een man tegen met een hond aan de lijn en één hardloper. Dat is het. De straten zijn uitgestorven.

Ik hoor een specht. Ik hoor heel veel vogels, waar ik geen namen bij kan bedenken. Ik ben geen vogelkenner. Ik snuif de geur op van bloesem, wat staat alles mooi in bloei. Ik geniet er stiekem van. Ik snuif de stilte op, de rust. De straat voor mij alleen, zo lijkt het. Alsof de vogels voor mij zingen, want verder is er niemand die ze lijkt te horen.

Zo rustig en stil op straat. Ik zou er eigenlijk volop van moeten genieten. Van stilte die er is en van diepe rust dat als een dekentje om me heen gewikkeld is. In de hectiek van alledag, kan ik zo genieten van stilte, van rust. Van momenten dat je tot rust komt, door de stilte en soms ook door een goed gesprek of door gebed.

Ik mag werken. Ik ervaar het als een voorrecht dat ik dat mag doen. Het is fijn om ook op die manier even onderweg te zijn. Die momenten op de fiets, kop in de zon en de wind langs je haren. Hét moment om al je gedachten te ordenen en het maar van je af te laten glijden. Met de wind mee zweven mijn gedachten, mijn gebeden, mijn vragen, mijn bewondering voor alles wat zo mooi geschapen is. Ze zweven en vinden hun weg omhoog.

Stilte en de vogels zingen hun lied.

Het voelt alsof de straat van mij is en een beetje voor de man met de hond en de hardloper die me vriendelijk groet. Ik ontwijk hem netjes, anderhalve meter ruimte. Het is alsof de bloemen naar mij wuiven, dat de bomen hun takken naar mij toe buigen. Het is alsof de rust mij wil verleiden om maar te vergeten welke zorgen er zijn, in welke tijd we momenteel leven, in de ban van een coronavirus. Het is alsof de vogels me met hun gezang mooie liedjes willen voorhouden en me dwingen af te stappen. Te luisteren met ogen dicht.

Dat doe ik ook. Bijna thuis, op de stoep. Net zoals vroeger, als het meisje in de grote tuin. Mijn hoofd buigen om de wind door de haren te voelen, te voelen langs mijn nek. Dat briesje, die windvlaag, alsof het een onzichtbare arm om mijn schouder is.

De stilte is er, de stilte in mijn straat en voor mijn huis. Ik hoop en bid dat het een stilte voor even is. Dat als ik weer eens naar huis toe fiets, moe van de nachtdienst, ik volop kan genieten van de bloemen, de bomen, de geluiden van de vogels en van de rust om me heen. Gewoon omdat het de rust van een hele normale zondagmorgen is.

Ik bid voor je leven!

Tags

bidden, corona, virus

‘Ik bid voor je leven! zegt mijn schoonmoeder steeds tegen mij’ schrijft een collega op de app. We hebben als verpleegkundigen wat praktische zaken besproken, zoals inzet personeel en over de nieuwe maatregel dat het verpleeghuis echt dicht gaat voor bezoekers als gevolg van het coronavirus. De inzet is groot en iedereen is bereid om de schouders eronder te zetten, maar er wordt ook eerlijk uitgesproken dat men bang is voor wat mogelijk op ons af gaat komen.

Dat raakt als collega’s dat zo aangeven. Het is voorstelbaar, maar het raakt. Wat staat ons allemaal nog te wachten? Krijgen we te maken met besmettingen in het verpleeghuis en welke gevolgen heeft het dan? Zal het ziekteverzuim gaan stijgen? kunnen we als personeel voldoende zorg bieden? Zal ik zelf ziek worden? Zoveel vragen, zoveel zorg, ondanks alle wilskracht die er duidelijk is.

‘Ik bid voor je leven’ en ik geef maar eerlijk aan dat ik ook bid. Ik bid voor mijn collega’s. Dat we de kracht krijgen om te kunnen werken, of God ons wil beschermen. Ik bid voor de bewoners en de naasten, ik bid voor onze manager en al die anderen die betrokken zijn bij de zorg. Zoals ik bid voor zoveel mensen om mij heen. Voor al die mensen die geraakt worden door dit virus, in gezondheid en in baan. Voor hen die thuis zitten met of zonder kinderen en geen rust vinden voor zichzelf. Voor kinderen die nu geen rust kunnen vinden op school, voor wie het thuis niet veilig is. Voor de mensen dichtbij mij, mensen veraf. Voor de overheid, voor de voorgangers van de kerk. Voor de vluchtelingen in Griekenland of waar dan ook. Ik bid voor hun leven. Ik bid.

