Tags

,

Er zijn perfecte moeders, net zoals er (schijnbaar) ook perfecte kinderen bestaan.
Ik ben geen perfecte moeder, verre van dat. Mijn oudste dochter wrijft het me ook al aardig in. Met haar pre-puberale opmerkingen mag ik geregeld aanhoren wat ik verkeerd zeg én doe. Ik probeer het luchtig langs mij heen te laten glijden. Het is immers maar een ‘fase’ en bedenk me dan meteen dat er nog drie kinderen volgen die de puberteit gaan meemaken. Ik mag mezelf wel gaan trainen op consequent zijn, op onderhandelen en vooral op een dikke huid.

Ik ben geen perfecte moeder. Ik vind tot tien tellen wel eens, zeg maar gerust vaak, heel lastig. Ik ben ongeduldig en als ik moe ben, dan merken de kinderen dat wél. Ik ben standaard sokken kwijt in de was zoals ik ook standaard te laat ben met het terugbrengen van de boeken van de bibliotheek. Ik smeer de boterhammen voor school niet de dag ervoor, ze krijgen echt wel eens een glas cola, ik poets niet altijd gebitten na.
Ik heb één van mijn kinderen wel eens in de maxi-cosy bij de bakker achtergelaten. Daar kwam ik gelukkig wel bijtijds achter. Met een hoofd als een boei liep ik de winkel weer binnen om mijn kind op te halen die nietsvermoedend naast de mand vol stokbroden lag te slapen.
Ik vergeet wel eens de handschoenen aan te doen op de fiets en een regenscherm over de buggy heb ik nog nooit gebruikt. Daar krijg ik alleen maar ruzie mee. Als ik twee staartjes in de haren probeer te krijgen, zijn ze nooit recht, laat staan dat ik zelf hun haren ga knippen.

Mijn kinderen mogen met hun laarzen aan springen in de plassen. Ze mogen graaien in het zand en slakken en wormen zoeken. Ze mogen lopen in een broek waar bij de knie al een klein gaatje zichtbaar is en ze lopen geregeld in schoenen met afgetrapte punten. Zucht, ik wil het allemaal wel beter doen. Nieuwe schoenen zijn echter binnen een mum van tijd weer versleten, door het steppen en het voetballen op het plein.

Hoe doen andere moeders dat? Waarom bestaan er zoveel perfecte moeders om mij heen? Moeders die precies weten hoe je dagelijks een uitgebalanceerde maaltijd zonder pakjes en zakjes maakt. Moeders die de was altijd strak in de kast hebben liggen en de ramen zonder strepen kunnen lappen. Moeders die hun kind in een zitje voorop de fiets hebben zitten mét een windscherm. Moeders die elke dag hun kind in nette kleding en gekapte haren naar school krijgen. Moeders die precies een uur aanhouden voor het kijken naar de tv.

Soms vraag ik het wel eens: ‘heb je ooit zo’n gekke moeder gezien?’. ‘Nee’ zegt Aron dan standaard. ‘Ik ken geen één moeder die zo gek is….maar je bent wel héééél lief’.
Dat hoop ik dan maar, dat mijn kinderen in de niet-perfecte moeder die ik ben, wel mogen voelen en merken dat ik heel veel van ze hou.