Tags

, , ,

Ooit kreeg ik de opdracht om alles wat me dwars zat bij de Here Jezus neer te leggen. Ik kreeg een kussen in mijn hand gedrukt en dat symboliseerde al mijn woede, verdriet, onzekerheid, twijfel, wantrouwen en mijn schuldgevoel. Dat kussentje mocht ik op een kist neerleggen dat in de hoek stond.

Ik vond het maar stom. Ik voelde me onhandig en wist me geen houding. Het voelde zo gespeeld en ik stond daar in die kamer alleen met de opdrachtgever. Rollenspellen zijn leuk, maar niet als jij de enige bent die moet praten en de ander alleen maar toekijkt. Van die priemende ogen, misschien wel stiekem mij uitlachend. Onbeholpen gevoel.

Ik wilde niet dwars zijn, dus legde ik het kussen neer en sprak hardop uit dat ik alles waar ik mee zat bij Hem wilde neerleggen. Nou ja, hardop? Het was meer prevelen, snel de zinnen uitsprekend, omdat ik me zo klein voelde.

Het was goed zo. Ik kon weer zitten gaan. Opgelucht ging ik zitten op de stoel. Het kussentje lag achter mij, op de kist. Hoewel het voor mijn gevoel toneelspel was, gebeurde er iets vreemds. Ik ging zitten en keek meteen achterom naar dat kussentje. In een reflex.

‘Waarom kijk je achterom?’ vroeg hij. Zonder te acteren antwoordde ik :’Ik kijk of Hij er wel wat mee doet! ‘ Dat is zo tekenend geweest voor mij. Schommelen tussen overgave en wantrouwen. Al je zorgen en je zonden bij Jezus neerleggen en het toch niet kunnen loslaten.

image

Ik denk nog vaak aan dat moment terug. Vooral als ik merk dat er zoveel verdriet en moeite om me heen is. Rouw en verlies, ziekte, angst, eenzaamheid, minderwaardigheid. Jezus zei zelf dat je die last mag neerleggen bij Hem. Dus bundel ik mijn vragen, mijn zorgen, mijn gedachten tot een pakketje vol gebed. Dat is nog niet het moeilijkste om te doen, hoe onbeholpen ik het soms ook verwoord. Het lastigste is om het dan ook bij Hem te laten.

Herken je dat? Dat je bidt, dat je oprecht je zorgen uitspreekt en dat het stil blijft. Of dat je niet begrijpt waarom het zo’n andere uitkomst heeft dan jij je had voorgesteld? Raakt Hij mijn gebed wel aan? Ziet Hij me wel worstelen, hoort hij mijn geprevel wel? Voor je het weet kijk je steeds achterom om te checken of Hij wel iets doet met jouw gebed.

Hij hoort me wel. Hij weet ook dat ik graag over mijn schouder meekijk. Het mooie is dat ik daardoor ook pareltjes van Zijn aanwezigheid heb leren ontdekken. Daardoor werd ik aangemoedigd om vooruit te kijken en steeds minder achterom.

Zo’n kussentje en rollenspel was zo gek nog niet. Voor iedereen die twijfelt: het is het proberen waard.