Waar de hemel soms gesloten lijkt en God ver weg, kan ik toch schuilen bij Hem. Daar kan ik veilig de nabijheid zoeken en uitspreken waar ik me zorgen om maak. Ik kan vragen om bescherming en kracht, voor anderen, voor mezelf. Daar vind ik rust, hoe het ook gaat. Hoe dichtbij het virus ook komt en wat de gevolgen ook zullen zijn. Ik weet me hoe dan ook veilig bij God!

Neemt niet weg dat er zorg is, dat het je aan kan vliegen, dat het je benauwt wat er allemaal om je heen gebeurt. Dat het je raakt, en dat je dan niet altijd weet wat je nog bidden moet. Dat het gewoon niet lukt om er woorden aan te geven of dat het vertrouwen wankelt of zelfs verdwenen is.

Gebed is bemoedigend. Ik koester de mensen die zo biddend om mij heen staan.

‘Ik bid voor je leven’. Ik wens jou een schoonmoeder zoals mijn collega toe. Of een moeder, vader, zus, broer, vriend(in) of wie dan ook die zo bidt voor jou.

 

 

 

 

 

 

 

Ik mis je (3)

Tags

ik mis je, rouw, sterfdag, sterven, trots, zus

Jij preekte, jij was de dominee. Weliswaar uit een telefoonboek, maar dat gaf niet, want je preekte uit je hoofd. Ik mocht wél de ouderling zijn en kreeg een handdruk bij de open haard. Ik luisterde met veel geduld naar je, met een knuffel op mijn schoot en een pop naast me op een stoel.

Jij was Eva, Eva in de tuin. Dus bleef er weinig anders over dan dat ik Adam was. Dat was ik dus ook maar. Met slippers van grote bladeren van een stuk onkruid uit de achtertuin aan onze voeten en een linnenrek bedekt met muffe dekens als een hutje in het gras. Een houten kratje met jouw theeservies en een kan vol limonade, een schoteltje met koekjes. Daar zaten we dan, vlakbij de walnotenboom, het ideale paradijs.

Je maakte toneelstukjes en je voerde ze op in de serre. Ik en jongste zus, we kregen ook een rol. Of het nu een hoofdrol was, of dat we als figurant fungeerden, dat maakte niet zoveel uit. We leerden de teksten uit ons hoofd en speelden vol passie met je mee. Drama’s achter schuifdeuren, verkleed en al.

Je maakte een lied bij de begrafenis van onze eerste krielkip. ‘Sjoekie, je bent nu dood….’ ik hoor het ons nog zo zingen. Als we zongen tijdens de afwas, kwamen de liederen vanzelf. Je zette in en we volgden en we wisten precies wie wat zong en wanneer. Meestal kreeg ik de tegenstem. Dat paste dan weer goed bij mij. We hebben als drie zussen heel wat afgezongen, dat waren gezellige momenten. Bij het horen van sommige liederen komt dat gevoel weer terug, maar ik zing niet meer de tegenstem.

Jij was de grote zus, in lengte overstijgend en zo vaak ook het voorbeeld van wat ik niet was. Wat vond ik het bijzonder als je met mij je verhalen deelde en gewoon maar uitsprak waar je mee zat. Wat kon je boos zijn, oprecht boos zijn. Ook boos zijn op mij, als ik dat schijnbaar niet was. Het over me heen liet gaan, zoals ik dat bij meer dingen deed. Dan hield je een kussen voor je en mocht ik stompen, maar ik sloeg nooit hard genoeg.

Ik mis je.

Ik had mijn verhalen met jou willen delen, wat ik toen nog voor me hield. Soms wil ik je zo graag nog iets vragen, even iets vertellen, even bij je huilen, even met je lachen. Soms zou ik even met je willen zingen, jij de eerste stem, ik de tweede.

Soms zou ik gewoon nog even tegen je willen zeggen hoe trots ik op jou was.

 

 

 

 

 

 

Boeken verslinden

Tags

bibliotheek, boeken, lezen

‘Als er geen schermpjes waren, hoe vermaakte jij je dan?’ vraagt Marin met veel verbazing in haar stem. Blijkbaar is het nog niet bij haar bekend dat dit in mijn jeugd anders was. ‘Nou Marin ik las heel veel, stapels boeken las ik’ en ze kijkt me verveeld aan. ‘Nou ja, en ik speelde met poppen (ook niets voor Marin) en ik heb heel veel gespeeld in de tuin. Ik bouwde hutten, ik schommelde, ik ging op zoek naar insecten en vlinders, ik vermaakte me altijd wel!’ Hutten bouwen lijkt haar ook wel wat, maar niet lekker achter een schermpje kunnen kruipen…

Ik vind het altijd wel bijzonder dat geen van onze vier kinderen een passie heeft voor lezen, zoals ik en mijn man dat wel hebben. Ze lezen heus wel eens een boek, de één wat meer dan de ander. ‘Jij bent ook wel héél extreem’ zegt Zahra dan ‘jij leest ziek veel.’ Dat vind ik zwaar overdreven. Al schuilt er wel een kern van waarheid in.

