Tags

, , ,

‘Ik heb vandaag een keuteldag’ zei ik vanmorgen en de kinderen keken me vreemd aan. ‘Ik heb een dag voor mezelf, even alleen in huis.’ Dat komt niet zo vaak meer voor, echt alleen thuis. ‘Ik wil een mama-Marin-spelletjesdag’ riep Marin meteen en Iris bedacht de mama-Iris-de stad in dag. Niets van dat, vandaag heeft mama haar eigen keuteldag.

Soms vind ik dat gewoon heel fijn. Zo’n dag dat je de muziek aanzet en de boel opruimt en ondertussen meezingt. De buren zijn overdag toch aan het werk, hooguit de postbode kijkt vreemd op. Een dag om vier uur lang vlees te laten sudderen, omdat je dan toch thuis bent en het ook zo lekker ruikt.  Dat je gewoon hardop kan praten en niemand je tegenspreekt of er doorheen praat. Dat je op je stoel kan zitten achter een kop koffie en luistert naar de vogels en verder gewoon niets. Zo’n dag dus.

Het liep al bijna in de soep, omdat Zahra vanmiddag een afspraak bij de fysiotherapeut had. Er viel nog een les uit, Zahra vond het niet echt nodig om naar school te gaan. Maar ze moest en ze ging. Wat inhield dat ik een halve keuteldag zou hebben, maar ik nam er genoegen mee.

Fijn zo’n morgen. Stofzuigen, opruimen, achter de koffie zitten en vogels luisteren en de mobiel ver weg in een laatje. En tijd nemend om te bidden. Dat ook. Ik bid elke dag, maar soms is er zo veel. Komen er zoveel mensen en situaties voorbij, dat ik voel dat ik daar de tijd voor moet nemen. In de stilte, in de rust en op mijn eigen plek.

IMG_0529

Vooraf las ik Prediker 3:1-8 een tekst die me aanspreekt. Voor alles is een tijd. Soms moet je daar keuzes in maken. Eén zin trof me in het bijzonder:

‘ …een tijd om te omhelzen en een tijd om af te weren….’

Ik dacht aan alles wat je als mens vaak omhelst. Verhalen, werk, taken, mensen, zoveel komt er op je weg. Mijn gezin, mijn kinderen, alles wat hen bezig houdt. Voor je het weet loop je met zoveel in je armen, op je schouders. Soms komt er zoveel op je af. Het is niet erg om dan even een stap naar achteren te doen en vanaf een afstand aanwezig te zijn. Als ik biddend kan verwoorden wat er in mijn hoofd omgaat, alles waar ik mijn zorgen om heb en wat me raakt bij God mag uitspreken, dan helpt mij dat om daarna weer volop aan de slag te gaan.  Om er gewoon weer te zijn, ook voor de ander.

Zahra kwam rond twaalf uur thuis. Natgeregend zag ik haar aan komen fietsen. Dag rust en stilte voor mij alleen. Met een grote handdoek stond ik klaar. ‘Verpest ik nou je keuteldag?’ vroeg ze. ‘Nee hoor helemaal niet, ik heb mijn moment gehad en ik vind het gezellig dat je er weer bent’ en ik wikkelde haar in de handdoek en knuffelde haar fijn. Zo gaat dat na een keuteldag.