Als kind las ik veel. Stiekem in bed, las ik mijn boeken uit. Tijdens vakanties namen we stapels boeken mee en er werd een limiet gesteld, omdat het anders niet paste in de kofferbak. Heerlijk op een handdoek in de zon en dan lezen. Ik kom graag in boekwinkels, al is het maar om even te neuzen en de geur van boeken op te snuiven. Zoals ik ook graag even rondloop in de bibliotheek.

De bibliotheek is een plek waar ik als kind al graag kwam. De eerste bibliotheek waar ik heen ging was voor mijn gevoel niet zo groot. Ik heb er vooral herinneringen aan dat er op woensdagmiddagen werd voorgelezen en dat je daarna met elkaar aan een tafel een kleurplaat kleurde. Ze hadden themaweken en voor elk boek dat je gelezen had dat bij dat thema hoorde, kreeg je een stickertje of stempel op een kaart. Ik was trots als ik de kaart vol had.

Later verhuisde de bibliotheek naar een groter pand. Ik ging er vaak naar toe om te zoeken naar boeken. Op woensdagmiddagen na schooltijd, maar ook in de vakanties. Dan nam ik brood mee voor tussen de middag en was ik daar een aantal uren. Ik vond dat heerlijk. De rust, de hoekjes waar je in kleermakerszit op de grond zat en boeken doorlas.

Ik las meidenboeken, ik las detectives van Agatha Christie, ik heb gesmuld van ‘Joop ter Heul’ (Cissy van Marxveldt) en gelachen om ‘de Katjangs’ (J.B. Schuil), ik heb gehuild toen ik het laatste deel van de Goud-Elsje serie (M. de Lange-Praamsma) uithad en er dus geen volgende deel meer was. Op de middelbare school, vond ik het een feest om te ‘moeten’ lezen voor de literatuurlijst. ‘Boeken der kleine zielen’ (Louis Couperus) ging ter ontspanning mee op vakantie, naast de boeken van Olaf. J. de Landell, Jane Austen, de gezusters Brönte. Zo kan ik wel even doorgaan.

Ik was ook vaak te vinden in de hoek van de bibliotheek waar de geschiedenisboeken stonden. Dan las ik ineens alles over de Romanovs, of las ik boeken over koningin Victoria of tsaar Peter de Grote. Met name de boeken over de Tweede Wereldoorlog hadden mijn belangstelling. Nog steeds staan over dat onderwerp veel boeken in onze boekenkast. ‘Ben je daarover niet eens uitgelezen?’ vragen mijn kinderen dan. Tja dat denk ik zelf ook wel eens, totdat er weer een boek is….en dan wil ik het toch graag lezen.

Boeken brengen werelden dichterbij die je verwonderen, ontroeren, verbazen. Ik kan genieten van mooie zinnen, verhalen van mensen, zoektochten, humor en een verrassend einde van het boek. Een boek lezen is voor mij ontspannend en ik kom er eigenlijk te weinig aan toe. Soms ook niet, dan lees ik gewoon. Elke avond even, totdat het uitgelezen moet worden. Dat doen boeken.

Voor mijn kinderen is dat niet zo. Boeken verslinden ze niet, ze kauwen er op hun gemakje op.

Ik hoor het mezelf zeggen: ‘Als kind…..’ ik vertel hoe fijn ik lezen vroeger vond. ‘Ja maar mama’ zegt Aron adrem ‘in jouw tijd waren er nog geen schermpjes! Als jij die had gehad, zat je daar vast óók achter!’

 

 

Veertigdagenpakket (slot!)

Tags

beleven, geven, Goede Vrijdag, leven, Pasen, veertigdagenpakket, veertigdagentijd

‘Vandaag begint de veertigdagentijd…’ zei ik vandaag tegen Marin. ‘Gaan we….’ en ik wist al wat ze wilde vragen. Ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Eerlijk gezegd hangen er aan de binnenkant van de kast nog steeds een aantal briefjes die nog niet voldaan zijn. Tja. Ik heb toch weer veertig briefjes volgeschreven.

Ik vind het wel eens lastig om aan de veertigdagentijd invulling te geven. Daar schreef ik al eerder een blog over. Een paar jaar geleden begonnen we in ons gezin met een veertigdagenpakket en met wat aanpassingen was er zelfs een versie 2.0. Veertig briefjes, onderverdeeld in geven, leven en beleven. Elke avond na het eten trekt één van de kinderen een briefje.

Het is een leuke traditie geworden hier in huis. Ik hoop echter dat het waarden zijn die we los van de veertigdagentijd en van deze briefjes uitdragen aan onze kinderen. Dat ze ervaren dat het fijn is om te geven aan anderen en uit te delen zonder daar iets voor terug te willen krijgen. Delend van de rijkdom, van wat ze hebben of wat ze willen kopen voor de ander. Delend door waardering uit te spreken aan de ander, een compliment kunnen geven. Ik hoop dat ze merken dat het niet erg is om een keer wat te laten staan, moeite willen doen voor iets, tijd kunnen vrijmaken. Ik hoop ook dat ze leren ontvangen. Je handen openen, iets krijgen waar je volop van mag genieten. Dat ze kunnen genieten van wat de ander krijgt.

We zijn onderweg naar Goede Vrijdag en Pasen. Veertigdagentijd. Ik worstel er soms mee hoe we dat invullen en aandacht aan geven. Het is een tijd van stil zijn, rust zoeken en je laten verwonderen. Omhoog kijkend naar Christus, naar het lijden en naar het kruis. Stil staan bij het graf en bij de opstanding uit de dood. Het nieuwe leven. Geraakt worden door het evangelie van genade, genade dichtbij. Voor jou, voor mij.

Dat mag je elke dag uitdragen in je leven, in wat je uitdeelt aan anderen en je mag het beleven, ontvangen.

‘Laatste jaar, je zit nu in groep acht!’ zeg ik tegen Marin. Ze begrijpt het. Veertig gekleurde briefjes liggen klaar. Geven, Leven, Beleven. 

Ik geniet mee, op afstand en dichtbij.

 

Onderweg

Tags

herkennen, in gesprek gaan, onderweg, ontmoeten

Gisteren was ik onderweg. Samen met Iris en Marin een dagje op stap en we gingen naar het Spoorwegmuseum in Utrecht. Dat heeft alles met ‘onderweg zijn’ te maken, onderweg zijn met de trein. Van A naar B gaan.

Als je onderweg bent, ontmoet je mensen. Soms vang je hun gesprekken op, soms lopen ze je voorbij en soms maak je er ook even een praatje mee. Geeft de ander jou een inkijkje in zijn of haar leven en licht jij iets toe van jezelf.

Deze week was ik na mijn nachtdienst ook onderweg naar huis. Ik was moe en fietste in gedachten terug. Zin om naar bed te gaan, te gaan slapen. Ik merkte ineens op dat er iemand probeerde me in te halen. Ik zag het schijnsel van de fietslamp steeds dichterbij komen. ‘Hallo’ zei een vrouw intens vrolijk en ze bleef naast me fietsen. Ik groette automatisch terug, maar moest kijken om te zien wie ze was. Ik zag een voor mij totaal onbekend gezicht weggedoken in een capuchon.

Zo hebben we een tijdje samen op gefietst, terwijl ik maar piekerde over wie ze was en mijn best deed om haar tempo bij te houden. Dacht zij misschien dat ze mij kende, of was ik door de nachtdienst zo moe dat ik het niet zag? ‘Ga je naar je werk’ vroeg ik haar. ‘Nee, ik heb nachtdienst gehad!’ zei ze. ‘Jij ook?’ vroeg ze er achteraan. Zo hadden we een gesprek.

‘Ja, ik zag je uniform al onder je jas uit komen’ zei ze. Aha, dat was het dus. Ik zag het blauwe uniform van haar nu ook. We werken beiden bij dezelfde organisatie, andere instelling, maar zelfde uniform. Dat schept uiteraard een band. Dan fiets je zomaar naast elkaar als je beiden uit de nachtdienst komt. Vervolgens ging zij rechtsaf en ik rechtdoor. ‘Welterusten’ wensten we elkaar toe.

Ik vind die ontmoetingen wel mooi. Dat je zomaar een connectie hebt, zonder dat je elkaar kent. Zonder dat je de naam kent van de ander.

 Gisteren stond ik samen met Iris en Marin bij een trein zoals deze gebruikt werd bij de deportaties in de Tweede Wereldoorlog. Het was vreemd om zo in die trein te staan. ‘Zo is Anne Frank ook gedeporteerd’ zeiden we tegen elkaar. Terwijl we daarover nadachten maakte een oma een foto van twee kleinkinderen. ‘Lach maar niet’ zei ze. Toen de kinderen vroegen waarom niet, gaf oma aan dat ze dat nog wel een keer uitlegde. ‘Ga je ook in de trein?’ vroegen ze. ‘Nee’ gaf oma aan ‘oma wil niet in deze trein.’

Ze keek me aan terwijl ze dat zei. ‘Ik heb teveel verhalen gehoord over deze trein’ legde ze me uit en ze liep door met haar kleinkinderen naast haar. Ik zou de verhalen wel willen weten, zou willen weten wat er achter die opmerking schuil ging. Ik kan het wel invullen, kan er een eigen beeld bij vormen. Echt weten, is echt in gesprek gaan met elkaar.

Onderweg zijn is mensen ontmoeten. Inkijkjes in levens en verhalen. Soms enkel een blik die uitgewisseld wordt en soms wordt je getrokken naar iemand die staart uit het raam. ‘Waar denkt ze aan?’ Soms lopen mensen even met je op en soms gaan ze een leven lang met je mee. Soms duw je onbewust mensen weg, soms trek je ze naar je toe en soms komen ze spontaan op je af. In alle vriendelijkheid en hartelijkheid.

Dat is het mooie aan onderweg zijn. Als je in beweging blijft en je ogen open houdt, niet wegkijkt als de ander jouw blik probeert te vangen en iets wil delen, dan kunnen er mooie ontmoetingen zijn. Waardevolle momenten, voor de ander, voor jou.

Wie weet kom ik die vriendelijke collega in de zorg wel weer eens tegen als ik uit de nachtdienst naar huis toe fiets. Mijn excuses als ik je wel hoor te kennen, maar ik geloof dat ik je niet eerder heb ontmoet. Nu wel, dus dan fietsen we samen op, onderweg naar huis. Sla jij rechtsaf en ik rechtdoor.

‘Welterusten’ alsof we elkaar al jaren kennen.

 

 

Ik zie je wel!

Tags

gezien worden, Ik zie je wel

‘Ik zie je wel’ zei ik glimlachend terwijl ik fietsend voor haar uitweek. Ze liep het fietspad op, verdiept in haar mobiel. Ze keek niet op of om en schrok ineens op uit haar gedachten. Ze zag mij en ik week uit. ‘Ik zie je wel’ zei ik geruststellend en toen lachten we allebei.

Gezien worden. Dat er iemand is die je al ziet, terwijl jij in gedachten ergens anders bent. Dat de ander je opmerkt, vaart mindert, uitwijkt, voor je zorgt. ‘Ik zie je wel’  is de stem die je tot rust brengt, als je geschrokken wakker wordt uit je overpeinzingen, je beslommeringen van alledag.

‘Ik zie je wel’ is de stem die je wil horen als je het gevoel hebt dat het donker is. Als de zorgen je naar beneden laten staren. Als je zelf niet meer bidden kan, je niet meer weet wat je nog moet vragen. Als de dromen gedroomd zijn en de werkelijkheid als een muur voor je staat. Als de weg van de toekomst je onzeker maakt, als je op zoek bent naar warmte. Een schouder, een luisterend oor. ‘Ik zie je wel’ is de verbondenheid met de ander. De knipoog in de massa van mensen, speciaal voor jou!

‘Ik zie je wel’ ik zou het vaker moeten zeggen, ik zou het vaker moeten doen. Niet alleen aan de toevallige passant, maar ook aan de mensen om me heen. Soms is mijn blik troebel door mijn eigen momenten van tijd en rust, van wat mij bezig houdt. Troebel door tranen, door andere stemmen die me afleiden, woorden, zinnen en klanken.

Soms is het ook de zoektocht om zelf gezien te worden. Of juist niet, dan kijk ik naar de grond en stiekem ook weer niet. Dwars door mijn wimpers zoek ik de hemel af. Waar ik faal, waar ik schroom voel, waar ik tekort schiet, waar ik zoek….daar ziet God.

God ziet jou en mij. Zelfs als wij de moed niet hebben om te kijken, als we in gedachten wandelen door de dagen. Als we juichen en genieten, als we zuchten en als we klagen. Als we denken dat niemand ons ziet, ziet Hij ons wel. Hij ziet de twinkeling en de traan. Hij ziet de zorgen en de ziekte, Hij ziet de rouw. Hij raakt ons aan.

Ik kijk omhoog.

‘Ik zie je wel, zie jij mij ook?’